Nasiąkliwość popiołobetonów

Nasiąkliwość popiołobetonów zależy od porowatości i od ciężaru objętościowego i waha się od 20-40% m. Mazur uzyskał wartości nasiąkliwości. Wartości te wahają się w granicach od 19,3 do 21,0% w przypadku popiołobetonów cementowych i ok. 24% w przypadku popiołobetonu wapiennego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Odporność popiołobetonów na zamrażanie jest zależna od ich ciężaru objętościowego. Materiał o ciężarze objętościowym y = 0,9 T/m3 badany w stanie pełnego nasycenia wodą przetrzymuje 10 cykli zamrażania w temperaturze -15°C, zaś materiał o y - 1,2 T/m3 - 20 cykli zamrażania. Elementy prasowane nie zmieniają własności po 20 cyklach zamrażania.
Elementy popiołobetonowe naparzane niskoprężnie są produkowane w postaci bloków o wymiarach 24x24x49 cm oraz 12x24x49 cm. Ze względu na słuszne tendencje powszechnego wprowadzania w drobnowymiarowych elementach budowlanych jednostki modularnej równej 10 cm, celowe jest wprowadzenie następujących wymiarowych asortymentów elementów: 39x19x9, 39x19x19, 39x19x29, 59x19x6, 59x19x9, 59x19x19 cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Wszystkie wyżej wymienione elementy można produkować w formach różniących się jedynie wysokością.
Porowate popiołobetony o ciężarze objętościowym 1,3 kG/dm3 poddawane obróbce w parze wodnej są podatne na obróbkę narzędziami tnącymi i wbijanie gwoździ.

Elementy popiołobetonowe znajdują zastosowanie jako materiały ścienne w budownictwie niskokondygnacyjnym, w budynkach mieszkalnych i gospodarczych, nie narażonych na bezpośrednie długotrwałe działanie wilgoci.
Ze względu na rodzaj użytego spoiwa i różne właściwości popiołów lotnych, stosowane w wytwórniach metody produkcji popiołobetonów różnią się sposobami przygotowania masy i formowania elementów (uprawnienia budowlane).

Obróbka cieplna

Obróbka cieplna w parze wodnej sprzyja uintensywnieniu reakcji wiązania składników popiołowych ze spoiwami. Właściwości techniczne popiołobetonów pozwalają na ograniczenie ciśnienia i temperatury pary wodnej do takiej wielkości, przy której nie zachodzi potrzeba stosowania naczyń ciśnieniowych. W każdej więc z metod produkcji popiołobetonów przewidywana jest obróbka cieplna elementów w parze wodnej o temperaturach nie przekraczających 100°C.
Ze względu na zastosowany sposób formowania elementów można wyodrębnić dwa zasadnicze typy technologii (program egzamin ustny).

W przypadku pierwszego typu przygotowywana jest masa składników surowcowych o konsystencji ciekłej. Masa ta jest następnie wylewana do form metalowych, w których następuje tężenie, po czym zostaje pocięta na bloki odpowiednich wymiarów i poddana obróbce cieplnej. Metoda produkcji jest w danym przypadku podobna do technologii produkcji betonów komórkowych, różni się od niej natomiast uproszczeniem cyklu przygotowania surowców i bezciśnieniową obróbką cieplną w parze wodnej. Jako spoiwa używane są w tym przypadku wapno oraz spoiwa mieszane wapienno-popiolowe (opinie o programie). Możliwe jest stosowanie spoiw cementowych, co powoduje na ogół wydłużenie okresu wstępnego dojrzewania masy.
W przypadku drugiego typu technologii przygotowana masa o konsystencji wilgotnej formowana jest w postaci bloków lub pustaków, które po uformowaniu poddawane są procesowi obróbki cieplnej. Ta metoda produkcyjna jest podobna do technologii produkcji elementów betonowych z kruszywem żużlowym (segregator aktów prawnych).

Możliwe jest w tym przypadku stosowanie kruszywa żużlowego do masy oraz spoiw cementowych lub mieszanych wapienno-cementowych i wapienno-popiołowych. Zastosowanie tych ostatnich wymaga odpowiednio dłuższego czasu, który zapewni dokładne wygaszenie wapna zawartego w masie przed jej uformowaniem.

Metoda ta jest przydatna szczególnie w tych przypadkach, gdy w zakładzie energetycznym powstają i muszą zostać zużyte odpady paleniskowe w postaci żużli.
Prostota technologii pozwala na łatwe zorganizowanie zakładu produkcyjnego i przystosowanie jego wielkości do warunków i potrzeb miejscowych (promocja 3 w 1).