Zmiana przekroju poprzecznego

Nagła zmiana przekroju poprzecznego, np. raptowne zmniejszenie szerokości, które spotykamy w przekrojach typu dwuteowego, powoduje w tych miejscach nagły wzrost T. Gdy więc naprężenia normalne maleją w tym kierunku, wówczas max 0/ pojawi się w tych szczególnych miejscach przekroju (program uprawnienia budowlane na komputer).

Jeżeli, jak to najczęściej bywa, mimośród siły sprężającej nie jest stały, to sprężenie wywołuje również naprężenia ścinające, z reguły odwrotnie skierowane do naprężeń stycznych wywołanych obciążeniem zewnętrznym. To znaczne zmniejszenie wartości x oddziaływa korzystnie na naprężenia główne; często nawet naprężenie n/ w betonie sprężonym osiąga wartość zaledwie rzędu Vs tych, które spotykamy w klasycznym żelbecie. Z teoretycznego punktu widzenia rzadko więc tylko zachodzi potrzeba stosowania uzbrojenia pomocniczego ze stali miękkiej. Stosujemy je jednak zawsze ze względów konstrukcyjnych. Wielkość tego uzbrojenia określa się z warunku, by w stanie zarysowania uzbrojenie przejęło całą siłę poprzeczną Q.

Jednokierunkowe sprężenie nawet przy największej jego intensywności nie może spowodować całkowitego wyeliminowania naprężeń rozciągających. Dopiero dodatkowe sprężenie w kierunku poprzecznym zdoła doprowadzić do zupełnego usunięcia rozciągania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zależności między naprężeniami głównymi a naprężeniami normalnymi i stycznymi odczytujemy wprost z konstrukcji koła Mohra, którym można się też posłużyć przy wyznaczaniu naprężeń głównych i kierunków ich działania.

Ze wzrostem naprężenia ox maleje ukośne naprężenie rozciągające i jak bardziej strome staje się nachylenie kierunku jego działania. Przypadek graniczny przy o/ = 0, który występuje gdy ay • ax = T2. Dopiero przy dalszym wzroście ay naprężenie główne ci staje się ściskaniem (uprawnienia budowlane).

Zagadnienie ukośnych naprężeń

Zagadnienie ukośnych naprężeń rozciągających jest szczególnie ważne, gdy mogą występować przeciążenia konstrukcji. Wówczas wzrastają naprężenia styczne r, zmniejszają się zaś naprężenia normalne o, np. w sąsiedztwie stopki dolnej dla przekroju dwuleowego. Wzrasta też siła poprzeczna Q, lecz udział w tym wzroście części przypadającej na stal Qs jest mały; stąd powstaje tendencja do szybkiego wzrostu części przypadającej na beton Qb. Naprężenia ukośne o/ rosną więc znacznie szybciej niż wzrasta obciążenie zewnętrzne. Zagadnienie to, jako wchodzące w zakres stanów granicznych (program egzamin ustny).

Ustalenie łącznej siły sprężającej (a więc liczby strun i ich wstępnego naciągu) oraz punktu jej zaczepienia (mimośrodu) określa w zupełności przebieg naprężeń w przekroju, dopóki obowiązują założenia sprężystości liniowej i płaskich przekrojów  (opinie o programie). Oznacza to, że w tych warunkach sposób rozmieszczenia strun w przekroju nie ma wpływu na wykres naprężeń, byleby tylko ich środek ciężkości znajdował się w przewidzianym położeniu. Przestaje tak być wówczas, gdy choćby jedno z wymienionych założeń traci ważność, w szczególności gdy rozpatrujemy element w stanie sprężysto-plastycznym lub w fazie II (po zarysowaniu), bądź też gdy bierzemy pod uwagę przekroje w strefie zakotwienia, gdzie nie można korzystać z założenia płaskich przekrojów (segregator aktów prawnych).

Rozpatrzymy najpierw drugi ze wskazanych przypadków, który zazwyczaj bierze się za podstawę wyznaczenia rozmieszczenia strun. Oczywiście z uwagi na równoległy przebieg strun wykres naprężeń wstępnych (wirtualnych) pozostaje niezmieniony wzdłuż elementu i warunki w strefie zakotwienia decydują o usytuowaniu strun również i w innych przekrojach (w odróżnieniu od ka- blobetonu).

Najwłaściwsze rozmieszczenie strun w strefie zakotwienia otrzymamy wówczas, gdy maksymalne naprężenia główne rozciągające (lub ogólniejsze funkcje naprężeń, zgodne z przyjętą hipotezą wytężenia), wynikające z skoncentrowanego przeniesienia sił na końce elementu, będą możliwie najniższe (promocja 3 w 1).