Zwiększona odporność stali

Zwiększona odporność stali uszlachetnionych wymienionymi domieszkami w stosunku do stali węglowych tłumaczy się dostępem tlenu z powietrza, przenikającego do gruntów. W gruntach źle napowietrzonych odporność na korozję wymienionych stopów stali (jak również i żeliwa) jest nieznaczna i nie odgrywa widocznej roli.
Denison przeprowadził szereg badań gruntów dla określenia ich korozyjności w stosunku do metali, a w szczególności do żelaza (program uprawnienia budowlane na komputer).

Między innymi przeprowadził on badania w następujących gruntach, które określił jak następuje:
- grunt typu 1 - ma właściwości silnego utleniania, zawiera mało substancji rozpuszczalnych, jest kwaśny;
- grunt typu 2 - ma zmienne właściwości utleniania i odtleniania, wysoką zawartość chlorków, jest zasadowy;
- grunt typu 3 - ma zmienne właściwości utleniania i odtleniania, wysoką zawartość siarczanów, jest bardzo kwaśny (pH = 2,6);
- grunt typu 4 - ma właściwości odtleniania, zawiera umiarkowane ilości substancji rozpuszczalnych, jest obojętny.

Szereg krzywych, ilustrujących zachowanie się ważniejszych metali stosowanych w budownictwie podziemnym. Podane wykresy mogą służyć przy projektowaniu do wyboru prawidłowej grubości ścianek rur, tubingów, zbiorników i innych konstrukcji metalowych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jedynie krzywe korozji cynku w gruncie 3 nie są typowe dla tego metalu, który w tym przypadku koroduje szybciej od żelaza. Jest to wynikiem wysokiej kwasowości omawianego gruntu (pH = 2,6); błonka ochronna na cynku nie może wytworzyć się w takim gruncie.

W tym przypadku nawet grubsze warstewki z cynku nie chronią dostatecznie stali.
Badanie korozyjności gruntów. Grunty przedstawiają różnorodne układy bardzo różniące się między sobą fizycznie, chemicznie i różnie nawilżone. Ta różnorodność środowiska gruntowego sprzyja powstaniu części anodowych i katodowych na konstrukcjach stalowych ułożonych w ziemi. Szczególnie dotyczy to rurociągów, kabli i tubingów tunelowych, które napotykają w gruncie sprzyjające warunki korozji (uprawnienia budowlane).

Metoda strat na masie

Z tych powodów zachodzi konieczność badania gruntów, ażeby odpowiednimi zabiegami w gruncie wpłynąć na hamowanie korozji. Za pomocą różnych metod można jeszcze przed ułożeniem konstrukcji do ziemi określić odcinki gruntu, w których może nastąpić zniszczenie konstrukcji pod działaniem ogniw lokalnych. Do najważniejszych metod badania korozyjności gruntów należy metoda strat na masie, tzw. metoda Corfielda i metoda dwuelektrodowa (dwubiegunowa) (program egzamin ustny).
Jest to metoda najczęściej stosowana. Polega ona na określeniu straty masy metalu przebywającego w określonym czasie pod działaniem prądu elektrycznego w badanym gruncie.
Do badań stosuje się przyrząd, który składa się z rurki 0 19 mm, długości 10 cm, o ciężarze około 165 G i puszki blaszanej 0 ok. 8 cm i wysokości 12 cm. Rurkę umieszcza się w puszce i izoluje się od dna korkiem gumowym (opinie o programie).

Z terenu, gdzie umieszcza się konstrukcję metalową pobiera się 2 kg próbkę gruntu, suszy się ją w temperaturze nie wyższej od 105°C, rozdrabnia się w moździerzu, przesiewa się przez sito w oczkach 2 mm, zwilża się wodą destylowaną do pełnego nasycenia i umieszcza się w puszce. Rurkę przyłącza się do bieguna dodatniego baterii 6 V, a puszkę do ujemnego. W tym układzie rurka staje się anodą i ulega niszczeniu. Puszka staje się katodą (segregator aktów prawnych).
Przy badaniu serii próbek do jednego źródła prądu (baterii lub akumulatora) dołącza się równolegle szereg puszek.

Urządzenie pozostaje pod działaniem prądu stałego w ciągu 24 godz; następnie rurkę wyjmuje się, oczyszcza od produktów korozji wytrawiaczem ingibirowanym, potem suszy się i waży. Strata na masie służy jako charakterystyka korozyjności gruntu (promocja 3 w 1)..
Metoda dwubiegunowa. Metoda ta służy do badania korozyjności gruntu bezpośrednio w terenie, gdzie mają być układane w ziemi konstrukcje metalowe. Polega ona na określeniu elektrycznego oporu gruntu.