Zespoły zwartej zabudowy śródmiejskiej uprawnienia budowlane

W miastach dużych zespoły zwartej zabudowy śródmiejskiej, pochodzące z lat trzydziestych XX wieku, charakteryzuje wysoki standard techniczny i użytkowy.

Modernizacja w tych obiektach może wynikać jedynie z rozwiązań całościowych założonego standardu wyposażenia instalacyjnego (np. centralne ogrzewanie zdalaczynne).
Można przyjąć, że im mniejsze miasto lub bardziej peryferyjna zabudowa w mieście dużym oraz im gorsze stany techniczne budynków, tym większe są potrzeby w zakresie remontów i modernizacji oraz wymiany starych, zużytych obiektów na nowe (program uprawnienia budowlane na komputer).

Programowanie procesu modernizacji powinno przebiegać w ścisłym powiązaniu z:
- planami rozwoju społeczno-gospodarczego,
- planami zagospodarowania przestrzennego wszystkich szczebli.
Nie ma wypracowanej jednorodnej metody programowania remontów i modernizacji w powiązaniu z problematyką modernizacji i rewaloryzacji miejskich struktur funkcjonalno-przestrzennych. Każdy region czy miasto ma swoją specyfikę, na którą składają się, obok obiektywnych spraw, również odmienne potrzeby lokalnej społeczności jak i odmienna, lokalna polityka gospodarowania istniejącymi zasobami budowlanymi. Stąd też należy stosować lokalne, indywidualne metody programowania, ściśle związane z sytuacją w danym mieście (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Podstawy programowania. Podstawami programowania są, niezależnie od metody postępowania:
- rzetelna ocena stanu istniejącego zabudowy, przeprowadzona w skali miasta,
- skrupulatna selekcja rzeczywistych wartości historyczno-kulturowych,
- analiza efektywności ekonomicznej modernizacji.

Ocena stanu istniejącego powinna obejmować wszystkie budynki wybudowane przed 1945 r. (lub całość istniejącej substancji) bez względu na własność, funkcje i obecne użytkowanie (uprawnienia budowlane). Rejestrację danych do oceny wykonuje się różny sposób; na ogół przez naniesienie danych o obiekcie na kartę. Informacje, poza danymi ogólnymi, dotyczą funkcji budynku, własności, użytkowania, konstrukcji, wykończenia i wyposażenia obiektu . instalacje, a także zawierają inne dane, wynikające z lokalnej specyfiki np. wpływ podłoża (szkody górnicze, wyrobiska itp.).

Metoda objawowa

W Warszawie stosuje się tzw. metodę objawową rejestracji stanu istniejącego. Prócz normalnych informacji wprowadza się tu do danych ocenę ;tanu technicznego poszczególnych elementów konstrukcji i wykończenia budynku, na podstawie objawów ich zużycia zaobserwowanych w trakcie rejestracji danych. Pożądany jest również zapis informacji dotyczących zagospodarowania posesji i jej wyposażenia (program egzamin ustny).
Opisana metoda, wzbogacona o ocenę zużycia elementów, pozwala, poprzez zastosowanie odpowiednich wskaźników, na ustalenie kosztów remontów i modernizacji, a także rodzajów napraw związanych z organizacją wykonawstwa: remonty bieżące gospodarka miejska, remonty kapitalne przedsiębiorstwa remontowe.

Istotne znaczenie ma rzetelność zbioru informacji o obiekcie. Toteż wypełzanie kart obiektów winno być dokonywane przez inżynierów i techników branży budowlanej, sanitarnej, elektrycznej, a ustalone przez nich procenty zniszczenia poszczególnych elementów budynku i urządzeń powinny opierać się na szczegółowych oględzinach całości obiektu od zewnątrz i wewnątrz, nie zaś na fragmentach (opinie o programie).
Informacja o obiektach powinna zawierać również specyfikę własności i być przygotowywana w założeniu oprogramowania danych na maszyny liczące. Daje to możliwość aktualizowania danych oraz uzyskiwania informacji o różnym stopniu złożoności. Na podstawie materiałów inwentaryzacyjnych dokonuje się ocen opłacalności ekonomicznej modernizacji.

Oceny opłacalności ekonomicznej modernizacji dokonuje się dla poszczególnych grup obiektów, uszeregowanych wg stanów technicznych - dobrych, średnich i złych, wg konstrukcji - drewnianej bądź murowanej, a także wg rodzaju stropów palnych czy niepalnych (segregator aktów prawnych).
Uzyskane oceny podlegają skorygowaniu o czynnik wartości kulturowej zabudowy tradycyjnej. Dokonuje się więc szacunkowych ocen takiej wartości istniejącej zabudowy i wprowadza do rachunku ekonomicznego.

Ocena zabudowy wymaga uzupełnienia informacjami o zamierzeniach modernizacji urbanistycznej, a także często dodatkowymi analizami i studiami specjalistycznymi. Już jednak posługując się koncepcją urbanistyczną i wynikami ocen ekonomicznych, ustalić można orientacyjną strukturę przekształceń dla poszczególnych rejonów miasta, a mianowicie:
- wielkość wyburzeń,
- stopień zachowania starej zabudowy,
- wielkość nowych realizacji (promocja 3 w 1).