Zwężenie środkowych części profilu

Zwężenie środkowych części profilu zapory ciężkiej, dokonywane przez konstruktorów w wieloraki sposób (czego prostym przykładem było omówione wyżej poszerzenie szczelin) doprowadziło do powstania nowych typów zapór, zwanych oszczędnościowymi (program uprawnienia budowlane na komputer).

Rozwojem tych typów zapór rządziły dwie podstawowe koncepcje. Jedna z nich wyraziła się w dążeniu do jak największego poszerzania szczelin międzysekcyjnych, co prowadziło do ukształtowania poziomych przekrojów nośnych zapory zbliżonych do dwuteowych lub teowych. Ze względu na występowanie momentów zginających w ramionach przekroju teowego (od strony od wodnej) odstępy pomiędzy szczelinami dylatacyjnymi poszczególnych sekcji musiały być zmniejszane (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wpłynęło to również na charakterystyczne ukształtowanie sekcji zapory oszczędnościowej w postaci filara z wyraźnie poszerzoną głowicą od strony górnej wody.

Druga koncepcja rozwinęła się w kierunku wewnętrznego wydrążenia sekcji zapory ciężkiej, przez co powstaje profil nośny zbliżony do skrzynkowego. Profil ten można by nazwać dwufilarowym. Ze względu na inny układ statyczny odstępy między poszczególnymi sekcjami mogły zostać takie same, jak w zaporze ciężkiej lub nawet większe.
W związku z powyższym zapory oszczędnościowe można najbardziej ogólnie podzielić na zapory z pojedynczymi i zapory z podwójnymi filarami.
Zapory oszczędnościowe o filarach pojedynczych. Zapory te, jak również i zapory o filarach podwójnych, mogą mieć ścianę odwodną pionową lub nachyloną (uprawnienia budowlane).

To drugie rozwiązanie jest częściej spotykane ze względu na konieczność zapewnienia odpowiedniej stateczności. Dalszej klasyfikacji można dokonać ze względu na kształt głowicy filarów od strony górnej wody. Spotyka się więc głowice płaskie (zapora Lech Sloy w Szkocji,), głowice zaokrąglone (zapora Shira w Szkocji) i głowice wieloboczne (angielskie: diamond head), których przykładem może być również szkocka zapora Errochty (program egzamin ustny). W pierwszym przypadku mogą występować naprężenia rozciągające w płaszczyźnie odwodnej.

Głowice zaokrąglone

Ażeby ich uniknąć, daje się stosunkowo łagodne przejście od przekroju głowicy do zasadniczego przekroju filara lub stwarza się warunki konstrukcyjne powodujące boczne ściskanie głowic w miejscach styków sąsiednich sekcji (opinie o programie). Przykładem tego jest zapora Loch Sloy, która wykonywana była w sposób nietypowy dla zapór oszczędnościowych. Jej poszczególne sekcje wznoszono oddzielnie, przy czym zastosowano między nimi odstępy 1,5-1,8 m, które zabetonowano dopiero po kilku miesiącach od chwili zakończenia betonowania sekcji, przy stosunkowo niskich temperaturach, stosując przy tym cement ekspansywny, mający silne własności pęcznienia. Po napełnieniu zbiornika beton w szczelinach zaczynał pęcznieć i wywierać ciśnienie na sąsiednie głowice, co powodowało obustronne boczne ściskanie głowic.

Naprężenia te mogą dochodzić do 16 kG/cm2 i z powodzeniem likwidować naprężenia rozciągające w płaszczyźnie odwodnej (segregator aktów prawnych).
Głowice zaokrąglone typu Shira oraz wieloboczne typu Errochty są tak ukształtowane, aby uniknąć naprężeń rozciągających. Wiąże się z tym warunek, za pomocą którego można określić maksymalną długość bocznego występu głowicy a.
Sloy, gdzie połączenia międzysekcyjne nie były typowe, na ogół każda sekcja jest samodzielnym elementem statycznym. Niezależność sekcji zapewniają szczeliny dylatacyjne uszczelnione podobnie, jak w zaporach ciężkich. Czasem na styku głowic wykonuje się zazębienie.

Podstawowe wymiary filarów oraz ich rozstawę można przyjmować wstępnie na podstawie analogii z wykonanymi już zaporami tego typu. Rozstawa ta na ogół wynosi ll-16 m, grubość zaś filarów 3,5-7,0 (8) m, przy wysokościach zapór 30-80 m. Części przelewowe różnią się jedynie kształtem samej korony oraz występowaniem od strony odpowietrznej płyty opartej na filarach. Jako przykład może służyć część przelewowa wspomnianej już zapory Loch Slosy (promocja 3 w 1).