Związki aromatyczne

Trwałą woń ma jedynie drewno limby i jałowca. Niektóre natomiast gatunki egzotyczne, zarówno iglaste, iak liściaste, mają charakterystyczną dla siebie silną woń. Jako przykład można wymienić drewno fiołkowe (Acacia homalophylla A. Cunn.), pochodzące z Australii, o silnym zapachu fiołków lub drewno kamforowe (Cinnamomum camphora Nees et Eberm.) ze wschodniej Azji i z Formozy. o zapachu kamfory. Drewno cedrelli (Cedrela odorata L.), pochodzące z Indii Zachodnich, ma charakterystyczną, aromatyczną woń, dzięki czemu stosowane jest do produkcji pudełek na cygara (program uprawnienia budowlane na komputer).

Związki aromatyczne powodujące zapach drewna spełniają w pewnej mierze rolę środków antyseptycznych, chroniących drewno przed owadami. Jako przykład można wymienić limbę lub drzewo kamforowe; drewno ich nie podlega atakom i niszczeniu przez owady, a skrzynie wykonane z ich drewna stanowią dobre zabezpieczenie od moli. Drewno tikowe (teak - Tectona grandis L. f.) wydziela woń kauczuku, co chroni je przed owadami i inwazją świdraka okrętowca - Teredo navalis L.; z tego względu jest cenione jako drewno szkutnicze i okrętowe oraz w budownictwie portowym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Termity nie atakują drewna cedrowego gatunków Cedrus atlantica Manetti, C. libani Barr, i C. deodara (Roxb.) Lond.

W wymienionych wypadkach zapach stanowi pożądaną zaletę, w innych może być poważną wadą drewna. Do produkcji beczek i skrzyń przeznaczonych do opakowania artykułów spożywczych nie można stosować drewna o wyraźnej woni. Z tego względu drewno bukowe na beczki do masła powinno być wolne od fałszywej twardzieli lub twardziel dopuszcza się w nieznacznej ilości. Skrzynie i beczki na artykuły spożywcze produkuje się z drewna jodłowego i świerkowego, wykluczając drewno sosnowe, gdyż jego żywiczna woń powoduje psucie się opakowanych produktów (uprawnienia budowlane).

Wiadomości podstawowe

Wilgotność i jej wpływ na fizyczne i mechaniczne własności drewna stanowią skomplikowane zagadnienie teoretyczne. Zmiany zachodzące w drewnie na tle zmian jego stanu higroskopijnego, a więc kurczenie się i pęcznienie, paczenie się i pękanie stanowią cechy ujemne, utrudniające konserwację, obróbkę i zastosowanie drewna.
W drewnie drzew żyjących woda stanowi główny składnik soku wypełniającego żywe komórki, występuje w przestrzeniach międzymicelarnych błony komórkowej oraz wypełnia cewki i naczynia bielu, którymi odbywa się przemieszczanie wody z korzeni do korony (program egzamin ustny).

W świeżo ściętym lub mokrym drewnie wyróżnia się:
- Wodę wolną, która wypełnia cewki i naczynia.
- Wodę związaną (imbibicyjną, higroskopijną), która nasyca błonę komórkową i wypełnia przestrzenie międzymicelarne.
- Wodę konstytucyjną, która wchodzi w skład występujących w drewnie związków chemicznych (opinie o programie). W warunkach praktycznych wody konstytucyjnej nie bierze się pod uwagę.

Świeżo ścięte drewno zawiera zawsze wodę wolną i wodę związaną.
Jeśli oznaczanie wilgotności drewna nie jest związane z badaniem wytrzymałości, pobiera się próbkę w postaci płytki grubości 5-20 mm, wyciętej w odległości 15-25 cm od czoła, z całej powierzchni przekroju badanej sztuki drewna (segregator aktów prawnych).

Pobieranie takich próbek z desek i bali, a zwłaszcza z belek powoduje duże straty materiałowe, tym bardziej że skrócenie badanej sztuki może uniemożliwić jej celowe wykorzystanie. By uniknąć tego stosuje się nawiercanie odpowiednim świdrem i pobieranie próbek w postaci strużyn lub wywiertek. Do pobierania strużyn stosuje
się świdry o średnicy co najmniej 20 mm; strużyny umieszcza się natychmiast w naczyńku wagowym. Metoda ta daje jednak mało dokładne wyniki (zwłaszcza dla drewna o dużej wilgotności), gdyż na skutek tarcia oraz dużej powierzchni strużyn część wody odparowuje przy nawiercaniu (promocja 3 w 1).

Dokładniejsze wyniki dają próbki w postaci wywiertek. pobierane z drewna okrągłego lub z materiałów tartych przy pomocy świdrów przyrostowych. Są one wykonane z wysokogatunkowej stali w postaci zwężającego się cylindra; jego wnętrze stanowi gładką rurę, a strona zewnętrzna ukształtowana jest w postaci świdra.