Zewnętrzny wygląd tektury

Zewnętrzny wygląd tektury określa się przez obejrzenie materiału rozwijanego w zwoju przy pobieraniu próbek.
Szerokość tektury określa się przez mierzenie stalowym lub drewnianym metrem każdego odebranego zwoju i obliczenie średniej szerokości (program uprawnienia budowlane na komputer).
W celu określenia symbolu i fizykomechanicznych wskaźników tektury, z wyjątkiem wilgotności, powinno się korzystać z próbek uprzednio przetrzymanych co najmniej przez 4 godziny w warunkach temperatury pokojowej, lecz nie wyższej niż 25°C i przy wilgotności powietrza 60-65%.

Przy przetrzymywaniu próbek w wymienionych warunkach powinny one być tak ułożone, aby powietrze mogło swobodnie krążyć dokoła każdej próbki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Określenie numeru. Numer tektury określa się według jej ciężaru w G/m2, który określa się przy zważeniu na wadze technicznej z dokładnością do 0,1 G co najmniej pięciu próbek o wymiarach 10×10 cm każda. Próbki wycina się według metalowego wzornika przez całą szerokość pobranych próbek, w odległości co najmniej 5 cm od brzegu. Przy ważeniu każdej próbki oddzielnie mnoży się otrzymany ciężar przez 100 i oblicza ciężar średni. Wytrzymałość na rozerwanie paska tektury określa się w następujący sposób. Pośrodku każdej próbki oraz jej brzegach wycina się w kierunku podłużnym i poprzecznym równolegle do brzegów tektury, w odległości co najmniej 100 mm od nich, po trzy paski o wymiarach 50×220 mm (uprawnienia budowlane).

Paski umieszcza się kolejno w zacisku aparatu rozrywającego typu Schoppera lub podobnego, ustaliwszy uprzednio odległość 200 mm pomiędzy zaciskami i rozrywa się je przy równomiernej szybkości rozciągania. Pasek zakłada się równo (nie ukośnie) pośrodku zacisku. W razie zerwania paska w odległości mniejszej niż 2 cm od zacisku, wyników nie bierze się w rachubę i do badania wycina się inny pasek. Jako siłę potrzebną do rozerwania paska podaje się średnią arytmetyczną wyników wszystkich badań.
Badanie wytrzymałości tektury na rozerwanie powinno być przeprowadzane przy normalnej wilgotności powietrza (program egzamin ustny).

Zważony pasek tektury

Wycięty z pobranej próbki pasek tektury o wymiarach 100X50 mm suszy się w temperaturze 105°C w ciągu 20 minut, po czym chłodzi się go w eksykatorze i szybko waży na wadze technicznej z dokładnością do 0,1 G.
Wysuszony i zważony pasek tektury bierze się pincetką i umieszcza pod dziobkiem menzurki napełnionej naftą i nachylonej z lekka ku poziomowi (opinie o programie). Uprzednio zaznacza się poziom nafty w menzurce według dolnego meniska, po czym przez dziobek menzurki nalewa się cienkim strumieniem naftę, poczynając od górnego brzegu próbki tektury i poruszając menzurką w różnych kierunkach w celu równomiernego zwilżenia próbki naftą.

Gdy się nasyci wierzchnią stronę paska, to w celu zapobieżenia ściekaniu nafty z tektury przekręca się go na drugą stronę, przytrzymując palcami w miejscu suchym w celu przeniesienia pincetki. Pasek tektury zlewa się naftą do czasu, aż cała powierzchnia nabierze połysku (segregator aktów prawnych). Pod koniec badania nachylenie menzurki reguluje się w ten sposób, aby nafta wyciekała kroplami, a pasek trzyma się tak, aby nadmiar nafty ściekał do płaskiej miseczki, przygotowanej do tego celu i ustawionej pod dziobkiem menzurki. Gdy pasek zostanie całkowicie zmoczony, odstawia się menzurkę, a pasek ustawia się pionowo na przeciąg 30 sekund, aby nadmiar nafty ściekł do miseczki. Ostatnią kroplę nafty zdejmuje się przez dotknięcie paska do brzegu miseczki, po czym pasek odkłada się, a naftę z miseczki zlewa z powrotem do menzurki, przytrzymując miseczkę nad menzurką w ciągu 30 sekund. Po 30 sekundach notuje się poziom nafty w menzurce (promocja 3 w 1).

Ilość mililitrów nafty zużytej na zmoczenie tektury pomnożona przez 100 i podzielona przez ciężar wysuszonego paska tektury określa chłonność tektury.
a Teoretyczny procent wchłoniętej przez tekturę masy bitumicznej ustala się mnożąc otrzymany wskaźnik wchłaniania nafty przez ciężar gatunkowy masy bitumicznej.