Zgrzewanie doczołowe stali

Zgrzewanie doczołowe stali z podwyższoną granicą plastyczności nie jest możliwe, gdyż podgrzanie do temperatury wyższej od krytycznej powoduje rekrystalizację stali, a więc utratę podwyższonej granicy plastyczności (program uprawnienia budowlane na komputer).
Drugim sposobem elektrycznego łączenia prętów’ jest spawanie lukiem elektrycznym.

Sposób “ten stosuje się przeważnie do łączenia podłużnego prętów dużych średnic oraz do wykonywania szkieletów z prętów dużych średnic lub kształtowników i blach. Stosuje się go też do scalania szkieletów’ i siatek w duże bloki zbrojeniowe. Spawanie lukiem elektrycznym polega na rozgrzaniu spawanych miejsc i elektrod do temperatury topliwości ciepłem wydzielającym się w luku Volty. Temperatura w strefie elektrody i w strefie powyżej jeziorka stopionego metalu wynosi przeciętnie 2100-r-2600°C, temperatura w słupku samego luku wynosi 5000°C (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jeden z przewodów roboczych dołączony jest do zbrojenia 1, a drugi do elektrody 2, umocowanej w uchwycie 3. Po włączeniu prądu spawacz dotyka elektrodą do spawanego przedmiotu i szybko odsuwa elektrodę na odległość 2-4 mm, w tym czasie prąd płynąc ze źródła 4 wytwarza luk Volty 5, topiąc w tym miejscu spawany element i elektrodę.

Roztopione krople metalu z elektrody spadają na spawany element tworząc spoinę.
Wskutek topienia się elektrod i drżenia rąk spawacza, odległość elektrody od spawanego przedmiotu zmienia się często, czemu towarzyszą gwałtowne różnice w natężeniu prądu. Źródło prądu musi posiadać właściwość niezwłocznego reagowania na te zmiany poprzez automatyczne dostosowywanie napięcia (uprawnienia budowlane).

Do spawania lukiem elektrycznym służą urządzenia zwane spawarkami. W naszym budownictwie stosuje się najczęściej spawarki wirujące typu EW. Są to maszyny okapturzone, a więc przystosowane do pracy na otwartym powietrzu. Są one osadzone na ramie zaopatrzonej w trzy kółka, co bardzo ułatwia przemieszczanie spawarki z jednego stanowiska roboczego na drugie (program egzamin ustny).

Spawarka wirująca

Spawarka wirująca EW2, składa się z prądnicy prądu stałego, silnika trójfazowego o mocy 11.8 kW na napięcie 125, 220 i 500 V oraz przełącznika zmontowanego na kadłubie spawalnicy. Regulacja natężenia prądu spawania odbywa się płynnie przez pokręcanie kółka sterowego i ustawiania go według podziałki, która ma dwa zakresy od 40 do 16 A i od 125 do 300 A dla grubszych elektrod.

W ostatnich latach zaczęto stosować w budownictwie spawarki transformatorowe. Regulowanie natężenia prądu odbywa się za pomocą regulatora. Część rdzenia regulatora może poruszać się pod działaniem śruby z pokrętłem 2. Obroty pokrętła śruby powodują zmiany w wielkości powietrznej przerwy rdzenia regulatora, w następstwie czego zmienia się opór magnetyczny rdzenia i indukcyjność uzwojenia, a co za tym idzie - robocze natężenie prądu (opinie o programie).
Do łączenia czołowego końce prętów ścina się na szlifierce według litery V, aby powstała szczelina, którą wypełni metal elektrody. Na złączu zawsze powstaje zgrubienie. Obecnie dąży się do wyeliminowania montażu w deskowaniu, gdyż jest on trudniejszy, bardziej pracochłonny i gorszy jakościowo od montażu w zbrojami.

Montując szkielety w zbrojami można zastosować kozły, zapewniając prawidłową postawę zbrojarzowi, co ułatwia osiągnięcie dużej wydajności pracy.
Można też używać różnego typu uchwytów i wykrojów ułatwiających rozstawienie prętów i zapewniających właściwe ich położenie (segregator aktów prawnych).

Montaż może też odbywać się w osłoniętych, a nawet ogrzewanych pomieszczeniach. Łatwiej można zorganizować kontrolę wykonania szkieletu. Na budowie postawa zbrojarza zależy od kształtu formy elementu, na pracę jego wywierają wpływ warunki atmosferyczne; rozmieszczenie prętów odbywa się wg kresek robionych na deskowaniu, a często „na oko” (promocja 3 w 1).