Cement hutniczy

Cement hutniczy 250 stosuje się do takich elementów prefabrykowanych, które mogą być narażone na działania chemiczne. Ponieważ w czasie wiązania wytwarza on stosunkowo mało ciepła, nie należy go stosować do robót w zimie. Worki z cementem hutniczym 250 oznacza się jednym podłużnym pasem czerwonym. Cement odpowiada normie PN/B-30005.
Cement portlandzki 350 stosuje się przy produkcji wyrobów o wymaganej dużej wytrzymałości (program uprawnienia budowlane na komputer).

Pas rozpoznawczy na workach jest barwy fioletowej. Cement ten odpowiada normie PN/B-30001.
Cement portlandzki 400 stosuje się tylko przy produkcji elementów prefabrykowanych o bardzo dużej wytrzymałości lub przy produkcji elementów, które wymagają szybkiego wzrostu wytrzymałości w pierwszych dniach twardnienia. Dla odróżnienia worki te oznaczone są pasem zielonym. Cement ten odpowiada PN/B-30002.
Cement powinien być przechowywany w specjalnym magazynie. Magazyn taki powinien zabezpieczać złożony w nim cement przed zawilgoceniem, a więc musi być suchy i przewiewny (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Cement należy składać na suchej podłodze lub jeśli w pomieszczeniu, w którym cement ma być składowany, nie ma jej, trzeba najpierw ułożyć deski na legarach, a potem dopiero składać cement.

W magazynie worki z cementem, układamy warstwami do 10 sztuk jeden na drugim, zachowując odległość od ściany magazynu co najmniej 50 cm. Pomiędzy stosami worków zostawiamy również odpowiednie przejście, aby ułatwić pobieranie cementu do produkcji i zapewnić odpowiedni przepływ powietrza.
Transporty cementu powinny być składowane oddzielnie i wydawane z magazynu w kolejności ich nadchodzenia. Przepisy podają następujące terminy dozwolonego przechowywania cementu w magazynie: dla cementów 150, 250 i 300 trzy miesiące od daty wyprodukowania cementu (podanej na workach), dla cementu 400 czterdzieści pięć dni od daty wyprodukowania (uprawnienia budowlane).

Kruszywo

Po upływie tych terminów należy cement jeśli nie można go użyć natychmiast do produkcji poddać badaniom laboratoryjnym w celu stwierdzenia, czy nie jest zleżały. Za właściwe magazynowanie cementu oraz jego wydawanie odpowiedzialny jest bezpośrednio magazynier, a pośrednio kierownik zakładu (program egzamin ustny).
Kruszywem nazywamy łącznie wszystkie ziarna piasku, żwiru, tłucznia, gruzu i żużlu, które wypełniając beton są połączone ze sobą lepiszczem cementowym, czyli stwardniałą mieszaniną cementu i wody. Prócz kruszywa mającego oddzielne nazwy, jak piasek, żwir i tłuczeń, rozróżniamy jeszcze kruszywo o naturalnie zmieszanych składnikach piasku i żwiru, nazywane pospółką. Kruszywo jest bardzo ważnym składnikiem betonu (opinie o programie). Przeciętnie znajduje się w betonie około 80% kruszywa. Od jakości kruszywa zależy w dużym stopniu jakość betonu.

Ze względu na pochodzenie kruszywo dzielimy na naturalne i sztuczne. Naturalnym nazywamy to kruszywo, które spotykamy w przyrodzie w stanie gotowym do użytku, jak żwir i piasek. Kruszywo sztuczne natomiast jest to taki materiał, który uzyskujemy przez sztuczne rozdrobnienie większych kamieni, żużla, gruzu ceglanego itp. lub jest to materiał produkowany specjalnie do użytku betoniarstwa, jak kliniec, grys itp.
Kruszywo powinno pochodzić z twardych skał (segregator aktów prawnych).

Piaski i żwiry są na ogół wystarczająco twarde. Natomiast należy być bardzo ostrożnym przy stosowaniu do betonu tłucznia ze skał miękkich, np. wapiennych. Tłuczeń ten między innymi ma i tę wadę, że podczas pożaru zachowuje się podobnie jak kamień wapienny w wapienniku, to jest wypala się, a następnie pod wpływem wody lasuje (gasi się), powiększając swą objętość i rozsadzając beton.

Innym nieodpowiednim w wielu przypadkach materiałem na tłuczeń są kamienie polne znajdujące się w dużych ilościach na terenie północnym naszego kraju. Są to kamienie często zwietrzałe i kruche. Przy rozbijaniu ich na tłuczeń łatwo rozsypują się (promocja 3 w 1). Zaletą kruszyw twardych prócz tego, że są bardzo wytrzymałe jest ich nienasiąkliwość.