Beton komórkowy

Piasek stosowany do produkcji betonów komórkowych powinien wykazywać zdolność tworzenia ze spoiwem trwałych krzemianów, tzn. powinien składać się głównie z kwarcu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Wymieniona norma nie podaje minimalnej zawartości kwarcu w piasku poza ogólną minimalną zawartością krzemionki, niemniej istnieje zasada określająca najmniejszą zawartość kwarcu w piasku jako 30%, jeśli pozostałość stanowi szpat polny.

Zawartość domieszek mineralogicznych, jak np. wapniaka, muszelek itp., powinna być tym niższa, im niższa jest zawartość kwarcu.
Szczególnie ważna jest ilość zanieczyszczeń pylastych (gliny i ilu). Jeżeli przekracza ona 3% objętości, powoduje zaburzenia technologiczne i obniżenie wytrzymałości na ściskanie betonów komórkowych.
Granulacja piasku nie została określona w omawianej normie, ale praktycznie przyjmuje się, że piasek powinien w całości przechodzić przez sito o boku oczka kwadratowego 2 mm (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Granulacja piasku ma wpływ na czas i koszt przemielenia piasku, które jest konieczne w procesie technologicznym produkcji betonu komórkowego.

W krajowych wytwórniach betonów komórkowych, stosujących piasek jako wypełniacz (kruszywo), do produkcji stosowany jest piasek kopalniany (np. Reda, Solec Kujawski, Aleksandrów Kujawski, Lubartów) oraz częściowo piasek rzeczny (piasek wiślany) w wytwórni na Żeraniu.
Większość z tych piasków odpowiada wymaganiom stawianym w normach resortowych.

Zawartpść krzemionki waha się tu w granicach 88H-95%. Zawartość zanieczyszczeń organicznych nie przekracza dopuszczalnej granicy. Natomiast dużą zmienność prawie we wszystkich piaskach wykazuje zawartość części pylastych, która określona metodą objętościową dochodzi do 20%.
Aby ułatwić reakcję krzemionki ze spoiwem, należy dążyć do zwiększenia rozpuszczalności piasku w wodzie zarobowej (uprawnienia budowlane).

Rozpuszczalność piasku

Rozpuszczalność piasku w wodzie można częściowo podwyższać stosując następujące zabiegi:
- zwiększenie dyspersji piasku do wielkości 50-P100 p na drodze mechanicznego rozkruszenia piasku w młynach,
- podgrzanie zarobu do temp. 150-h200°C w autoklawach,
- mechaniczne i chemiczne usunięcie w pewnym stopniu warstwy okluzyjnej,
- bezpośrednie chemiczne działanie nań spoiwami powietrznymi i hydraulicznymi.

Wszystkie powyższe operacje mają na celu ułatwienie wejścia krzemionki w reakcję ze spoiwami, aby utworzyć słabo rozpuszczalne lub nierozpuszczalne uwodnione krzemiany i żelazogliniany wapnia o możliwie wysokich cechach wytrzymałościowych (program egzamin ustny).
Rozpuszczalność krzemionki w wodzie w temp. 25-30 C w zależności od średnicy rozdrobnionych ziarn. Jak widać z wykresu, zdyspergowanie krzemionki z wielkości 50 do wielkości 5 p powoduje zwiększenie jej rozpuszczalności niemal dwukrotnie.

Natomiast powiększenie stopnia dyspersji z 50 do IM- powiększa rozpuszczalność niemal 40 razy (opinie o programie).
nionego wykresu wyraźnie wynika stwierdzenie, iż przynajmniej częściowo zdyspergowanie krzemionki poniżej 50 M- wpływa już bardzo wyraźnie na powiększenie jej rozpuszczalności w wodzie. Dotyczy to zwłaszcza przedziału od 5 M- w dół, gdzie rozpuszczalność raptownie wzrasta.
Zawartość w wodzie jonów OH przyśpiesza i powiększa rozpuszczalność krzemionki. Na tym zjawisku polega m. in. rola spoiw w procesie rozpuszczania krzemionki w wodzie zarobowej (segregator aktów prawnych).
Rozpuszczalność krzemionki w zależności od temperatury wody zarobowej podano na wykresie.

Różnorodność piasków w Polsce zarówno pod względem granulometrycznym, jak i mineralogicznym jest znaczna, dlatego też przy produkcji gazobetonu autoklawizowanego, wymagającej stosunkowo surowego reżymu technologicznego, wnikliwa analiza chemiczna i mineralogiczna, mikroskopowa i termodyferencjalna odgrywa ważną rolę w ocenie złoża piaskowego odnośnie do jego przydatności do produkcji betonów komórkowych (promocja 3 w 1).
Przy projektowaniu i produkcji betonów komórkowych należy brać praktycznie pod uwagę rodzaje piasków, a mianowicie: kopalniany, rzeczny, morski i wydmowy (pustynny).