Zniszczenie podciągu

Jeżeli zniszczeniu ulega płyta w środku ściany nośnej w budynku ze stropami opartymi jednokierunkowo, zakres zniszczenia stropu zależy od zbrojenia wieńca i zakotwienia w tym wieńcu płyt stropowych. Pozbawiona podpory płyta górnej kondygnacji utrzymuje się w pierwotnym położeniu pracując jak belka (program uprawnienia budowlane na komputer).

W budynkach o konstrukcji szkieletowej elementem, którego zniszczenie może spowodować katastrofę postępującą, jest przede wszystkim słup. Zniszczenie podciągu może w określonych okolicznościach doprowadzić również do większej katastrofy; zabezpieczenie w tym względzie jest jednak stosunkowo proste i sprowadza się do należytego powiązania stropów z podciągiem i sąsiednimi przęsłami (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Niektóre rodzaje konstrukcji szkieletowych zawierają w sobie możliwość utworzenia się wtórnego układu nośnego w przypadku, gdy jeden ze słupów uległ zniszczeniu. W monolitycznych bądź zmonolityzowanych konstrukcjach ramowych z podciągami o dużym przekroju, i w związku z tym o odpowiednio dużej nośności na ścinanie, może powstać szczególnie gdy odstęp słupów jest nieduży bezprzekątniowy ustrój nośny.

Jeżeli ściany wypełniające konstrukcję szkieletową są dostatecznie sztywne i wytrzymałe, powstać może innego rodzaju wtórny układ nośny, w którym ściany wypełniające spełniać będą rolę zastrzałów w polach między słupami (uprawnienia budowlane). Sztywne łączenie słupów z podciągami ma w tym przypadku już mniejsze znaczenie, pod warunkiem jednak dostatecznie sztywnego do przejęcia ukośnej siły ściskającej połączenia ściany wypełniającej z konstrukcją szkieletową.

Gdy ubytek słupa nie może być rekompensowany przez ukształtowanie się w konstrukcji szkieletowej wtórnego układu nośnego zabezpieczenia konstrukcji przed obciążeniami wyjątkowymi szukać trzeba przez nadanie słupom konstrukcji odpowiedniej nośności (program egzamin ustny).

Zniszczenie lokalne ściany nośnej

Zniszczenie lokalne ściany nośnej w strefie przyległej do krawędzi zewnętrznej jest szczególnie niebezpieczne ze względu na możliwość katastrofy postępującej, w związku z czym przypadkowi temu poświęca się szczególną uwagę przy projektowaniu budynku. Wynikające stąd zabezpieczenia konstrukcyjne w zakresie wieńców poziomych odpowiednich złączy pionowych i zbrojenia nadproży, zastosowane w całym budynku, stanowią należyte zabezpieczenie także dla innych przypadków lokalnego uszkodzenia ściany nośnej (opinie o programie).

Wspornik wielokondygnacyjny cechuje ciągłość konstrukcyjna w złączu pionowym. Największe siły styczne występują na najniższej kondygnacji w bezpośrednim sąsiedztwie części zniszczonej, przy czym wielkość tych sił i ich rozkład wzdłuż złącza zależy od wysokości wspornika i wielkości przemieszczeń krawędzi złącza, towarzyszących siłom stycznym T.

Gdy złącze pracuje w stanie niewiele różnym od stanu odkształceń liniowo-sprężystych. Przy większym wytężeniu rozpoczyna się faza lokalnych uplastycznień w złączu, w związku z czym wykres jednostkowych sił stycznych w złączu przybiera kształt (segregator aktów prawnych). Złącze nie traci jednak jeszcze swojej spoistości, rysy w złączu są minimalne i wspornik wielokondygnacyjny nad częścią zniszczoną ściany pozostaje w pełni zintegrowany z resztą konstrukcji.

Przemieszczenie krawędzi złącza większe grozi już utratą spoistości i „pruciem się” złącza wzdłuż wysokości. Warunki „prucia się” złącza zależą w dużej mierze od stosunku. Im różnica obu tych wartości jest mniejsza, tym utrata spoistości następuje mniej gwałtownie bądź też nie następuje wcale, niemniej jest to już faza dezintegracji wspornika wielokondygnacyjnego. Dolna część ściany oddziela się od części wyższej, wspornik wielokondygnacyjny w związku z tym skraca się i odpowiednio zmienia się rozkład sił wewnętrznych (promocja 3 w 1).