Arteria komunikacyjna

Rola Kremla w kształtowaniu otoczenia przestrzennego Pałacu Rad uwypukla się szczególnie przy (dnieniu powiązań alei z placami centralnymi, a zwłaszcza z placem Rad wskazując samym swym usytuowaniem nowy kierunek rozwoju centrum otwiera wielkie założenie w południowo-zachodniej pętli rzeki Moskwy. Od jego placu rozwinie się orientowany na Pałac Rad nie zrealizowany jeszcze układ arterii założeń zielonych (program uprawnienia budowlane na komputer). Założenie to dociera do rzeki u szczytu jej potężnego zakola, gdzie trwa obecnie budowa olbrzymiego stadionu. Arteria komunikacyjna przepływa nowoprojektowanym mostem na przeciwległy brzeg i wchodzi do tunelu wyprowadzającego na powierzchnię już w odległości kilkuset metrów za skarpą. Koroną kompozycji po tej stronie Moskwy jest wieżowiec - gmach Uniwersytetu Moskiew. kiego, dzieło zespołu architektów radzieckich z L. Rudniewem na czele, usytuowane na najwyższym miejscu Wzgórz Leninowskich, na osi prospektu (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Oś plac Dzierżyńskiego - Wzgórza Leninowskie należy traktować jako integralny element nowego centrum Moskwy. Dzięki niej usytuowanie pałacu staje się centralne uzysk ująć reprezentacyjne podejście nie tylko od północo-wschodu, lecz także od strony nowej dzielnicy południowo-zachodniej i nowych zespołów centrum Moskwy w pętli rzeki. Układ urbanistyczno-architektoniczny centrum rozprzestrzenia się w ten sposób aż do Wzgórz Leninowskich, gdzie wieńczy je wieżowiec uniwersytetu, który z kolei zapoczątkowuje kompozycję wielkiego masywu mieszkaniowego w dzielnicy południowo- zachodniej (uprawnienia budowlane).

Rozbudowa systemu centrum moskiewskiego w kierunku południowo-zachodnim znajduje w\raz m. in. w nowych decyzjach lokalizacyjnych, przewidujących stworzenie w oparciu o zespół uniwersytetu znacznego ośrodka polityczno-administracyjnego na Wzgórzach Leninowskich. W skład tego zespołu miałyby wejść gmachy niektórych mini terstw i władz centralnych. W powiązaniu z założeniem uniwersytetu planuje się na Wzgórzach Leninowskich budowę panteonu zasłużonych mężów stanu i działaczy Kraju Rad (program egzamin ustny).

Bogata sylweta

Ważny ośrodek na Wzgórzach Leninowskich powiązany z układem centralnych zespołów śródmiejskich, z pełnym rozmachu założeniem w pętli rzeki Moskwy wzbogaca i dynamizuje system stołecznego centrum. Wytycza on tereny największych akcji urbanistycznych stolicy radzieckiej w dzielnicy południowo-zachodniej, gdzie powstają obecnie najznaczniejsze nowe zespoły zabudowy mieszkaniowej i społecznej (opinie o programie).

Gmach Uniwersytetu Moskiewskiego jest największy spośród 7 wieżowców wzniesionych ostatnio w stolicy ZSRR. Budowa gmachów wysokościowych przypada na powojenny okres przebudowy Moskwy, w którym rozwiązano m. in. problem kompozycji architcktoniczno-przestrzennej i sylwety miasta.

Bogata sylweta starej Moskwy uległa w okresie kapitalistycznym stopniowemu zatarciu w związku z powstaniem wysokiej nieuporządkowanej zabudowy czynszówek i gmachów bankowo-handlowych. Masowe budownictwo wielokondygnacjowe i rozwój terytorialny miasta w okresie władzy radzieckiej pogłębiły nieodwracalną tendencję historyczną kurczenia się roli sylwetowo-urbanistycznej starych pionów zabytkowych (segregator aktów prawnych).

Dlatego też nowa urbanistyka radziecka, kształtująca według jednej myśli kompozycyjnej rozległe zespoły architektoniczne, zawsze dbała o sylwetę nowej zabudowy szeroko stosując lokalne podwyższenia, wieże i zwieńczenia. Środki te nie wychodziły jednak poza ramy trawestacji tradycyjnych elementów sylwetowych, a więc starych wież i campanil 1, co często doprowadzało do kolizji z życiowym, funkcjonalnym uzasadnieniem budowli, a poza tym nie rozwiązywało generalnie problemu sylwety miasta, wobec powiększonych wielokrotnie gabarytów średniej zabudowy. Zadanie ukształtowania nowej sylwetowej dominanty powierzono w swoim czasie projektantom Pałacu Rad, który swą wysokościową kompozycją miał już z daleka sygnalizować usytuowanie nowego centrum Moskwy. Myśl ta znalazła wyraz jeszcze w uchwale Rady budowy Pałacu Rad z r. 1932, głoszącej, że „charakterystyczny dla większości projektów niski gabaryt gmachu należy przezwyciężyć śmiałą kompozycją wysokościową budowli (promocja 3 w 1).