Beton wilgotny

Beton wilgotny podobny jest z wyglądu do betonu suchego; zgnieciony w dłoni już się nie rozsypuje, lecz zbijając się w grudę pozostawia ślady wilgoci; ubity poci się lekko, tworząc masę zwartą, wprawdzie suchą w mniejszym już stopniu, lecz podobnie jeszcze kruchą, jak beton sypki (program uprawnienia budowlane na komputer). Beton gęsto plastyczny naładowany na wózek kolebkowy zatrzymuje nadawany mu czub, stanowiąc niejednolitą masę złożoną z grud o różnej wielkości.

W rękach daje ugniatać się jak glina, ubijany nie bryzga i nie rozsypuje się, ubity tworzy masę sprężystą, poddającą się nieznacznie w miejscu nacisku, a podnoszącą się w najbliższym sąsiedztwie, ponadto nie wypełnia pozostawionych na nim śladów. Beton plastyczny w kolebce wózka zatrzymuje już tylko zarys czuba i ubijać się nie daje, gdyż chlupie i bryzga (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W deskowaniu stanowi masę gęstą i miękką. Jest lepki i z trudnością tylko pozwala na wyciągnięcie zapadniętej nogi, oblepiając równocześnie buty grubą warstwą zaprawy i zalewając zwolna pozostawione na nim ślady.

Beton półciekły układa się do poziomu. Nie chwyta już jednak butów, brudząc je tylko. Można go przelewać z naczynia w naczynie, przy czym wypełnia je szczelnie dopiero po upływie pewnego czasu. Beton ciekły ma charakter cieczy (uprawnienia budowlane). Rozlewa się zatem i bryzga, przelewany przybiera bezzwłocznie kształt naczynia, wypełniając dokładnie wszelkie naroża. Górna granica ciekłości betonu określona jest praktycznie przez przesuwalność betonu po rynnie o pochyłości mniej więcej 30°; dolna granica jest ta, przy której zaczyna się brak wody do należytej hydratacji spoiwa. Opracowano cały szereg mechanicznych metod badania płynności. W dalszym ciągu podajemy porównawczy konspekt tych metod, zaznaczając, że liczbowe wartości mają jedynie charakter orientacyjny, bo zależą również od rodzaju i uziarnienia kruszywa. Można je odnieść z grubsza do pełnego betonu żwirowego (program egzamin ustny).

Próba osiadania stożka

Metodę tę stworzy! D. A. Abrams (1922 r.). W stożku blaszanym 0 200/100 mm i wysokości 300 mm układamy babkę betonową o objętości 5,5 1, zagęszczając ją drążkiem, w 3 warstwach. Usuwamy pionowo stożek i mierzymy wielkość osiadania czubka babki w cm (symbol sa). Metoda zawodzi często również przy ziarnach kruszywa > 80 mm i przy płytkowym kształcie ziarn. Mimo swych niedomagań stożek Abramsa jest powszechnie stosowany, bo jest metodą najprostszą, szczególnie w warunkach zwykłych placów budowy (opinie o programie).

Metoda ta została opracowana w USA (1936 r.) i rozpowszechniła się w kilku wariantach. Na płycie szklanej formujemy babkę w niskim stożku blaszanym. Usuwamy pionowo stożek, podnosimy płytę na jednym końcu mechanicznie lub ręcznie o określoną miarę kilkunastu (12,5-15) mm i dajemy jej swobodnie opaść, powtarzając te wstrząsy określoną (15) ilość razy (segregator aktów prawnych). Babka rozpływa się i miarą konsystencji jest stosunek średnicy D babki po wstrząsaniu do jej dolnej średnicy pierwotnej d, czyli stosunek Did. Stosowane są stożki o wymiarach 0 300/200 przy h = 150 mm lub 0 150/100 przy h = 75 mm. W Europie często stosowany jest tzw. stolik Grafa, który stosuje stożek 0 200/130 przy h = 200 mm i 15-krotne opadanie o 40 mm, a miarą konsystencji jest tylko średnica rozpłyniętej babki D w cmWidzimy, zupełnie podobnie do metody osiadania, małą przydatność metody rozpływu dla betonów niskowodnych.

Do niej odnoszą się również wszystkie krytyczne uwagi. Istnieje kilka różnych wersji. Prototypem dla nich jest aparat T. C. Powersa. Betonowa babka uformowana w stożku Abramsa stoi na płycie wstrząsowej (promocja 3 w 1).