Betonowe przesłony wodoszczelne

Betonowe przesłony wodoszczelne w podłożu zapory Podłoże skaliste, na którym buduje się zaporę ziemną, może być mrze; h: więcej przepuszczalne. Jeżeli skała jest w górnych warstwach silnie wówczas powinna być uszczelniona przesłoną z zastrzyków. Przesłonę umieszcza się najczęściej w osi uszczelnienia korpusu i zawsze wiąże z rdzeniem lub ekranem (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przesłony z zastrzyków cementowych lub cementowo-iłowych są stosowane w przypadkach, gdy zalegająca pod zaporą skała łatwo wiąże się z cementem, gdy szczeliny i kawerny nie są zbyt silnie zasilone. Gdy na niewielkiej głębokości pod fundamentem zapory zalegają skały dobrej jakości, można utworzyć uszczelnienie w postaci monolitycznej przesłony betonowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jak dotychczas wybudówano wiele zapór ziemnych, gdzie uszczelnienie podłoża stanowi przepona betonowa. Przykładowo można wymienić zaporę ziemną St. Valentin o wysokości 30 m, gdzie podłoże uszczelniono przesłoną betonową na głębokość do 23 m, mającą w górnej partii małą sztolnię drenażową. Oprócz tego od strony odpowietrznej poza przesłoną umieszczono rury drenażowe 0 5 cm co 6,0 m (uprawnienia budowlane).

Fale wiatrowe na zbiorniku załamują się przy uderzeniu o skarpę odwodną i nabiegają po niej w stronę korony zapory. Aby zapobiec niszczeniu korony i skarp należy nie dopuścić do przelewania się fal przez koronę. Można to osiągnąć albo przez wzniesienie korony na bezpieczną wysokość ponad poziom spiętrzenia, albo przez umieszczenie na skarpie odwodnej urządzeń odbijających fale. To drugie rozwiązanie jest z reguły mniej kosztowne i dlatego często stosowane.
Typ i rozmiary urządzenia odbijającego fale zależą od zasięgu i amplitudy nabiegającej fali. Rozróżnia się trzy typy takich urządzeń.
Najprostszym rozwiązaniem jest wystający z lica okładziny parapet progowy o konstrukcji kamiennej lub żelbetowej, umiejscowiony na skarpie nieco powyżej poziomu piętrzenia. Zadaniem jego jest rozbicie nabiegającej fali. Przy większych falach parapet taki jest mało skuteczny, a co gorsza może być sam łatwo zniszczony. Bardziej skuleczny i trwały jest parapet falochronowy konstrukcji żelbetowej. Zadaniem jego jest odbicie fali i skierowanie jej z powrotem do zbiornika (program egzamin ustny).

Sieć kanalizacyjna

W zakresie konstrukcji parapetów istnieje spora liczba rozwiązań. W tym przypadku parapet jest przedłużeniem rdzenia. Jego półkolisty kształt od strony zbiornika zapewnia łagodne odbicie fali, przez co znacznie zmniejsza siłę jej uderzenia (opinie o programie). Parapet ten jest ponadto bardzo stateczny, gdyż jest głęboko osadzony i zakotwiony w korpusie zapory.

Ponieważ na ogół siła uderzenia nabiegającej fali o parapet jest znaczna, przeto dla jej zmniejszenia na skarpie odwodnej mogą być umieszczone dodatkowe szykany, mające głównie na celu rozbicie fali. Szykany mogą być w postaci zębów ułożonych w zygzak lub w szachownicę, albo też w postaci szeregu ciągłych progów z ostrymi krawędziami. W jednym i drugim przypadku szykany powinny mieć konstrukcję żelbetową z betonu odpornego na ścieranie.
Każda zapora ziemna powinna mieć urządzenia zapewniające odprowadzenie wód opadowych i wód filtracyjnych z zapory do dolnego stanowiska. Do odprowadzania wód deszczowych służy kanalizacja deszczowa, a do zbierania i odprowadzania wód filtracyjnych - drenaż zapory (segregator aktów prawnych).

Sieć kanalizacyjna powinna być tak zaprojektowana, by była w stanie odprowadzić wody burzowe z korony i skarpy odpowietrznej. Na koronie wykończonej w postaci jezdni z bocznymi chodnikami są instalowane studzienki typu ulicznych wlotów kanalizacyjnych. Na ławeczkach od strony skarpy układa się betonowe koryta zbierające wody ze skarp. Wody z korony i z ławeczek są prowadzone w dół zapory za pomocą analogicznych koryt betonowych lub przewodów krytych rozstawionych w odstępach ok. 20-40 m.

Wody filtrujące przez korpus zapory i podłoże są przejmowane przez drenaż powierzchniowy, a niekiedy i wgłębny (promocja 3 w 1). Drenaż powierzchniowy zakładany jest w miejscu, gdzie skarpa odpowietrzna łączy się z terenem. Najczęściej jest to pryzma z grubego kamienia, otoczona warstwami filtru odwrotnego z piasku, żwiru i grubego tłucznia o grubości poszczególnych warstw.