Brak dostępu powietrza

Brak dostępu powietrza, np. po zasypaniu ścisłą ziemią, powoduje wg B. Bukowskiego wyraźne obniżenie wytrzymałości betonu. Jest to spowodowane niewykorzystaniem do celów wytrzymałościotwórezych zjawiska karbonizacji wolnego wapna w stwardniałym zaczynie dwutlenkiem węgla z powietrza oraz trudnościami z wysychaniem i krystalizacją gelu (program uprawnienia budowlane na komputer).

Chłód i mróz. Chłodna pogoda powoduje zahamowanie procesów hydratacji cementu i wydłuża znacznie czas osiągnięcia przez beton wytrzymałości pozwalającej na rozdeskowanie konstrukcji czy też jej eksploatację, przez co opóźnia tempo robót i podraża budowę.
Natomiast mrozy wyrządzają w tężejącym świeżym betonie poważne szkody, zwłaszcza występujące na przemian z odwilżą, gdyż w okresie cieplejszym następuje wiązanie betonu, w czasie zaś mrozu zamarzająca w betonie woda zwiększa swą objętość, rozsadzając beton lub osłabiając jego spoistość.

Zamarznięcie betonu ułożonego w deskowaniu przed stwardnieniem jest zawsze szkodliwe i odbija się ujemnie na wytrzymałości. Rozmaity jest tylko stopień szkodliwości, zależnie od tego w jakiej fazie twardnienia nastąpiło zamarznięcie betonu. Najniebezpieczniejsze jest zamarzanie betonu w okresie wiązania i początkowego stadium twardnienia, kiedy zamarzająca woda rozsuwa ziarna i wywołuje zniszczenie wiązań strukturalnych oraz spulchnienie zagęszczonej mieszanki betonowej (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Po ustaniu mrozów ziarna nie wracają do pierwotnego położenia z powodu dużych oporów tarcia, a beton pozostaje w postaci ciała silnie porowatego i kruchego. Jako materiał konstrukcyjny jest wówczas bezwartościowy.
Działanie mrozu na beton nie wywołuje ujemnych skutków dopiero po osiągnięciu przez niego tzw. odporności na działanie mrozu, co związane jest z osiągnięciem przez beton odpowiedniej wytrzymałości na ściskanie (uprawnienia budowlane).

Rozciąganie powierzchniowych warstw betonu

Odporność tę uzyskuje beton doprowadzony do wytrzymałości na ściskanie nie mniejszej niż 50-100 kG/cm’- (zależnie od rodzaju cementu i wskaźnika W7C) albo doprowadzony do takiego stopnia stwardnienia, który uzyskuje się po upływie co najmniej 18 godzin przy tężeniu w temperaturze t =4 18’C, z jednoczesnym warunkiem izolowania takiego betonu od dopływu wilgoci z zewnątrz. Nagłe zmiany temperatury zewnętrznej (program egzamin ustny). Nagłe zmiany temperatury zewnętrznej wywołują w betonie naprężenia termiczne, które w pewnych przypadkach, zwłaszcza przy elementach masywnych, mogą wywołać rysy i pęknięcia termiczne. Współczynnik dyfuzji temperatury w betonie a/ ma wartość rzędu 3- 10~3 m2/godz, co wpływa na stosunkowo powolne wyrównywanie się temperatur wewnątrz betonu.

Prowadzi to do powstawania dużych gradientów temperatury przy powierzchni elementów i związanych z nimi naprężeń termicznych. Dla swobodnego, nieutwardzonego elementu nagłe obniżenie się temperatury zewnętrznej wywołuje rozciąganie powierzchniowych warstw betonu; przy nagłym wzroście temperatury np. w wyniku nasłonecznienia rozciągane jest wnętrze elementu betonowego (opinie o programie). W przypadku gdy końce elementu nie mają swobody w odkształcaniu się, powstające naprężenia rozciągające są znacznie większe i wywołują bardzo często pęknięcia betonu.

W początkowym okresie tężenia zagadnienie naprężeń termicznych nabiera dużego znaczenia z uwagi na samoocieplanie się betonów w wyniku ciepła hydratacji cementów. We wnętrzu dużych masywów betonowych panują warunki tężenia zbliżone do adiabatycznych i samoocieplenie może dochodzić tutaj nawet do 48°C (segregator aktów prawnych). Natomiast w powierzchniowych warstwach betonu panują warunki izotermiczne i wydzielające się ciepło hydratacji jest szybko oddawane otoczeniu.

Rysy i pęknięcia od naprężeń termicznych powstają głównie pomiędzy 1 i 5 dniem tężenia i to znacznie częściej w jesieni niż w lecie, gdyż powstają wówczas wewnątrz masy betonowej większe gradienty temperatury. Rysy takie mogą sięgać w dużych masywach na głębokość 1 m i więcej (promocja 3 w 1).