Cechy dielektryków

Charakterystyczne cechy dielektryków stanowią:
1) zdolność zwiększania pojemności kondensatora określana przez stałą dielektryczną,
2) stratność (program uprawnienia budowlane na komputer),
3) wytrzymałość na przebicie,
4) przewodnictwo elektryczne,
5) elektryzowanie się przez zetknięcie.

W zagadnieniach dotyczących drewna istotną rolę odgrywają trzy pierwsze własności, z których wytrzymałość na przebicie została już omówiona (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Stała dielektryczna. Zdolność zwiększania pojemności kondensatora polega na tym, że dielektryk umieszczony w polu kondensatora zawsze zwiększa jego pojemność. Zdolność tę charakteryzuje stała dielektryczna (współczynnik przenikalności dielektrycznej); jest to liczba wskazująca, ile razy zwiększa się pojemność kondensatora, jeżeli przestrzeń między jego okładzinami zostanie wypełniona dielektrykiem w miejsce powietrza lub próżni. Polaryzacja dielektryków.

Mianem polaryzacji dielektryku określa się przemieszczenie elementarnych cząsteczek w materiale nieprzewodzącym, poddanym działaniu pola elektrycznego. Zjawisko polaryzacji polega na tym, że zawarte w cząsteczce, pomieszane z sobą i zobojętniające się ładunki dodatnie i ujemne ulegają pod wpływem pola elektrycznego rozsunięciu, wskutek czego cząsteczka staje się dwubiegunową; cząsteczkę taką określa się mianem dipola indukowanego (uprawnienia budowlane). Polaryzację atomu w polu elektrycznym: część dodatnia atomu (tzw. jądro) zostaje przesunięta w jedną stronę, a część ujemna („chmura elektronów") w drugą. Zjawisko to4 objaśnia się fizycznie w ten sposób, że siły elektryczne zewnętrzne, powstające na skutek przyłożenia do elektrod napięcia, działając na ładunki cząsteczek elementarnych dielektryku (lub inaczej na dipole) powodują ich odchylenie. Cząsteczki dodatnio naładowane odchylają się w kierunku elektrody ujemnej, cząsteczki ujemnie naładowane w kierunku elektrody dodatniej.

Odchylenia te są możliwe wówczas, gdy istnieje pewien moment obrotowy dipoli, tzn. gdy dipole są ustawione pod pewnym kątem w stosunku do linii sił pola. Siłom zewnętrznym, powodującym te przesunięcia przeciwstawia się układ sił wewnętrznych, a więc siły międzycząsteczkowe, lepkość i inne. Dopóki nie nastąpi nowy stan równowagi, tzn. dopóki siły zewnętrzne nie zrównoważą się z siłami wewnętrznymi, dopóty trwa przemieszczanie się dipoli (program egzamin ustny).

Wzrost temperatury

W stanie równowagi nie wszystkie dipole ustawione są równolegle do linii sił pola; natomiast zaznacza się kierunek uprzywilejowany, zbliżony do kierunku równoległego do linii sił, w którym ustawia się większość dipoli (opinie o programie).
W takt zmian pola elektrycznego zmienia się ustawienie dipoli, które dążą do [zmian ‘ położenia o 180° i wpadają wskutek tego w ruch drgający (rotacja dipoli).

Każde przesunięcie i zmiana położenia cząsteczek wymaga nakładu pracy. Odbywa się to kosztem energii pobieranej ze źródła napięcia; część tej energii zamienia się w wyniku tarcia cząsteczek w ciepło.
Czas potrzebny na to, aby pod działaniem pola elektrycznego nastąpił obrót cząsteczek od położenia pierwotnego do położenia krańcowego, czyli ich całkowitego przesunięcia, nazywa się czasem relaksacji (segregator aktów prawnych).
Wzrost temperatury (zwiększone nasilenie ruchu cząsteczek) powoduje zwiększenie wartości stałej dielektrycznej oraz zmniejszanie się wartości współczynnika strat dielektrycznych.

Zastosowanie prądów wielkiej częstotliwości do elektrotermicznej obróbki drewna. Znane od dawna zjawisko nagrzewania się dielektryków umieszczonych w zmiennym polu elektrycznym traktowane było początkowo jako strata energii w izolacji, a więc jako objaw szkodliwy. Taki sposób ujmowania zjawisk cieplnych zachodzących w dielektryku spowodował określanie mocy pochłanianej przez dielektryk mianem strat dielektrycznych. Stosowanie terminu „ogrzewanie przez straty dielektryczne“ wydaje się niesłuszne; bardziej właściwy jest termin „ogrzewanie pojemnościowe" (promocja 3 w 1).