Charakterystyki wytrzymałościowe zaczynu

W cemencie o właściwej proporcji składnika opóźniającego hydrat krzemianu wapniowego stanowi szkielet zhydratyzowanego zaczytu. Gdyby wiązanie najpierw następowało w C3A, utworzyłby się hydrat glinianu wapniowego o strukturze raczej porowatej. Pozostałe składniki cementu hydratyzowałyby wewnątrz takiego porowatego szkieletu, co wpływałoby niekorzystnie na charakterystyki wytrzymałościowe zaczynu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Jako czynniki mające znaczenie dla rozwoju procesu wiązania można wymienić również tworzenie się cienkich błonek 'filmów) wokół ziaren cementu oraz wspólną koagulację składników zaczynu.
Procesowi wiązania towarzyszą zmiany temperatury zaczynu cementowego; początkowi wiązania odpowiada gwałtowny wzrost temperatury, a końcowi wiązania wierzchołek na wykresie temperatury (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W czasie wiązania następuje również ostry spadek przewodności elektrycznej i wobec tego czynione były próby pomiarów wiązania metodami elektrycznymi.

Czas wiązania cementu maleje wraz ze wzrostem temperatury, chociaż powyżej ck. 30°C można zauważyć tendencję przeciwną. W niskich temperaturach wiązanie ulega opóźnieniu. Wpływ temperatury na czas wiązania.
Nazwę wiązanie fałszywe nadano przedwczesnemu zesztywnieniu cementu w okresie kilku minut od chwili dodania wody (uprawnienia budowlane).

W odróżnieniu od zjawiska wiązania błyskawicznego nie wyzwala się przy tym większa ilość ciepła, a ponowne wymieszanie zaczynu cementowego bez dodania wody jego plastyczność, po czym wiązanie przebiega w sposób naturalny i bez obniżenia wytrzymałości.
Stwierdzono, że jednym z powodów wiązania fałszywego jest odwodnienie gipsu roztartego ze zbyt gorącym klinkierem. Tworzy się wówczas półhydrat lub anhydryt CaS04, które po zmieszaniu z wodą ulegają hydratacji dając gips. W ten sposób następuje wiązanie gipsu i w efekcie zesztywnienie zaczynu (program egzamin ustny).

Próby laboratoryjne

Inna przyczyna wiązania fałszywego może wiązać się z obecnością w cemencie alkaliów. W czasie składowania mogą one ulec karbonizacji, a wówczas węglany alkaliów reagują z Ca(OH)2, wyzwolonym przy hydrolizie C3S, dając CaC03. Wytrącanie się tego ostatniego związku powoduje sztywnienie zaczynu. Przyczyną wiązania fałszywego może być również aktywacja C3S wskutek napowietrzenia przy umiarkowanie wysokich wilgotnościach. Woda jest adsorbowana na ziarnach cementu, a świeżo uaktywnione powierzchnie mogą łączyć się przy mieszaniu bardzo gwałtownie z dalszymi ilościami wody. Wiązanie fałszywe byłoby wówczas skutkiem tej gwałtownej hydratacji. Próby laboratoryjne w wytwórniach cementu gwarantują na ogół, że dany cement nie będzie przejawiał tendencji do wiązania fałszywego. Jeśli jednak wiązanie fałszywe wystąpi, należy ponownie wymieszać masę betonową bez dodawania wody (opinie o programie).

Chociaż nie jest to łatwe, urabialność masy betonowej ulega wówczas poprawie i można ją ułożyć w deskowaniu w normalny sposób.
Jak już wspomniano, jednym z ostatnich etapów w produkcji cementu jest zmielenie klinkieru zmieszanego z gipsem. Ilość materiału dostępnego procesowi hydratacji jest określona przez całkowite pole powierzchni cementu, ponieważ hydratacja cząstki cementu rozpoczyna się od jej powierzchni. W związku z tym prędkość hydratacji zależna jest od miał- kości cementu. Wysoka miałkość jest konieczna, jeśli przyrost wytrzymałości ma następować prędko (segregator aktów prawnych).

Z drugiej strony koszt dokładniejszego zmielenia jest znaczny, a także cement o drobniejszym ziarnie ulega szybkiemu rozkładowi przy wystawieniu na oddziaływanie atmosferyczne. Drobniejszy cement daje silniejsze reakcje z kruszywem alkali-aktywnym i powoduje, że zaczyn cementowy (chociaż niekoniecznie stwardniały beton) wykazuje większy skurcz i większą skłonność do pękania (promocja 3 w 1). Drobniejszy cement powoduje jednak wydzielanie mniejszej ilości mleczka cementowego przy wiązaniu 1} niż cement bardziej grubo zmielony.