Badanie odporności emulsji

Na powleczonej emulsją powierzchni betonu umieszcza się kroplę 10-procentowego kwasu solnego i oddzielnie kroplę 10-procentowego ługu sodowego, nakrywa zlewką i pozostawia na 24 godziny. Po upływie tego czasu spłukuje się odczynniki wodą. Miejsca poddane działaniu kwasu lub ługu nie powinny wykazywać żadnych zmian. Ta sama płytka może służyć kolejno do prób odporności na wodę, odporności na wpływy temperatur, odporności na wpływy chemiczne w podanej kolejności. Do próby wytrzymałości na ciśnienie wody należy użyć nowej próbki, dopasowanej do przyrządu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Płytkę z zaprawy cementowej, pokrytą izolacją w wyżej podany sposób, umieszcza się w przyrządzie do badania wpływu ciśnienia wody, tak aby nacisk słupa wody działał od strony powierzchni izolowanej, i poddaje ciśnieniu słupa wody wysokości 1 m. Po upływie 24 godzin woda nie powinna przesiąkać przez warstwę izolacyjną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Przy badaniu emulsji z emulgatorem rozpuszczalnym w wodzie przyjęto oznaczać następujące cechy:
- cechy zewnętrzne, jak barwa, zapach, obecność osadu,
- obraz mikroskopowy,
- zawartość ilości wody w emulsji,
- zawartość popiołu,
- temperaturę mięknienia, penetrację i ciągliwość użytego asfaltu,
- jednolitość emulsji,
- wiskozę emulsji,
- trwałość emulsji na odstawanie,
- rozkład emulsji przy rozcieńczaniu wodą,
- odporność na działanie mrozu.
Należy zaobserwować i zanotować: barwę, zapach, obecność osadu (uprawnienia budowlane).

Obecność osadu określa się przez zamieszanie bagietką lub łopatką całej masy próbki emulsji; w razie stwierdzenia obecności osadu należy
próbować przeprowadzić go z powrotem do roztworu przez intensywne mieszanie.

Oznaczanie zawartości wody w emulsji

Preparat do mikroskopowania przygotowuje się, umieszczając niewielką kroplę emulsji na odpowiednio oczyszczonym suchym szkiełku przedmiotowym i nakrywając je szkiełkiem nakrywkowym w ten sposób, aby przy lekkim nacisku otrzymać dostatecznie cienką i przezroczystą warstwę emulsji (program egzamin ustny).
W razie trudności uzyskania dostatecznie przezroczystego preparatu należy emulsję na szkiełku zegarkowym rozcieńczyć kroplą wody destylowanej lub 2-procentowego roztworu oleinianu sodowego.
Obserwację przeprowadzić należy w środku preparatu (nie w pobliżu brzegów) w powiększeniu 500-krotnym stosując okular mikrometryczny.

Należy zanotować jednorodność dyspersji, średnią wielkość cząsteczek, a przy niejednorodnej dyspersji wymiary największej i najmniejszej, 7 zaobserwowanych cząsteczek.
Wymiary cząsteczek podaje się w mikronach (V1000 mm) (opinie o programie).
Oznaczanie zawartości wody w emulsji wykonuje się przez oddestylowanie wody wraz z odpowiednim medium z odważonej ilości emulsji.
Wykonanie oznaczenia. W suchej i czystej kolbie o pojemności 50fH-700 cm3 odważa się próbkę 25H-35g badanej emulsji (uprzednio dobrze wymieszanej). Następnie wsypuje się ok. 0,5 g drobno roztartego i wysuszonego BaCl2, zalewa 100 cm3 medium wysyconego wodą i wrzuca parę kawałków porowatej porcelany lub pumeksu. Aparat destylacyjny łączy się z chłodnicą wodną Liebiga i oddestylowuje cały ksylen lub inne medium wraz z wodą przy szybkości destylacji 2 krople na sekr do cylindra miarowego o pojemności 25-^50 cm3 z podziałką co 0,2 cm3 (segregator aktów prawnych).
Po ukończeniu destylacji odczytuje się objętość zebranej w cylindrze wody. Zawartość wody w emulsji oblicza się w ‘°/o ciężarowych przyjmując 1 ml - 1 g wody.

Wskazane jest stosowanie do oznaczania zawartości wody w emulsji aparatury Schlapfera z chłodnicą i cylindrem miarowym, pionowo ustawionymi.
Jako medium stosuje się zasadniczo ksylen techniczny o temperaturze wrzenia ok. 140°C.
Zamiast ksylenu dopuszczalne jest użycie frakcji tzw. benzenolu silnikowego lub solwentnafty o następujących własnościach:
- ciężar właściwy nie wyżej 0,855/15°C,
- benzen lub solwentnafta nie mogą być zanieczyszczone wodą i składnikami nierozpuszczalnymi,
- granice temperatur destylacji 125-160°C (promocja 3 w 1).