Błony komórkowe roślin

Wyodrębnia się je w oddzielną grupę. Grzyby odgrywają w przyrodzie bardzo doniosłą rolę. Jedne z nich powodują rozkład obumarłych organizmów, wśród nich drewna, i przez to zapobiegają nadmiernemu nagromadzeniu materii organicznej w przyrodzie. Inne rozwijają się na żywych organizmach, między innymi na drzewach, powodując ich osłabienie lub przedwczesne obumieranie; w ten sposób stają się one przyczyną wielu chorób roślin (program uprawnienia budowlane na komputer).

Grzyby nie wytwarzają tkanek zróżnicowanych pod względem morfologicznym i funkcjonalnym. Organem wegetatywnym u większości grzybów jest grzybnia (mycelium) złożona z mniej lub więcej rozgałęzionych nitek, czyli strzępek grzybni (hyphae). Grzyby glonowce (Phycomycetes) mają zazwyczaj grzybnię o budowie komórczakowej, polegającej na tym, że w strzępkach brak przegród oddzielających poszczególne komórki. Strzępki grzybni grzybów wyższych (workowce, podstawczaki i grzyby niedoskonałe) wykazują od początku swego rozwoju wyraźnie zarysowany podział na pojedyncze komórki (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wzrost strzępek grzybni odbywa się przez wydłużanie ich końca.
Błony komórkowe roślin wyższych zbudowane są z błonnika. U grzybów natomiast błona komórkowa zbudowana jest z substancji chitynowej, podobnej do chityny występującej w tkankach okrywających u owadów. Chityna różni się od błonnika dużą zawartością azotu.
W komórkach grzybów brak jakichkolwiek piastydów, a zwłaszcza chloroplastów (ciałek zieleni) (uprawnienia budowlane).

W miejsce skrobi, stanowiącej charakterystyczny materiał zapasowy roślin zielonych, występuje u grzybów glikogen. Jest to substancja organiczna właściwa komórkom zwierzęcym, określana mianem skrobi zwierzęcej. Chityna i glikogen stanowią najbardziej charakterystyczne cechy wyróżniające grzyby od innych roślin.

Młode sznury

W wielu wypadkach strzępki mniej lub więcej ściśle łączą się i zbijają tworząc w ten sposób rodzaj tkanki; tkankę tę określa się mianem tkanki strzępkowej albo plektenchymy, w odróżnieniu od tkanek prawdziwych, wytwarzanych przez rośliny wyższe (program egzamin ustny). Tkanki strzępkowe mogą przybierać postać płatów, sznurów oraz mniej lub więcej nieregularnych, bryłowatych utworów przetrwalnikowych, czyli sklerocjów.

Grzybnia gatunków niszczących drewno może być umiejscowiona we wnętrzu drewna lub na jego powierzchni. Rozwija się ona w spękaniach lub na powierzchni drewna w postaci puszystych, przypominających watę tworów lub w postaci zbitych płatów określanych mianem pilśni. Pojedyncze strzępki grzybni wnikają przez otwory przebite w błonach do wnętrza komórek. Szczególną formę płożącej się po podłożu grzybni stanowią sznury (opinie o programie). W sznurach grzyba występuje funkcjonalne zróżnicowanie strzępek grzybni, z których jedne spełniają funkcje mechaniczne, inne funkcje przewodzenia. Sznury powstają zazwyczaj wówczas, gdy porażone drewno jest już w dużym stopniu zniszczone.

Wytwarzają je pewne tylko gatunki grzybów, np. niektóre gatunki określane zbiorowym mianem grzybów domowych. Sznury wyrastają z płatów grzybni i mogą sięgać na odległość dochodzącą do kilku metrów; w ten sposób grzyb może rozprzestrzeniać swój zasięg i zdobywać nowe podłoże dla swego rozwoju. Młode sznury są miękkie i elastyczne, w miarę starzenia stają się twarde i kruche (segregator aktów prawnych). Często sznury rozgałęziają się tworząc nieregularnie rozmieszczone odnogi; ich kształt, wymiary, barwa i twardość mogą stanowić charakterystyczne dla gatunku grzyba cechy rozpoznawcze.

Inną formą sznurów są rizomorfy; różnią się one od poprzednio opisanych sznurów ciemniejszą barwą zewnętrznej warstwy okrywającej, zbudowanej z grubościennych, silnie skupionych strzępek. Zewnętrzna warstwa ochronna umożliwia rizomorfom przetrwanie okresu niekorzystnych dla rozwoju warunków (promocja 3 w 1). Charakterystyczne rizomorfy wytwarza pod korą opadniętych drzew i pniaków opieńka miodowa (Armillaria mellea Vahl.); za ich pomocą opieńka przerzuca się na sąsiednie drzewa.