Charakterystyka parcia gruntu

Stateczność zboczy i parcie gruntu w świetle teorii granicznych stanów naprężeń (program uprawnienia budowlane na komputer).
Przyjmując, że w pewnym obszarze ośrodka gruntowego, przylegającym do skarpy zbocza lub budowli podpierającej, występuje w każdym punkcie graniczny stan naprężeń, można posługiwać się równaniami.

Wielkość parcia gruntu na budowlę zależy od stanu naprężeń, jaki wytworzy się w ośrodku gruntowym przylegającym do budowli. Powstanie granicznego stanu naprężeń, przy którym w każdym punkcie ośrodka gruntowego jest osiągnięta wytrzymałość gruntu na ścinanie, jest uwarunkowane wystąpieniem odpowiednich odkształceń, te zaś z kolei wymagają znacznych przemieszczeń budowli podpierającej, wynoszących np. dla stanu wypierania naziomu kilka procent wysokości ściany podpierającej (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W przypadku niedostatecznych przemieszczeń budowli występują w ośrodku gruntowym stany sprężysto-plastyczne i odpowiadające im parcia gruntu na budowlę.
Zależność wielkości wypadkowego parcia gruntu E na ścianę pionową od wielkości i kierunku przemieszczenia ściany. E0 określa tzw. parcie geostatyczne, odpowiadające ściance nieruchomej (uprawnienia budowlane).

Wartość tego parcia można otrzymać jako wypadkową naprężeń gx wg wzoru przy czym współczynnik rozporu bocznego 2; jest w tym przypadku dia gruntów bardzo spoistych większy, niż to wynika ze wzoru i może osiągać wartości 0,8-0,9. Parcie odpowiadające pewnemu przemieszczeniu ściany nazywa się parciem geodynamicznym. Najmniejsza wartość tego parcia Ec odpowiada granicznemu stanowi naprężeń wciskania naziomu i nazywa się parciem czynnym. Największa wartość Ej, odpowiada granicznemu stanowi wypierania naziomu i nazywa się parciem (odporem) biernym (program egzamin ustny).
Przemieszczenia ściany sc, przy których występuje parcie czynne Ec, są niewielkie (np. 0,0005 wysokości ściany) i zwykle nieszkodliwe dla budowli podpierającej. Dlatego można parcie czynne przyjmować przy rozpatrywaniu zagadnień dotyczących równowagi granicznej budowli podpierających.

Założenia obliczeniowe

Natomiast przemieszczenia s;>, przy których osiąga się parcie bierne E/,, są znacznie większe, co powoduje konieczność sprawdzenia czy nie zostanie osiągnięty stan graniczny w konstrukcji budowli przed wystąpieniem parcia biernego Et (opinie o programie).
W przypadkach złożonych (ograniczonych, wymuszonych) stanów przemieszczeń budowli podpierającej, rozkład jednostkowych parć gruntu jest bardzo trudny do przewidzenia. W przykładzie przedstawiono schematycznie ugięcia ścianki szczelnej zakotwionej i możliwe granice obszarów o różnych rodzajach stanów naprężeń w gruncie oraz prawdopodobne wykresy jednostkowych parć gruntu. W tego rodzaju przypadkach wprowadza się dalsze uproszczenia, przyjmując łamany kształt wykresu parć jednostkowych, zależny od rodzaju konstrukcji budowli podpierającej, przy wykorzystaniu podstawowych rozwiązań dotyczących parcia czynnego i biernego na mury oporowe.

Wyznaczanie czynnego parcia gruntu sypkiego na mury oporowe
Według teorii granicznych stanów naprężeń, zastosowanej do przypadku przedstawionego, otrzymuje się liniowy rozkład jednostkowych parć gruntu wg wzoru. Taki sam wynik otrzymuje się metodą Coulomba, stosowaną przy gruntach sypkich (c = 0) (segregator aktów prawnych). Według tej metody wypadkowe parcie czynne gruntu na ścianę przyjmuje się równe największemu naciskowi na ścianę, jaki wywierają bryły gruntu (kliny odłamu), znajdujące się pomiędzy ścianą i płaszczyznami przechodzącymi przez dolną krawędź ściany (płaszczyzny odłamu).

Na ścianach klina przyjmuje się stan graniczny, tzn. reakcje muru i gruntu na ściany klina są nachylone odpowiednio pod kątami i

Założenia metody Coulomba są powszechnie stosowane przy obliczaniu parcia czynnego gruntu, gdyż dają wyniki zgodne z wynikami teorii granicznych stanów naprężeń i z danymi doświadczalnymi również w innych przypadkach (promocja 3 w 1).