Zmiany kierunku drutów

Według M. Montagnona w naciągarkach typu Freyssineta z 1943 r. na 12 drutów 0 5 opór sprężyny cofającej wynosił 200 do 400 kG (wartości odpowiadające odpowiednio wstępnemu naciągowi sprężyny oraz jej maksymalnemu rozciągnięciu).

Tarcie pierścieni uszczelniających skórzanych było proporcjonalne do siły naciągu i wywoływało stratę 1%. Straty w punktach C i D  wynikały ze zmiany kierunku drutów (nachylenie 1 :8 na zaokrągleniu o promieniu 30 cm) i wynosiły 6-P8% siły naciągu. Straty sumaryczne (z wszystkich tych przyczyn łącznie) wynosiły zatem 8-10 % (program uprawnienia budowlane na komputer).
W naciągarkach powyższego typu (model 1950) straty w punkcie C zostały zlikwidowane przez zwiększenie kąta rozwarcia drutów (w ten sposób, by zagięcie ich w punkcie C nie zachodziło nawet w najbardziej wysuniętym położeniu tłoka), zaś straty w uszczelce zostały zmniejszone przez zastąpienie pierścienia skórzanego kauczukowym. Straty sumaryczne zostały zredukowane do wartości 4-P5%. W modelu STUP 1953 sprężyna cofająca została usunięta (zamiast niej wprowadzono hydrauliczne cofanie tłoka) i straty sumaryczne zmniejszono do 3-4% (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

E. H. Cooley podaje następujące straty przeciętne w zestawie naciągarka-zakotwienie:
system Freyssineta na 12 0 5, naciągarki angielskie zbliżone do polskich typu TK; zakotwienie żelbetowe: 5%;
system Magnel-Blaton: 2%,
system Lee-McCall: 3% (uprawnienia budowlane).

System Magnela okazał się najekonomiczniejszy, ponieważ wszystkie części zakotwienia są metalowe, ponadto kąt rozwarcia każdej pary drutów (oddzielnie naciąganej) jest niewielki.
W jednym z typów naciągarek polskich (typ TK-6) straty wewnętrzne według J. Zielińskiego wynoszą ok. SVo, zaś straty sumaryczne w przypadku zakotwień stalowych 9-PlO%.
R. Kowalczyk i J. Zieliński podają wyniki badań strat na 20 naciągarkach dwóch typów, wyprodukowanych w Polsce do roku 1955 typu, tzw. TK i typu tzw. krakowskiego. Straty wewnętrzne naciągarek typu TK okazały się stałe w zakresie badanego ciśnienia (dla danego egzemplarza naciągarki); wynosiły one dla różnych egzemplarzy naciągarek 2-12%. Wskazuje to na niejednolity poziom wykonania i konieczność cechowania naciągarek indywidualnie (program egzamin ustny).

Straty sumaryczne

Straty sumaryczne były określone dla powyższych typów naciągarek i dla zakotwień stalowych i stalowo-żelbetowych (blok żelbetowy, stożek kotwiący stalowy), dla płyt (bloków) stalowych o różnej twardości. Wyniki określają przedziały ufności strat sumarycznych y (procentowych) przy prawdopodobieństwie 0,99.
Widać stąd, że straty przy blokach stalowych (mniej podatnych) są większe. Maksymalna różnica między wartościami granicznymi przedziału ufności strat a wartością średnią wynosi 0,48%; błąd siły sprężającej nie przekracza tej wartości, jeśli straty zasadnicze (średnie) zostały uwzględnione w oparciu o indywidualne wycechowanie naciągarki.

Powyższy błąd w ocenie strat nosi charakter przypadkowy. Dalszy błąd tego rodzaju wynika z niedokładności wskazań manometru (opinie o programie). Manometry rozregulowują się szybko, zwłaszcza gdy są narażone na wstrząsy, co zdarza się często na placu budowy. Według R. Kowalczyka i J. Zielińskiego błędy średnie wskazań manometrów stosowanych w Polsce wynoszą 3,4%. Według M. Montagnona nawet precyzyjne i dobrze chronione manometry glicerynowe wykazują błędy rzędu 2%. W celu wykrycia większych i systematycznie powtarzających się błędów przy sprężaniu powinny być zainstalowane z reguły dwa manometry. Ponadto manometry powinny być często sprawdzane i skalowane; zaleca się na budowie porównywać codziennie ich wskazania z manometrem rezerwowym (segregator aktów prawnych).

Odmienny charakter mają straty wywołane poślizgiem kabla w zakotwieniu. Straty te, związane z ruchem „powrotnym” kabla, przenoszą się najczęściej tylko na niewielki odcinek kabla w pobliżu zakotwienia i nie wywierają wpływu na siłę sprężającą w przekroju niebezpiecznym. I tu rozróżnić musimy błędy wywołane czynnikami stałymi i błędy przypadkowe. Pierwsze z nich zależą od konstrukcji i materiału zakotwienia, zwłaszcza od kąta zbieżności stożka blokującego, twardości płyty i stożka oraz od wielkości przenoszonej siły. Odchylenia przypadkowe zależą od tolerancji wymiarowych stożków i bloków i od stanu powierzchni drutów (promocja 3 w 1).