Badanie metodą wskaźnika rozkruszenia

Badanie metodą wskaźnika rozkruszenia Zj przeprowadza się na ziarnach frakcji 100-40 mm. Próbkę kruszywa w ilości 2 1, wysuszoną do stałego ciężaru, waży się i wsypuje do cylindra stalowego do poziomu rysy zaznaczonej na wewnętrznej powierzchni na wysokości 100 mm od dna. Po wyrównaniu powierzchni kruszywa nakłada się tłok stalowy i poddaje działaniu siły 5 lub 40 T (dla kruszyw lekkich 5 T, dla kruszyw zwykłych 40 T) za pomocą prasy hydraulicznej (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przyrost siły działającej na tłok powinien być stopniowy w okresie 1,0-1,5 min. Po uzyskaniu żądanej siły zwalnia się nacisk prasy. Zawartość cylindra wysypuje się i przesiewa przez sita o wymiarze oczek 20, 10 i 4 mm lub 10, 4 i 2 mm. W czasie przesiewania należy lekko rozluźnić palcami zbite grudki kruszywa. Przeprowadza się na kruszywie o ziarnach frakcji 54-40 mm, przy czym kruszywo segreguje się na frakcje 5-10 mm, 10-20 mm i 20-40 mm przesiewając przez odpowiednie sita.

Próbkę kruszywa każdej frakcji w ilości ok. 2,4 1 waży się i poddaje badaniu oddzielnie. Kruszywo wsypuje się do stalowego cylindra (rys. 5-32), wyrównuje powierzchnię i ustawia na niej tłok stalowy, który następnie poddaje się działaniu siły 26 T (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Przyrost siły na tłok powinien być stopniowy w okresie ok. 2 min. Po uzyskaniu żądanej siły zwalnia się nacisk prasy i wysypuje zawartość cylindra na odpowiednie sito. Próbkę kruszywa wsypuje się swobodnie do stalowego cylindra o wewnętrznej średnicy i głębokości równej 150 mm tak, aby wyrównana powierzchnia kruszywa znajdowała się w przybliżeniu 50 mm poniżej górnej jego krawędzi.

Cylinder z kruszywem ustawia się na stoliku wibracyjnym Ve-Be i poddaje wibrowaniu przez okres 30 sek. Następnie na powierzchni kruszywa umieszcza się stalowy tłok o średnicy 146 mm, na którym na wysokości 50 i 70 mm powinny znajdować się dwie kreski (uprawnienia budowlane). Po przyciśnięciu lekko ręcznie tłoka do kruszywa, dolna kreska na nim powinna znajdować się na poziomie górnej krawędzi cylindra.

Prędkość obciążania

Jeżeli położenie kreski na tłoku jest niżej lub wyżej krawędzi górnej, należy ująć lub dodać ziaren kruszywa. Następnie stalowy cylinder z kruszywem i stalowym tłokiem ustawia się w prasie i kruszywo poddaje się ściskaniu tak, aby tłok zagłębił się o 20 mm, tzn. aby górna kreska tłoka pokryła się z górną krawędzią cylindra (program egzamin ustny). Z chwilą wyrównania odczytuje się wielkość siły ściskającej. Prędkość obciążania powinna wynosić 0,5-1 mm/sek, przy czym tłok powinien działać prostopadle na powierzchnię kruszywa.

Badanie wykonuje się dla frakcji powyżej 4 mm. Do badania pobiera się próbkę 1 kG kruszywa o ziarnach do 20 mm lub 1,5 kG kruszywa o ziarnach powyżej 20 mm (opinie o programie). Kruszywo pobranej próbki przemywa się dokładnie wodą, oczyszcza z pyłów metalowym pędzlem i suszy do stałego ciężaru w temperaturze 105 ± 2°C, a następnie przesiewa się je na sitach ograniczających badaną frakcję i waży z dokładnością do 1 G. Zważoną próbkę wsypuje się do naczynia z perforowanym dnem i umieszcza w wannie z wodą o temperaturze ok. 20°C na okres 48 godz tak, aby poziom wody znajdował się co najmniej 20 cm nad naczyniem. Następnie naczynie z kruszywem wyjmuje się i po osiąknięciu wody zamraża przez 4 godz w temperaturze 20°C (segregator aktów prawnych).

Po wyjęciu z zamrażarki naczynie z kruszywem umieszcza się w wannie z wodą o temperaturze 15-^20°C na okres 4 godz. Cykl zamrażania i odmrażania powtarza się 15-30 razy, w zależności od zastosowania kruszywa. Badanie metodą nefelometryczną oparte jest na zasadzie określenia stężenia siarczanu barowego w roztworze wywaru uzyskanego przez gotowanie zmielonego kruszywa.

Stężenie określa się za pomocą nefelometru (promocja 3 w 1).
Zawartość siarki w postaci siarczanów otrzymuje się wytrącając je chlorkiem baru z kwaśnego roztworu, po uprzednim wytrąceniu i odsączeniu wodorotlenków żelazowego i glinowego.