Żywice poliwinylowe

Żywice poliwinylowe produkowane są pod wieloma nazwami handlowymi w postaci granulowanego białego, matowego lub przezroczystego proszku. Jedną z cech charakterystycznych tych żywic jest ich chemiczna obojętność wobec barwników i pigmentów, co stanowi cenną zaletę w procesie formowania, dzięki której zachowują one bez zmian nadane im zabarwienie. Żywice łączą się łatwo z wypełniaczami dając wiele rodzajów tłoczyw (program uprawnienia budowlane na komputer). Żywice poliwinylowe są trwale termoplastyczne, dzięki czemu formowanie ich jest proste, a możliwość wtórnego użycia wszelkich odpadów pozwala na uzyskanie znacznych oszczędności.

Dzięki stosunkowo dobrej stałości wymiarowej Vinylitu produkowano płyty o wymiarach 2400 x 750 x 50 mm, o ciężarze 68 kG. Główną trudność stanowiło wykonanie płyt ściennych i lekkich ogniotrwałych drzwi o wymiarach 1950 x 750 x 12,5 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Drzwi te wykonano w następujący sposób: najpierw wysypano jednolicie dno formy tłoczywem winylitowym, następnie na wierzchu ułożono tekturę uodpornioną na działanie ognia, po czym nasypano drugą warstwę tłoczywa. Tak przygotowany materiał poddano sprasowaniu w podwyższonej temperaturze. W podobny sposób sporządzono płyty ścienne, prasując je między dwiema płytami aluminiowymi; jako rdzenia użyto materiału porowatego o wytrzymałości na zgniatanie wynoszącej 17,5 kG/cnr. Wzdłuż dłuższego boku (o dł. 2400 mm) płyty mają głęboki rowek (uprawnienia budowlane). Trzy pręty z nakrętkami na końcach wprowadzono dla Usztywnienia konstrukcji i utworzenia między płytami połączenia na pióro i wpust. Płyty były dostatecznie odporne na zwichrowanie.

Instalacje sanitarne

Do budowy wzorcowego domu użyto dwadzieścia cztery płyty. Podłoga również była wyłożona płytkami winylitowymi sporządzonymi w podobny sposób jak płytki asfaltowe z tą różnicą, że jako spoiwa użyto żywicy winylitowej. Skład mieszanki na płytki posadzkowe był następujący: 22,5% żywicy winylitowej, 2,5% zmiękczacza i 75% mączki z łupku i barwnika (program egzamin ustny). Grubość płytek posadzkowych wynosiła 5 mm; produkowano je w szerokim wachlarzu zabarwień. Nie zastosowano bezpośredniego oświetlenia, lecz światło odbite od sufitu. Gzymsy wokół sufitu i listwy podłogowe otrzymywano przez wytłaczanie profilowe. Wiele innych części wyposażenia, jak gałki do drzwi, wieszaki do ręczników, wyłączniki elektryczne, sedesy itp., również wykonano z Vinylitu. Płyty wykonywano w kolorze białym, po czym powlekano je lakierem winylitowym (opinie o programie).

W październiku 1938 r. na wystawie budowlanej w Frankfurcie firma I. G. Farben - Industrie wystawiła doświadczalny budynek całkowicie wykonany z materiałów syntetycznych, przy czym uzyskano bardzo korzystne wyniki. Do budowy użyto bloków z lekkiego betonu sporządzonych z żużla wielkopiecowego, spojonego żywicą mocznikowo-formaldehydową, którą również zastosowano zamiast zaprawy cementowej do łączenia bloków (segregator aktów prawnych). Żywice syntetyczne zastosowano również do pokrycia podłóg, które przykryto dywanami z ciętych włókien sztucznych. Również do wyrobu materiałów izolacyjnych użyto żywic syntetycznych. Z laminatów z tworzyw sztucznych wykonano dachówki, a z laminatów drzewnych meble.

Wszelkie instalacje sanitarne sporządzono z Igolitu, specjalnego tworzywa o własnościach antykorozyjnych. Tworzywa sztuczne kojarzy się zwykle z twardymi, doskonale wypolerowanymi materiałami, którym brak właściwej pomieszczeniom mieszkalnym przytulności (promocja 3 w 1). Omawiany tu dom, mimo że miał charakter doświadczalny, wykazał, że tworzywa sztuczne, czy to użyte samodzielnie, czy też w połączeniu z innymi materiałami, stwarzają miłą domową atmosferę i przyczyniają się do dobrego zaprojektowania domu. Ważność tej próby polegała głównie na tym, że była to praca pionierska, która wzbudziła powszechne zainteresowanie.