Zgrzewalność stali

Stwierdzono zależności między zawartością pierwiastków a szczególnymi właściwościami stali: najbardziej znamienny jest wpływ zawartości krzemu na odporność korozyjną i stąd ostatnio stosowanie ok. 1,5% dodatku krzemu w stali stopowej (program uprawnienia budowlane na komputer). Dodatek ten wyklucza jednak spawalność i zgrzewalność stali.

Niezależnie od składu chemicznego stale stopowe różnią się znacznie obróbką mechaniczną i termiczną; zabiegi te są na ogół zastrzeżone. Procesy uszlachetniające są różne także ze względu na kształt przekroju prętów produkuje się zarówno gładkie pręty okrągłe, jak i pręty o przekroju owalnym i zyskujące ostatnio najszersze rozpowszechnienie pręty okrągłe użebrowane. Wymagania co do kształtu przekroju związane są z techniką naciągu i kotwienia cięgien (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Stale wysokostopowe w naszym kraju nie są stosowane na szerszą skalę do sprężania. Opanowana jest produkcja stali niskostopowych klasy A-IV w gatunkach następujących: krzemowo-manganowa 60GS, krzemowa 80S, chromowo-manganowa z wanadem 20HG2V, chromowo-manganowa

z cyrkonem 20HG2Zr. Program walcowania przewiduje dla wszystkich tych stali średnice 10-18 mm i użebrowanie „w choinkę”. W podobnym asortymencie średnic 8-H8 mm wprowadzana jest stal niskostopowa zrównoważona klasy A-II1N gatunku 20G2VY [33]. Stal ta ma następujący skład chemiczny: max. 0,23% C, 1,2-H,6% Mn, max. 0,12%) Si, max. 0,05% P, max. 0,05% S, 0,05^-0,12% V, 0,010-0,018 Ni (uprawnienia budowlane). Zaletą tej stali jest możliwość łączenia prętów przez zgrzewanie i spawanie, ale jej parametry wytrzymałościowe są nieco niższe niż powszechnie przyjęte granice ekonomicznego stosowania w cięgnach sprężających.

Naciąg zbrojenia

Zgodnie z wymaganiami stawianymi stalom sprężającym trzy podstawowe wielkości charakteryzują stal pod względem cech mechanicznych i przydatności do sprężania:

• wytrzymałość,
• umowna granica plastyczności,
• wydłużenie graniczne przy zerwaniu (program egzamin ustny).

Zasadniczym etapem wykonania konstrukcji lub elementu sprężonego jest w odróżnieniu od konstrukcji żelbetowych realizacja sił sprężających. Metody sprężania są różnorodne, dostosowane do kształtu i rozmiarów elementów oraz do warunków technicznych i urządzeń naciągowych. W rozdziale tym przedstawiono obszernie dwie podstawowe technologie sprężania strunobeton i kablobeton oraz wspomniano inne, mniej uniwersalne (opinie o programie).

Technologię tę wyróżniają dwie podstawowe cechy:

• naciąg zbrojenia przed betonowaniem elementu,
• przekazanie siły sprężającej na beton za pomocą przyczepności, natomiast stosowanie cienkich drutów w rodzaju strun, co dało podstawę do polskiej nazwy technologii jest już nieaktualne. Zamiast gładkich prostych drutów, które nadają się zaledwie do średnicy 3 mm z racji wymaganej przyczepności, używa się współcześnie cięgien o niegładkiej lub rozbudowanej powierzchni, zwłaszcza splotów wielodrutowych (segregator aktów prawnych). W nowoczesnej produkcji elementów strunobetonowych stosuje się sploty z 7 lub 19 drutów o średnicach 2,5-5 mm ze stali wysokowęglowych lub profilowane pręty ze stali stopowych, często o niekołowym przekroju (np. soczewkowe), z nawalcowanymi karbami lub wgłębieniami. Użycie takich cięgien, o bardzo dobrej przyczepności, praktycznie wyeliminowało wcześniej stosowane metody zwiększania pewności zakotwienia (falowanie drutów lub wprowadzanie dodatkowych oporników).

Naciąg zbrojenia odbywa się w oparciu o zewnętrzne elementy oporowe i na okres betonowania oraz twardnienia betonu cięgna sprężające są zakotwione w tych elementach (promocja 3 w 1). Właściwe sprężenie następuje dopiero w chwili zwolnienia zakotwień technologicznych i przekazania sił na beton, a umożliwia to przyczepność betonu i stali zaistniała w czasie twardnienia betonu.