Zwolnienie cumy

Coraz częściej, zwłaszcza w portach lub rejonach przeznaczonych do obsługi wielkich statków, stosowane są haki cumownicze samozwalniające, których nośność dochodzi do 125 tys. kG. Urządzenie z hakami cumowniczymi typu Rheinstahl Nordseewerke Emden, które miało być zmontowane parami na każdej z 6 wysp cumowniczo-odbojowych niezrealizowanej przystani do przeładunku węgla w Gdyni. Stosowanie haków cumowniczych samozwalniających zamiast pachołów pozwala przyspieszyć odeumowywanie statków, gdy curny są naprężone (program uprawnienia budowlane na komputer).

Zwolnienie cumy następuje pod wpływem obrotu haka, gdy przez nacisk
na dźwignię zwalniającą, z siłą do 20 kG, zwolni się przytrzymujący hak zatrzask. Hak umocowany jest na łożysku pozwalającym mu na zmianę położenia w płaszczyźnie poziomej w obrębie wycinka koła o kącie środkowym 90°.
Urządzenie z 3 hakami zainstalowane z dobrymi wynikami na pomoście w Wilhelmshaven, a układ haków na tym pomoście i kąty środkowe ich wycinków działania.
Haki o mniejszej nośności używane bywają na dalbach i wysepkach cumowniczych (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Charakter urządzenia cumowniczego mają również niekiedy przyciągarki (potocznie nazywane kabestanami) o osi pionowej bębna napędzane silnikami elektrycznymi lub ręcznie. Przyciągarki służą tu do przyciągania bez wysiłku liny cumowniczej przez przesuwanie założonej na bębnie linki holowniczej. Szczególnie korzystne jest stosowanie przyciągarek, gdy przestrzeń pracy dla cumownika jest ograniczona (np. na dalbie lub wysepce cumowniczej).

Przyciągarki

Przyciągarki zmontowane na filarze cumowniczo-odbojowym do pomocy przy obsłudze haków ślizgowych (uprawnienia budowlane). Do celów cumowniczych wystarczą przyciągarki o udźwigu 1000 kG.
Wszelkie budowle powinny umożliwiać wyjście na nie z łodzi lub też wprost z wody. Służą do tego celu schodki, które umieszcza się w narożach nabrzeży, a w bardzo długich budowlach także i w punktach pośrednich (co ok. 500 m i rzadziej). Ze względu na to jednak, że schodki stanowią wnękę w nabrzeżu i przerywają jego ciągłość, założenie ich w linii nabrzeża powinno być uzasadnione rzeczywistą potrzebą (program egzamin ustny). Do umieszczenia schodków wyzyskuje się zwykle te odcinki nabrzeża, które nie są eksploatowane lub eksploatowane są rzadziej.

Schodki tworzy zwykle podest o szerokości minimum 1 m (średnio ok. 1,5 m), długości minimum 1,25 m, oraz stopnie o szerokości podestu. Wzdłuż ściany przy stopniach należy umieścić poręcz. Powierzchnię podestu, najczęściej brukowaną, zakłada się na poziomie maksimum 1 m nad najniższym poziomem wody. Na krawędzi podestu należy przewidzieć 1-2 małe pachoły dla łodzi, obok zaś, w ścianie nabrzeża pierścień. Dogodne są również klamry o linii łamanej w rzucie poziomym, dające dobry uchwyt dla bosaka, a także nadające się do założenia lekkich cum (opinie o programie).
Ponadto przy każdym lub co drugim urządzeniu cumowniczym (albo też w połowie odległości pomiędzy nimi) czasem rzadziej, co 50 m zakłada się drabinki. Zadaniem ich jest służenie pomocą w wychodzeniu na ląd z nisko położonych łodzi i innych małych jednostek, dobijających do nabrzeża dla dużych statków, a także tym, którzy przypadkowo lub umyślnie znaleźli się w wodzie akwenu (segregator aktów prawnych).

Drabinki umieszcza się zwykle we wnękach wyrobionych w ścianach muru nadwodnego nabrzeża, przy czym, gdy na tych ścianach przewiduje się belki odbojowe, to drabinki mogą nieco wystawać poza lico ściany, lecz nie poza lico belek odbojowych. Gdy odbojnice na nabrzeżu mają charakter punktowy, to drabinki muszą się całkowicie kryć we wnęce (promocja 3 w 1).