Cecha charakterystyczna

Nieznanemu stosunkowi liczbowemu nadaje się potem taką wartość, aby obciążenie obliczeniowe zgodziło się z obciążeniem żądanym. Zastosowanie tej metody podano na trzech prostych przykładach mających jednak poważne zastosowanie praktyczne (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przykłady dotyczą powłok o podwójnej symetrii i rzucie kwadratowym o boku kwadratu równym 2a; funkcję obciążenia przyjęto w postaci Z (xy) = const. Kształt powłoki w każdym przypadku opisuje funkcja j (xy) zawierająca jeden dowolny parametr A.
Charakterystyczną cechą takich powierzchni jest to, że prawa strona równania zawiera, oprócz członu addytywnego, iloczyn dwu funkcji, z których jedna zależy tylko od zmiennej x, a druga tylko od zmiennej y. Przekroje tej powierzchni płaszczyznami równoległymi do xOz są krzywymi podobnymi (lecz nie identycznymi); uwaga dotyczy również przekrojów równoległych do yOz (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Jeżeli w narożu powłoki lub w jakimkolwiek innym punkcie na jej powierzchni g (x) lub h (y) równa jest zeru, to równowaga powłoki w tych miejscach nie może być zachowana tylko przy pomocy naprężeń błonowych; dlatego takie przypadki należy wykluczyć z rozważań
Przekroje tej powierzchni płaszczyznami równoległymi do xOz i yOz są parabolami o zmiennych współczynnikach; nie jest to więc powierzchnia translacyjna (uprawnienia budowlane).
Obliczenia statyczne tak określonej powłoki można wykonać dwoma sposobami; przyjmując funkcję naprężeń zgodnie z lub według.
Nieznany parametr C obliczamy wychodząc z założenia, że średnia wartość obciążenia Z (xy) określona równaniem powinna być zgodna z obciążeniem rzeczywistym Z0 (program egzamin ustny).
W tym przypadku średnią wartość Z w punktach przecięcia siatki znajduje się w taki sposób, aby oddzielne wartości Z były otrzymywane jako wynik mnożenia przez współczynniki wzoru Simpsona.

Powłowka wypukła

Po obliczeniu parametrów A, B, C kształt geometryczny powłoki i funkcja naprężeń są w pełni określone. Wartości sił wewnętrznych obliczamy po wykonaniu prostego różniczkowania. Dla późniejszego sprawdzenia celowe jest określenie o ile wartości Z (xy) w punktach różnią się od wartości rzeczywistej (opinie o programie). Przedstawiona metoda oparta jest na założeniach liniowej teorii błonowej.

Można ją stosować przy obliczaniu powłok o rzucie kwadratowym lub prostokątnym, obciążonych równomiernie lub w sposób zbliżony do równomiernego. Wpływ momentów zginających i sił poprzecznych uwzględniono tu w sposób przybliżony, ograniczając się do stref przypodporowych.
Powłowka wypukłą o rzucie prostokątnym i jednakowych promieniach krzywizny pod działaniem obciążenia równomiernego. Powłoka wzdłuż czterech boków oparta jest na przeponach, co do których zakładamy, że są sztywne tylko w swoich płaszczyznach. Na podstawie analizy i doświadczeń stwierdzono, że w powłokach tego typu działają przede wszystkim błonowe naprężenia ściskające.
Momenty zginające, siły poprzeczne i skośne rozciągające powstają tylko w strefach przypodporowych (segregator aktów prawnych). Szerokość strefy zaburzeń brzegowych można określić z wykresu (wykres 1 dla obciążenia symetrycznego, wykres 2 dla obciążenia antysymetrycznego). W środkowej części powłoki ograniczonej kwadratem działają siły ściskające oraz siły styczne.

Przy obciążeniu antysymetrycznym momenty zginające powstają nie tylko w strefach przypodporowych, ale również w części środkowej powłoki. Analogicznie przedstawia się rozkład sił stycznych. Normalne siły ściskające przyjmują wartości 4-^5-krotnie mniejsze niż przy obciążeniu równomiernym (promocja 3 w 1). Szerokość strefy zaburzeń brzegowych można określić z wykresu w zależności od parametru A.