Chlorek wapniowy

Chlorek wapniowy ma tę dodatkową zaletę, że można go stosować łącznie z innymi metodami sztucznego dojrzewania. Dodatek chlorku w połączeniu z którąkolwiek z metod termicznych sztucznego dojrzewania umożliwia uzyskanie przez element wytrzymałości montażowej w znacznie krótszym czasie niż bez dodatku.
Dodatek chlorku wapniowego wykazuje również pewne strony ujemne, do których zalicza się:
- zwiększenie nasiąkliwości betonu wskutek higroskopijności chlorku; powoduje to zwiększenie przewodności elektrycznej betonu i ogranicza tym samym zastosowanie chlorku w konstrukcjach, gdzie przewodność prądu elektrycznego odgrywa znaczną rolę (np. podpory energetyczne),
- zwiększenie niebezpieczeństwa rdzewienia wkładek zbrojeniowych przy cienkiej warstwie ochronnej wkładek,
- zwiększenie i przyspieszenie skurczu betonu, zwłaszcza w pierwszych dniach twardnienia (program uprawnienia budowlane na komputer).

Ze względu na to, że chlorek wapniowy w określonych warunkach zwiększa znacznie niebezpieczeństwo korozji stali, nie wolno go stosować w konstrukcjach sprężonych kablobetonowych oraz w elementach strunobetonowych nie zabezpieczonych przed wpływem warunków atmosferycznych.
Przyśpieszenie dojrzewania betonu przez karbonizację. Karbonizacja betonu polega na działaniu dwutlenku węgla (kwasu węglowego) na wapno zawarte w betonie. Pod wpływem kwasu węglowego powstają reakcje chemiczne, a mianowicie tworzą się w betonie związki węglanu wapniowego (CaC02), które zwiększają wytrzymałość betonu. Karbonizację wyrobów przeprowadza się najczęściej w komorach używanych do naparzania niskoprężnego lub w kotłach stalowych, do których wprowadza się wilgotne powietrze przesycone dwutlenkiem węgla.
Karbonizacja daje dobre wyniki wtedy, gdy zastosowana zostaje do betonu nie tylko związanego, ale i częściowo stwardniałego (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dlatego też przeprowadza się ją łącznie z inną metodą sztucznego dojrzewania, np. z metodą termiczną w końcowym okresie naparzania wyrobów w parze niskoprężnej lub w okresie ich osuszania. Przepuszczenie przez nieco przewietrzoną komorę lub studzalnię strumienia dwutlenku węgla podwyższa bardzo znacznie wytrzymałość betonu (wytrzymałość miarodajną).
Najsilniej ujawnia się wpływ dwutlenku węgla na przyspieszenie twardnienia betonu przy karbonizacji wyrobów żużlowo-wapiennych. Pustaki lub inne elementy żużlowe, wykonane ze spoiwa z przemielonego wapna palonego, wapna hydraulicznego lub żużla granulowanego (przemielonego w kołotoku), wymagają dla całkowitego stwardnienia na powietrzu okresu kilku tygodni dojrzewania. Przez zastosowanie do tych wyrobów zabiegu samej tylko karbonizacji następuje w ciągu zaledwie kilku godzin całkowite stwardnienie betonu. Dlatego też w zastosowaniu do wyrobów żużlowo-wapiennych karbonizacja jest samodzielną metodą sztucznego dojrzewania betonu (uprawnienia budowlane).

względu na obecność w dwutlenku węgla również i pewnych ilości tlenku węgla CO, bardzo szkodliwego dla zdrowia, komory przeznaczone do karbonizacji powinny być szczelne od strony hal roboczych, a miejsca pracy dobrze przewietrzane dla zapewnienia załodze odpowiednich warunków zdrowotnych (program egzamin ustny).

Metody termiczne przyspieszania dojrzewania betonu

Czynnikiem powodującym przyspieszenie dojrzewania i twardnienia betonu w metodach termicznych jest podwyższona lub wysoka temperatura przy podwyższonej względnej wilgotności powietrza. Temperatury tzw. obróbki termicznej betonu mieszczą się w granicach od około 50 do 200 °C. Nośnikami ciepła są: para nasycona, mieszanina pary z powietrzem, gorące powietrze, gorąca woda, gorące oleje, promienie podczerwone i prąd elektryczny (opinie o programie).
Metody termiczne przyspieszania dojrzewania betonu dzielimy na:
a) metodę obróbki betonu w parze niskoprężnej, zwaną metodą naparzania niskoprężnego,
b) metodę obróbki betonu w parze wysokoprężnej, zwaną metodą autokla- wizacji,
c) metodę obróbki betonu przez nagrzew kontaktowy w zamkniętych formach,
d) metodę obróbki betonu w gorącej wodzie, w tzw. termobasenach lub formach koszulkowych,
e) metodę obróbki termicznej za pomocą elektronagrzewu,
f) metodę obróbki betonu promieniami podczerwonymi,
g) metodę formowania gorącego betonu (segregator aktów prawnych).

Temperatury obróbki termicznej nie przekraczają 90 °C, temperatura w metodzie autoklawizacji mieści się w granicach 150 -f- 200 °C, w metodzie obróbki termicznej w szczelnych formach - najczęściej w granicach 90-4-120 °C.
Wszystkie powyższe metody termiczne dają lepsze lub gorsze rezultaty w zależności od następujących czynników:
- składu mineralogicznego i struktury krystalicznej klinkierów cementu, od czego zależą procesy fizyczno-chemiczne w czasie wiązania cementu,
- zjawisk fizycznych zachodzących w betonie w poszczególnych fazach cyklu obróbki cieplnej,
- struktury twardniejącego betonu w podwyższonych temperaturach (promocja 3 w 1).