Beton grubojamisty

Beton grubojamisty (bezpiaskowy) przygotowuje się z kruszywa grubego ze skał zwartych lub z kruszywa porowatego (żwir lub tłuczeń); wskutek nieobecności piasku beton taki ma dużą ilość pustek międzyziarnowych - równomiernie rozmieszczonych dużych porów - dzięki czemu ciężar objętościowy i współczynnik przewodności cieplnej tego betonu są mniejsze niż dla betonu zwykłego. Beton taki odznacza się nieznacznym zawilgoceniem sorpcyjnym, słabym pochłanianiem wody i nieznacznym podciąganiem włoskowatym, co wpływa na zmniejszenie wilgotności i polepszenie jego właściwości termoizolacyjnych (program uprawnienia budowlane na komputer). Beton bezpiaskowy, ze względu na jego znacznie mniejszą ogólną powierzchnię właściwą kruszywa, jest bardzo ekonomiczny pod względem zużycia cementu. Betony grubojamiste na kruszywach ze skał zwartych lub porowatych, o ciężarze objętościowym 1800 kG/m³ i cemencie portlandzkim lub portlandzkim żużlowym marek 300-500 w ilości od 120 do 300 kg/m* mają wytrzymałość do 150 kG/cm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dla zmniejszenia ciężaru objętościowego betonu pożądane jest stosowanie kruszywa jednofrakcjowego o wielkości ziaren 15q-20 lub 10-H15 mm; można użyć mieszanki z dwóch frakcji kruszywa 10-4-20 i 20-4-40 mm, a przy braku kruszyw frakcjonowanych dopuszczalny jest (ale z mniejszym skutkiem) zwykły żwir lub tłuczeń o wielkości ziaren od 10 do 40 mm. W tym celu można też stosować lekkie odmiany naturalnego tłucznia, jak również sztuczne kruszywa lekkie (uprawnienia budowlane).

Ciężar objętościowy betonu zależy głównie od ciężaru nasypowego kruszyw i porowatości betonu, a jego wytrzymałość (przy danym ciężarze objętościowym) - od wytrzymałości kruszywa i stwardniałego zaczynu cementowego, a także od struktury betonu wyznaczanej przez płaszczyznę styków ziaren kruszywa i przez zawartość stwardniałego zaczynu cementowego. Największą wytrzymałość betonu uzyskuje się zwykle przy optymalnym stosunku W/C. Przy większej jego wartości zaczyn cementowy spływa z kruszywa, a przy mniejszej zaczyn jest niedostatecznie ciekły, nie powleka równomiernie ziarna kruszywa i beton nie będzie dostatecznie szczelny (program egzamin ustny).

Skład betonu grubojamistego

Skład betonu grubojamistego dobiera się dowolnym sposobem sprawdzonym w praktyce i następnie uściśla w warunkach produkcyjnych. Gdy nie osiąga się wymaganej wytrzymałości i mrozoodporności betonu, należy zmniejszyć jego porowatość przez wprowadzenie piasku do składu mieszanki przy jednoczesnym zwiększeniu zużycia cementu, aczkolwiek powiększa to ciężar objętościowy betonu (opinie o programie).

Beton grubojamisty na kruszywach ze skał zwartych wykonuje się w betoniarce wolnospadowej, a na kruszywach lekkich porowatych - w betoniarce o działaniu przymusowym. W rejonach, gdzie nie ma naturalnych piasków, ale są kruszywa grube, korzystne jest stosowanie betonu grubojamistego do wytwarzania dużych bloków ściennych i wznoszenia ścian jednolitych. W celu zmniejszenia przepuszczalności powietrza należy je otynkować z dwóch stron (segregator aktów prawnych).

Wobec nie sprzyjających warunków pracy nawierzchni drogowych i pasów startowych na lotniskach (wielokrotne zwilżanie i wysychanie, zamarzanie i tajanie, wpływy uderzeniowe środków transportowych) w stosunku do betonów drogowych zwiększa się wymagania odnośnie do ich wytrzymałości, mrozoodporności, podatności na odkształcenia i odporności na ścieranie. Ważnym wskaźnikiem trwałości betonu drogowego jest jego wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu, która powinna wynosić 40, 45, 50 i 55 kG/cm odpowiednio przy markach betonu 300, 350, 400 i 500; mrozoodporność zaś elementów jednowarstwowych lub górnej warstwy nawierzchni drogowych dwuwarstwowych powinna wynosić 100, 150 i 200 (promocja 3 w 1).

Dla osiągnięcia wymienionych wskaźników i zapewnienia długotrwałości betonu drogowego należy wyprodukować go na uplastycznionym hydrofobowym cemencie portlandzkim marki nie mniejszej niż 500 o zawartości glinianu trójwapniowego w ilości najwyżej 10% i z dodatkiem do 15% żużla wielkopiecowego.