Zespół silosów żelbetowych uprawnienia budowlane

W latach 1951-1953 został wybudowany w jednej z miejscowości ZSRR zespół silosów żelbetowych do magazynowania cementu. Każdy silos był obliczony na pojemność 2600 t cementu.

silosów wynosiła 26,7 m, średnica wewnętrzna 9,5 m, grubość ścianek 18 cm (program uprawnienia budowlane na komputer). Do budowy użyto beton marki 140. Pionowe i poziome zbrojenie dano podwójne, tj. od wewnętrznej i zewnętrznej strony ścianek.

11 listopada 1954 r. po raz pierwszy rozpoczęto opróżnienie jednego z silosów zapełnionego cementem na całą wysokość 26,7 m. Podczas opróżniania ukazały się pęknięcia w dolnej części i nastąpiło częściowe zniszczenie silosu. W celu ustalenia przyczyn katastrofy i ewentualnego sposobu wzmocnienia została powołana komisja. Stwierdzono liczne rysy pionowe w pozostałych silosach. W zniszczonej części silosu stwierdzono niezgodność uzbrojenia z projektem (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Po zbadaniu zbrojenia w pozostałych silosach stwierdzono również znacznie mniejszą ilość stali zbrojeniowej, aniżeli przewidywał projekt. Niedobór zbrojenia w poszczególnych silosach dochodził do 50%.

Ponadto nie zachowany był jednakowy rozstaw prętów. Stwierdzono miejsca, gdzie zamiast wymaganej odległości między prętami 10-r 12 cm wynosiła ona 57 cm. Grubość ścianki silosu uległego katastrofie wynosiła 16 cm zamiast 18 cm. Stal i beton odpowiadały warunkom projektu.
Komisja określiła, że główną przyczyną awarii było znaczne przekroczenie naprężeń w zbrojeniu pierścieniowym (uprawnienia budowlane).

Projekt odbudowy częściowo zniszczonego silosu przewidywał danie dodatkowego płaszcza żelbetowego o grubości 15 cm na wysokości 3,5 m. Dla zapewnienia dobrego połączenia betonu nowego ze starym powierzchnię ścianki nasiekano, dokładnie oczyszczono szczotkami stalowymi i zmyto wodą.
Przy sporządzaniu projektu wzmocnienia pozostałych silosów rozpatrzono szereg wariantów, w tej liczbie wzmocnienie polegające na wykonaniu od strony zewnętrznej żelbetowego płaszcza na wysokość do 20 m.

Uwzględniając jednak konieczność oddania obiektu, postanowiono wzmocnić silosy przez wykonanie stalowych opasek z blachy. Opaski dano na całą wysokość silosów. Nieszczelności pomiędzy ściankami żelbetowymi a stalowymi opaskami wypełniono zaprawą cementową. Opaski pomalowano farbą aluminiową.

Beton natryskowy

Betonowa powierzchnia podlegająca parciu w jednym z obiektów została uszkodzona na obszarze 740 m2 (program egzamin ustny). Najpierw usunięto słaby beton za pomocą młotów poruszanych sprężonym powietrzem. Następnie w tych miejscach, gdzie głębokość uszkodzonego betonu wynosiła 10 cm, naciągnięto jedną siatkę, przy głębiej sięgającym uszkodzeniu dawano dwie siatki. Siatki zamocowano za pomocą specjalnych kotwi co 45-P90 cm. Do betonu natryskowego (1:4) użyto kruszywa o wielkości ziarn do 6 mm. Początkowo zastosowano cement pucolanowy, a gdy nastąpiły chłody - szybkowiążący.

Dla zmniejszenia skurczu betonu w tych miejscach, gdzie grubość nanoszonych warstw przekraczała 10 cm, do betonu dodawano 4-6, opiłek stalowych. Po 12 godzinach od naniesienia betonu nałożono warstwę zaprawy z 20% dodatkiem szkła wodnego w celu zabezpieczenia betonu cd. spękań. W jednym z budynków warszawskich o konstrukcji szkieletowej zauważono pionowe rysy na powierzchniach bocznych kilkunastu słupów zewnętrznych na parterze. Rysy zostały zauważone w połowie stycznia; sięgały one do głębokości 5-6 cm, co stwierdzono przez ich rozkucie (opinie o programie).

Rysy zanikały w pobliżu górnego i dolnego stropu. Słupy betonowano przy temperaturze plus kilka stopni. W czasie pozostawania słupów w deskowaniu mrozy nie przekraczały -4°C, z wyjątkiem 31 grudnia, kiedy temperatura wynosiła -10°C, przy czym temperatura w dzień wynosiła plus kilka stopni. W dniu rozpoczęcia zdejmowania desek, tj. 10 stycznia, temperatura wynosiła -18°C, a 12 stycznia -22°C (segregator aktów prawnych).

Wytrzymałość walcowa betonu powinna wynosić po 28 dniach 200 kG/cm2, tymczasem próbki dały średnio 00 kG/cm2. Świadczy to, że częste zmiany temperatury z przymrozkami nie pozwoliły na należyte stwardnienie betonu. Najprawdopodobniej we wnętrzu słupa beton był mocniejszy, a przy powierzchniach zewnętrznych słabszy. Gwałtowne obniżenie się temperatury nastąpiło bezpośrednio po rozdeskowaniu.

Zewnętrzne warstwy betonu słupów, oziębiając się i kurcząc szybciej niż wewnętrzne, nie były w stanie przenieść naprężeń rozciągających (promocja 3 w 1).