Zjawisko przyczepności

Zjawisko przyczepności ma istotne znaczenie w dwóch grupach zagadnień: w problemie zakotwienia struny oraz w problemie współdziałania uzbrojenia i betonu w razie zarysowania ustroju sprężonego. Zjawiska towarzyszące obu tym przypadkom są nieco odmienne. W rozdz. 2 omówione jest jedynie pierwsze z wymienionych zagadnień (program uprawnienia budowlane na komputer).
Zakotwienie przez przyczepność wykazuje dwie zasadnicze fazy, wymagające odmiennego ujęcia teoretycznego: fazę ścisłej współodkszlałcalności uzbrojenia z betonem oraz stan graniczny tarcia, w którym czynnikiem dominującym jest tarcie pomiędzy stolą a betonem. W tym ostatnim przypadku możliwe jest wzajemne przemieszczenie betonu i uzbrojenia.

Nowsze badania zdają się wskazywać, że wzdłuż struny pojawia się na kolejnych odcinkach zarówno jedna, jak i druga faza.
Na oba zjawiska wywierają wpływ następujące czynniki:
- Przyczepność „naturalna” pomiędzy stalą a betonem,
- Docisk wywołany spęcznieniem struny w jej części końcowej,
- Skurcz betonu zwiększający wielkość powyższego docisku,
- Zjawiska reolcgiczne zmieniające w czasie rozkład sil między struną a betonem (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Omówimy te czynniki po kolei. Procesy zachodzące w twardniejącej masie betonowej powodują przenikanie drobnych cząstek do nierówności i w zagłębienia powierzchni wkładek stalowych. W miarę postępowania procesu twardnienia betonu, związanego z krystalizacją i żelatynizacją lepiszcza cementowego, wielkość przyczepności wzrasta. Penetracji betonu w nierówności i chropowatości uzbrojenia towarzyszą zjawiska chemiczne, zachodzące pomiędzy stalą a zaczynem cementowym, posiadające jednak znaczenie drugorzędne. Przyczepność naturalna zależy przede wszystkim od stanu powierzchni uzbrojenia oraz od zawartości zaczynu cementowego w betonie.

Przy zluźnieniu struny z prowizorycznych uchwytów następuje jej spęcznienie poprzeczne wywołane zjawiskiem Poissona (uprawnienia budowlane). Maksymalne spęcznienie poprzeczne występuje na końcu struny, gdzie naprężenie podłużne spada do zera; maleje ono stopniowo, dążąc do zera w części środkowej elementu, gdzie występuje już pełna wartość siły sprężającej. Omówione zjawisko wywołuje docisk poprzeczny między struną a betonem, na który stal reaguje sprężyście, oddziałując z kolei na beton.

Docisk poprzeczny

Docisk poprzeczny spotęgowany jest narastającym w czasie zjawiskiem skurczu betonu, wywołującym dążność do zmniejszenia średnicy kanału, w którym znajduje się struna. W wyniku skurczu docisk może pojawić się więc również na odcinku środkowym struny otulonej betonem (program egzamin ustny).
Zjawiska Teologiczne oddziałują w kierunku przeciwnym niż skurcz betonu.

Wskutek pełzania ucisk poprzeczny maleje z biegiem czasu, a długość strefy zakotwienia, tzn. strefy przeniesienia sił podłużnych ze stali na beton, wzrasta.
Krzywe rozkładu naprężeń w uzbrojeniu mają charakter asymptotyczny. Określenie ścisłej długości zakotwienia może być więc przeprowadzone tylko w tym przypadku, jeżeli krzywą zastąpimy dwoma odcinkami krzywych o różnych równaniach; punkt oddzielający oba odcinki wyznaczy długość zakotwienia (opinie o programie).
Rozważając ogólnie zagadnienie określenia długości zakotwienia, rozróżnić musimy kilka odmiennych pojęć. Pierwsze z nich to teoretyczna długość zakotwienia, która jest długością konieczną dla wprowadzenia betonu w stan pełnej kompresji.

Graniczna długość zakotwienia odpowiada tej długości zespolenia struny z betonem, przy której po jednostronnym całkowitym odprężeniu nastąpi poślizg struny na całej długości. Pojęcie to stanie się zrozumiałe na podstawie jeżeli naciągniętą strunę obetonujemy na długości l, to zmniejszając tę długość dojdziemy do przypadku granicznego, gdy całkowite jednostronne odprężenie spowoduje pełny poślizg struny (segregator aktów prawnych). W tym sensie możną by wprowadzić jeszcze drugie pojęcie krańcowej długości granicznej zakotwienia, odpowiadającej wytrzymałości struny na rozciąganie, to znaczy, że pełny poślizg nastąpi równocześnie z rozerwaniem uzbrojenia.

Wreszcie możemy rozważać tę odległość od czoła elementu, w której rozkład naprężeń w przekroju betonu staje się równomierny. Odległość ta zależy oczywiście od wymiarów poprzecznych elementu betonowego i nie jest bezpośrednio związana z długością zakotwienia w sensie powyżej sprecyzowanym (promocja 3 w 1).