Zginanie dynamiczne

Udamość i zginanie dynamiczne stanowią próby wygodne w użyciu i łatwe w wykonaniu. Ich zaletami są:

1) możność określenia dwóch własności technicznych na jednej próbce,

2) szybkość i łatwość wykonania (program uprawnienia budowlane na komputer),

3) możność przybliżonego obliczenia na ich podstawie wytrzymałości na zginanie statyczne.
W statycznych próbach wytrzymałościowych analizuje się zależność, jaka zachodzi między naprężeniami a wywołanymi przez nie odkształceniami bez uwzględnienia czynnika czasu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Czynnik ten odgrywa istotną, a w pewnych warunkach decydującą rolę. Drewno, podobnie jak inne materiały, poddane przez dłuższy czas obciążeniu ulega zniszczeniu przy naprężeniach znacznie niższych od naprężeń określonych za pomocą badania, wytrzymałości. Przyczyną tego jest czynnik czasu. Drewniane elementy konstrukcji lotniczych wytrzymują przy krótkotrwałym locie nurkowym naprężenia, których nie mogłyby wytrzymać przez dłuższy okres czasu. Przy próbkach udamości, których czas trwania liczy się w tysiącznych sekundy, występują w próbce naprężenia około dwóch razy wyższe od naprężeń osiąganych w toku prób statycznych (uprawnienia budowlane).

Mianem zmęczenia lub znużenia określa się zjawisko polegające na tym, że materiał poddany długotrwałemu działaniu obciążeń stałych (np. w budownictwie) lub zmiennych (np. w konstrukcjach lotniczych) ulega zniszczeniu przy naprężeniach leżących poniżej wytrzymałości doraźnej. Zjawisko zmęczenia wywiera decydujący wpływ na wymiarowanie konstrukcji drewnianych. Następstwem tego jest konieczność badania wytrzymałości na zmęczenie.

Wytrzymałość drewna w konstrukcjach poddanych działaniu obciążeń statycznych ulega dużym wahaniom w zależności od czasu trwania obciążeń. Jeżeli np. na belkę działa obciążenie zginające obliczone na podstawie doraźnej wytrzymałości na zginanie (M = 3- W), to belka po upływie pewnego czasu ulegnie zniszczeniu (program egzamin ustny). W miarę zmniejszania obciążenią rośnie okres czasu, przez który belka może obciążeniu sprostać. Przy dalszym zmniejszaniu obciążenia dochodzimy do wartości granicznej, tj. do takiego obciążenia, które belka wytrzymuje przez nieograniczenie długi okres czasu; uwidacznia to rys. 430, przedstawiający krzywą długotrwałej wytrzymałości drewna.

Wytrzymałość doraźna

Drewno poddane długotrwałym obciążeniom, zbliżonym do obciążeń niszczących, ulega po pewnym okresie czasu zniszczeniu.
Rzędna (Ptrw) asymptoty krzywej przedstawiającej długotrwałą wytrzymałość drewna, noszącą miano granicy trwałej wytrzymałości (według
Iwanowa „granica plastycznego płynięcia drewna*’) dzieli zakres obciążeń od P = O do P - Pkr na dwa przedziały (opinie o programie).

Przedział wartości P w którym wytrzymałość drewna nie ulega obniżeniu (drewno nie męczy się). Jest to zatem przedział wytrzymałości trwałej.
Przedział wartości P > Ptrw, w którym po upływie pewnego okresu czasu (długość okresu zależy od wielkości obciążenia) musi nastąpić zniszczenie drewna.
Zmiany odkształceń w zależności od czasu, przy stałym obciążeniu w przedziale trwałej wytrzymałości, b - w przedziale plastycznego płynięcia drewna
Na tle przeprowadzonych rozważań należy wyraźnie odgraniczyć pojęcia wytrzymałości doraźnej i wytrzymałości trwałej (segregator aktów prawnych).

Wytrzymałość doraźna, ustalona w toku badań na maszynach probierczych, przedstawia maksymalne naprężenie, jakie drewno może wytrzymać przez bardzo krótki okres czasu. Wytrzymałość trwała (lub wytrzymałość długotrwała) jest to maksymalne naprężenie, jakie drewno może wytrzymać bez zniszczenia przez dowolnie długi okres czasu. Wytrzymałość trwała jest miernikiem rzeczywistej, dającej się praktycznie wykorzystać wytrzymałości drewna; wynosi ona 50-75% wytrzymałości doraźnej. Według Iwanowa na przykład drewno dębowe ulega zniszczeniu pod obciążeniem P = 0,75 Pkr w ciągu 10 dni, a pod obciążeniem P - 0,63 Pkr w ciągu 6 miesięcy (promocja 3 w 1).

W przedziale wytrzymałości trwałej odkształcenie drewna rośnie pod wpływem długotrwałego obciążenia powoli, dążąc asymptotycznie do wartości, przy której zachodzi równowaga sił zewnętrznych i wewnętrznych.