Zniszczenia elementu

Przeprowadzający oceną musi wpisać w odpowiednią rubrykę karty informacyjnej liczbę, która wg jego odczucia jest wykładnikiem zniszczenia elementu. Przy obliczaniu procentu zniszczenia (zużycia) elementów należy pomnożyć wartość procentowego zniszczenia wpisaną przez oceniającego przez wiele współczynników, np. współczynniki udziału elementu w budynku, przy czym np. dla dachu przyjętą wartość współczynnika 5,1 dzieli się odpowiednio (program uprawnienia budowlane na komputer).

Poza tym istnieją mnożniki w zależności od liczby kondygnacji, kategorii budynku, wyposażenia w instalację itd. Jest to metoda, która dopuszcza jednak wpływ subiektywnego odczucia oceniającego. Oceniający, który ma duży staż zawodowy i dobrą znajomość cech badanego elementu, może przyjąć 15% jego zużycia, natomiast inny dla tego samego elementu może wpisać 10% zużycia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dla każdego z rozpatrywanych elementów budynku określono 4 zasadnicze cechy zestawione w kartach oceny w układzie następującym pionowo i poziomo, otrzymując w ten sposób 16 cech określających stan zużycia elementów od stanu nowego, przez stan wymagający natychmiastowej naprawy do wymiany elementu (uprawnienia budowlane).

Oceniający otrzymuje dla każdego elementu jednolicie opracowaną kartę oceny z wydrukiem odpowiednich właściwości użytkowych i opisem charakteryzującym objawy zużycia. W każdym z pól pod opisem znajduje się miejsce na wpisanie spostrzeżeń zaobserwowanych objawów zużycia w trakcie inwentaryzacji. Inwentaryzacja polega na wpisaniu zaobserwowanych w czasie przeglądu budynku oznak zużycia w odpowiednią rubrykę karty oceny (program egzamin ustny).

Metoda objawowa jest dokładniejsza od omówionych poprzednio, a ponadto umożliwia wykonanie wszystkich obliczeń za pomocą ETO, pozwala ona m. in. na opracowanie programu niezbędnych napraw planowo-zapobiegawczych w budownictwie mieszkaniowym (opinie o programie).

Błędy obniżające jakość

Wieloletnie doświadczenia wykazują, że przy projektowaniu i realizacji, głównie ścian zewnętrznych i dachów, popełnia się błędy obniżające jakość techniczną tych elementów w czasie eksploatacji budynków. Błędy popełniane przy realizacji wynikają częściowo z nieświadomości niższego i średniego personelu budowlanego skutków technicznych niewłaściwego wykonawstwa, a częściowo z niesumienności i lekceważenia wymagań technicznych (segregator aktów prawnych).

Brak przepisów określających personalną odpowiedzialność bezpośrednich wykonawców za jakość prac wykonywanch na budowie i brak stymulacji odpowiednich bodźców nie działają mobilizująco na podniesienie jakości prac w tym zakresie. Ustalenie zasad personalnej odpowiedzialności, z uwzględnieniem średniego, a nawet niższego personelu budowlanego, wprowadzi więc dodatkowy czynnik psychologiczny, odgrywający istotną rolę w procesie budowlanym i pozwoli w znacznym stopniu zmniejszyć liczbę wad i usterek.

W przedstawionych dalej przykładach omawiane są niektóre problemy zawarte w wytycznych kontroli wykonania i oceny jakości ścian zewnętrznych i stropodachów w budownictwie wielkopłytowym. Wytyczne te opracowane przez ITB i zatwierdzone przez MBiPMB, przeznaczone są dla pracowników wykonawstwa i nadzoru technicznego. Podano w nich zasady i sposób kontroli wykonania ścian i stropodachów oraz oceny ich jakości pod względem zgodności z wymaganiami projektowanymi. Wytyczne te ustalają jednocześnie metodę ewidencji przebiegu robót, umożliwiającą określenie odpowiedzialności poszczególnych pracowników za oddzielne fazy realizacji budowy. Wytyczne te omawiają więc zagadnienia realizacji produkcji, za które odpowiada wykonawca.

Odbiór wstępny. Do każdej partii prefabrykatów dostarczanych na budowę należy dołączyć zaświadczenie o jakości wystawione przez producenta (promocja 3 w 1). Zaświadczenie to powinno potwierdzać prawidłowość wykonania prefabrykatów pod względem:

• jakości materiałów użytych do produkcji,
• zgodności z projektem: kształtu, wymiarów, masy prefabrykatów oraz dopuszczalnych odchyłek i wymagań wytrzymałościowych,
• wielkości dopuszczalnych odchyłek w odniesieniu do wymiarów otworów i ich usytuowania w elemencie oraz do prawidłowości usytuowania i rozstawu śrub, sworzni, prętów, blach łącznikowych itp. elementów umieszczonych w prefabrykacie.