Beton komórkowy

W większości naszych zakładów produkcyjnych wyroby z betonu komórkowego wykonywane są w stalowych formach płaskich, o wysokości 24 cm (program uprawnienia budowlane na komputer). Przed przystąpieniem do krojenia masy boki form są otwierane i opuszczane w dół. Formy z pokrojonymi odlewami spiętrzane są po 5 sztuk na specjalnych wózkach, które następnie kierowane są do autoklawów, w których odbywa się hartowanie wyrobów.

Formy tego rodzaju są mało ekonomiczne i dają ograniczone możliwości asortymentowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Obecnie stosowane są w zakładach produkcyjnych formy o wysokości h = 60 cm, które pozwalają na produkcję elementów średnio- i wielkowymiarowych (płyty dachowe i dyle ścienne), niemniej jednak stanowią one tylko ok. 4% ogólnej produkcji zakładów.
Zastosowanie wysokich form w przemyśle betonów komórkowych pociąga za sobą wyeliminowanie transportu górnego i związanych z nim stanowisk roboczych, umożliwia również zmniejszenie niezbędnej liczby form i wózków oraz pozwala na obniżenie zabudowy oddziału formowania (uprawnienia budowlane).
Do grupy nieautoklawizowanych betonów komórkowych zaliczamy piano- i gazobetony twardniejące w warunkach zwykłych lub naparzania niskoprężnego.
Cechy fizyczne obu rodzajów betonu są dość zbliżone, jakkolwiek istnieją różnice, które wynikają z rodzaju cementu i mikrokruszywa oraz warunków twardnienia.

Dobry beton komórkowy powinien mieć jednolitą barwę, a struktura w przełamie powinna być jednorodna, drobnoporowata, o średnicy porów poniżej 4 mm.
Nicautoklawizowane pianobctomj stosowane są aktualnie dość szeroko w naszym budownictwie. Wymagania techniczne stawiane gotowemu materiałowi podane są w PN/B-06565. „Pianobeton” (projekt) (program egzamin ustny).
Nicautoklawizowane gazobetony nie znalazły dotychczas jeszcze szerszego zastosowania, niemniej prowadzone badania wskazują na interesujące perspektywy rozwojowe tych materiałów.
Ciężar objętościowy. Zależnie od przeznaczenia i związanej z tym wytrzymałości, ciężar objętościowy pianobetonu może wahać się od 400-1600 kG/m3. Norma PN/B-06565 przewiduje odmiany pianobetonu. Ciężar objętościowy gazobetonu waha się w granicach 400-900 kG/m3 (opinie o programie).

Pianobeton z piasku

Cechy wytrzymałościowe pianobetonów zależą od ich ciężaru objętościowego i rodzaju użytego spoiwa. Dane przytaczane w normach i literaturze technicznej różnią się dość znacznie. Nawet przy stosowaniu jednego rodzaju cementu, np. portlandzkiego, mogą zachodzić znaczne różnice w wytrzymałości, związane z pewną odmiennością cech cementu produkowanego w różnych zakładach. Znaczny wpływ wywierają również rodzaj emulsji pianotwórczej i warunki wytwarzania pianobetonu, na które cement portlandzki jest bardziej czuły niż cement hutniczy. Do produkcji pianobetonów o wytrzymałości 40-50 kG/cm2 lub wyższej należy stosować cement portlandzki (segregator aktów prawnych).

Kształt ziaren wypełniacza wpływa również na wytrzymałość pianobetonu. Pianobeton z piasku o ziarnach okrągłych ma wytrzymałość niższą o ok. 40% niż z piasku ostroziarnistego.
Wzrost wytrzymałości trwa przez długi okres czasu (do 2 lat) i pianobeton osiągnąć może podwojoną wytrzymałość 28-dniową.
Wytrzymałość na ściskanie wg PN/B-06565 oznacza się na próbkach walcowych o średnicy 16 cm lub sześcianach o krawędzi 15 cm. Te ostatnie należy zgniatać w kierunku równoległym do kierunku odlewania. Próbki bada się po upływie czasu zależnego od temperatury dojrzewania; przy temp. 20°C - po 56 dniach, przy temp. 15°C - po 70 dniach i przy temp. 10°C - po 90 dniach. Próbki poddane naparzaniu bada się po 28 dniach od daty naparzania.

Próbki przed badaniem powinny być wysuszone do stałego ciężaru w temp. 105 ± 2°C (promocja 3 w 1).
Obniżenie wytrzymałości przy przejściu od stanu suchego do powietrznosuchego (wilgotność 8-MO%) wynosi ok. 20%. Według Reinsdorfa stosunek wytrzymałości na ściskanie do wytrzymałości na zginanie wynosi dla pianobetonu 4:1 do 6:1. Wyprowadzone przez niego zależności wytrzymałości na ściskanie od ciężaru objętościowego i rodzaju spoiwa.