Zniszczenie gruntu

W celu uniknięcia nieporozumień, będziemy rozróżniali w tej książce dwa rodzaje płaszczyzn zniszczenia:

• teoretyczną płaszczyznę zniszczenia lub linię poślizgu, która stosownie do definicji leży pod kątem (45°+0/2) do płaszczyzny, na której działa większe naprężenie główne (program uprawnienia budowlane na komputer),
• faktyczną płaszczyznę zniszczenia, na której stwierdzono występowanie koncentracji odkształceń na skutek działania sił ścinających. W piaskach różnica położenia tych dwóch płaszczyzn jest mniejsza niż 5° i dlatego w większości zagadnień może być pominięta. Mimo to w następnych rozdziałach przedstawiono zagadnienia, w których pominięcie tej różnicy oznaczałoby zmniejszenie bezpieczeństwa.

Zniszczenie gruntu występuje często wzdłuż powierzchni krzywej, a nie płaszczyzny i dlatego będziemy używali takich określeń jak: teoretyczna powierzchnia zniszczenia (lub powierzchnia poślizgu) i stwierdzona powierzchnia zniszczenia (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dokonano wielu porównań wartości 0 otrzymanych z badań trójosiowych (na podstawie nachylenia obwiedni Mohra) z wartościami otrzymanymi z badań na ścinanie bezpośrednie (uprawnienia budowlane). Po ustaleniu przeciętnych błędów badań przy wyznaczaniu tych dwóch wartości okazuje się, że wartość 0 otrzymana z badań na ścinanie bezpośrednie jest na ogół większa o ok. 2° od wartości 0 otrzymanej z badań trójosiowych, szczególnie dla piasków zagęszczonych (Taylor, 1939). Badanie na ścinanie bezpośrednie jest najłatwiejszym sposobem do wyznaczania kąta tarcia wewnętrznego piasku lub innego gruntu suchego. Badanie to jest również bardzo użyteczne, chociaż mniej powszechnie stosowane w przypadku gruntów zawierających wodę (program egzamin ustny).

Wpływ wskaźnika porowatości

Wpływ wskaźnika porowatości na można wyjaśnić biorąc pod uwagę zjawisko wzajemnego zazębienia ziaren gruntu. Zjawiska te zostały również zbadane z innych punktów widzenia. Na przykład energia gruntu pochodząca od działania obciążenia zewnętrznego jest zużywana w dwojaki sposób: na pokonanie oporu tarcia między ziarnami oraz na powiększenie objętości gruntu powstające w wyniku działania naprężenia uniemożliwiającego rozszerzanie boczne (opinie o programie). Im piasek bardziej zagęszczony, tym bardziej powiększa się jego objętość podczas ścinania, stąd większa ilość energii (występują większe wartości sił i większe wartości kąta tarcia) musi być zużyta, aby spowodować ścięcie gruntu. Jednakże oba te wyjaśnienia sprowadzają się do tego samego.

Inny sposób wykazania znaczenia zjawiska wzajemnego zazębienia ziaren uzyskamy odpowiadając na pytanie: co nastąpi, jeśli zmiana objętości piasku zostanie uniemożliwiona podczas ścinania (segregator aktów prawnych).

Na wstępie rozpatrzymy prosty przypadek pokazany na rys. 10-17c. Z chwilą przyłożenia sił ścinających obie płytki wykazują tendencję do przesunięć pionowych w przeciwnych kierunkach (oddalenie się płytek). Ażeby to uniemożliwić, siła normalna N, która utrzymuje je razem, musi wzrosnąć. Przeto w wyniku zwiększenia T wzrasta N w taki sposób, aby nastąpiło jedynie bardzo małe przesunięcie od ścinania. Jednak przy dalszym zwiększeniu T, siły w miejscach styków staną się tak duże, że wystąpi kruszenie i pękanie ziaren i dopiero wtedy będzie możliwe duże

przesunięcie na skutek działania sił ścinających. Podobnie możemy przeprowadzić baranie trójosiowe w taki sposób, że objętość próbki pozostaje stała. Objętość próbki jest kontrolowana, a wartość ciśnienia uniemożliwiającego rozszerzanie boczne utrzymuje się raką, aby zachować stałą objętość(promocja 3 w 1). Gdy piasek est zagęszczony, konieczne jest duże zwiększenie tego ciśnienia. To oczywiście oznacza, ze próbka zagęszczona utrzymywana w stałej objętości może wytrzymać działanie znacznie większego naprężenia osiowego niż próbka pozostająca pod działaniem stałego ciśnienia rocznego i zwiększająca swoją objętość podczas ścinania. Jeśli próbka w stanie bardzo luźnym ma utrzymać stałą objętość podczas ścinania, to może okazać się konieczne zmniejszenie ciśnienia bocznego w miarę postępu badania i w następstwie zmaleje wytrzymałość na ściskanie.