Zjawisko skurczu

Świadczy to, że beton w warunkach na przemian zmiennego nawilżania i wysychania, przy dostatecznej intensywności tych procesów, będzie ulegał oddziaływaniu odwrotnych co do znaku i dostatecznie dużych naprężeń, które mogą doprowadzić do zmęczenia betonu i wywołania powierzchniowego spękania.
Wpływ wody na zaczyn cementowy przejawia się przede wszystkim w zmianach jego objętości w okresie twardnienia. Jeżeli zaczyn cementowy twardnieje w wodzie, wtedy przybiera on na objętości, a przeciwnie: przy twardnieniu na powietrzu kurczy się (program uprawnienia budowlane na komputer).

Szczególnie niebezpieczny dla szczelności betonów jest skurcz zaczynu cementowego. Część wody bowiem wchodzi w reakcję chemiczną z cementem, przechodząc w skład uwodnionych związków o bardziej szczelnej strukturze. Im są aktywniejsze cementy, tym większy powodują skurcz betonu; skurcz powiększa się ze wzrostem wskaźnika WIC i jest proporcjonalny do zdolności uwodnienia cementu. Pomimo zjawiska skurczu, jeżeli beton twardnieje w wodzie, jego objętość powiększa się.
Zjawisko skurczu związane jest również z powstawaniem podciśnienia w tworzących się porach zaprawy lub betonu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zjawisko podciśnienia ilustruje następujące doświadczenie.

Zaczyn cementowy umieszcza się w szklanym naczyniu i zagęszcza się przez wibrowanie w ciągu 30 sek. W powierzchniową warstwę zaczynu cementowego pogrąża się odwrócony lejek szklany, którego rurkę łączy się z manometrem rtęciowym. Pozostałą wolną powierzchnię zalewa się roztopionym asfaltem. Po okresie 1-2 godz. manometr wykazuje znaczne rozrzedzenie nad powierzchnią twardniejącego zaczynu cementowego (uprawnienia budowlane).
Zjawisko podciśnienia najbardziej rozwija się w ciągu pierwszych 3-4 dni. Z czasem oczywiście podciśnienie zanika.

Stwardniały zaczyn cementowy

Zjawiska podciśnienia mają duże znaczenie w technice izolacyjnej. Wszelkie płyny impregnujące nawet w zasadzie hydrofobowe są wówczas wsysane na znaczną głębokość do betonu (program egzamin ustny).
Pierwszy rodzaj korozji betonu, polegający na rozpuszczeniu i wymywaniu składowych części stwardniałego zaczynu cementowego przez wodę, jest najpospolitszy i nie wymaga specjalnego omówienia. Zawsze jednakże należy liczyć się z możliwością współdziałania wszystkich trzech rodzajów korozji, z czym się często w praktyce spotykamy.
Stwardniały zaczyn cementowy nie przedstawia ciała strukturalnie jednolitego. Zawiera on obok produktów hydratacji nieuwodnione ziarna klinkieru cementowego.

Wilgoć przenika do nienawodnionych ziarn cementu i wywołuje ich hydratację (opinie o programie). Z czasem związki powstałe z hydratacji wypełniają mikroszczeliny i tamując dojście wilgoci zatrzymują proces hydratacji.
Pod działaniem dwutlenku węgla i wilgoci z powietrza zachodzi systematyczna karbonizacja betonu do pewnej głębokości.

Szczeliny i pory sprzyjają postępowi procesu karbonizacji w głąb masy betonowej. Jednakże wszelkie szczeliny zostają z czasem wypełnione węglanem wapniowym i proces karbonizacji ustaje.
Analizując proces wiązania zaprawy cementowej łatwo stwierdzić, że wodorotlenek wapniowy Ca(OH)2 jak najbardziej rozpuszczalny jest regulatorem równowagi całego układu. W miarę wypłukiwania wodorotlenku wapniowego i odpowiedniego obniżenia stężenia CaO w roztworze stykającym się ze stwardniałym zaczynem cementowym następuje rozkład innych wodzianów, których stabilizacja jest możliwa tylko w odpowiednio stężonym wodorotlenku wapniowym (segregator aktów prawnych). Jednocześnie następuje hydratacja dalszych ziarn cementu.

Krzemiany wapnia są trwałe tylko w nasyconym roztworze wodorotlenku wapniowego; w miarę jego wypłukania, to jest obniżenia stężenia, ulegają rozpadowi. Najmniej trwały jest krzemian dwuwapniowy 2 CaO • Si02 • aq, który przy obniżeniu stężenia Ca(OH)2 rozkłada się wydzielając CaO. W ten sposób wskutek obniżania się stężenia roztworu Ca(OH)2 następuje pełny rozpad krzemianów (promocja 3 w 1).