Chodniki owadzie płytkie
Płytkie chodniki owadzie sięgają w drewnie okrągłym na głębokość do 50 mm. Przy obróbce tartacznej przechodzą one częściowo do odpadów (opoły i zrzyny), częściowo jednak mogą wystąpić na powierzchniach materiałów tartych. Przy łuszczeniu drewna mogą one również wystąpić w Juszczynie pochodzącej z obwodowej części kłód (program uprawnienia budowlane na komputer).
W związku z tym płytkie chodniki owadzie mają charakter uszkodzeń technicznych, a powodujące je owady należy zaliczyć - niezależnie od wyrządzanych szkód fizjologicznych - do grupy technicznych szkodników drewna.
Płytkie chodniki owadzie powodowane są przez niektóre gatunki kózek, jak np. tycz cieśla (Acanthocinus aedilis L.), borówka (Tetropium sp.), w mniejszym stopniu niektóre ryjkowce, jak np. smolik sosnowiec (Pissodes pini L.) lub niektóre korniki, jak np. drwalnik (Xyloterus sp.) (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Chodniki owadzie głębokie. Sięgają one ponad 50 mm, niektóre kilkanaście lub kilkadziesiąt centymetrów w głąb drewna. Po obróbce drewna chodniki głębokie pozostają w sortymentach wyrobionych z drewna okrągłego. Obniżają one wydatnie użytkową wartość drewna, a w krańcowych wypadkach uniemożliwiają jego techniczne zastosowanie.
Głębokie chodniki owadzie powodowane są przez trzpienniki (Siricidae), drwionkowate (Lymexylonidae), przez niektóre gatunki kózek (np. kozioróg dębosz - Cerambyx cerdo L.), żerdzianki - Monochamus sp.), a nawet niektóre motyle (np. trociniarka - Cossus cossus L.) (uprawnienia budowlane).
Otwory owadzie. Podział na chodniki płytkie i głębokie stosowany jest w normach i warunkach technicznych, gdyż głębokość zasięgu chodników owadzich stanowi szczegół decydujący w istotny sposób o stopniu ujemnego wpływu tej wady na techniczną wartość drewna. Jest to jednak podział o charakterze sztucznym, gdyż nie da się on konkretnie powiązać z poszczególnymi gatunkami owadów; głębokość chodników drążonych przez jeden i ten sam gatunek owada jest wielkością w dużych granicach zmienną. Ten sam gatunek żłobi w jednym wypadku chodniki płytkie, w drugim chodniki dużej głębokości (program egzamin ustny).
Trudność zniszczenia szkodników
Daleko bardziej stałą cechą jest wielkość i kształt otworów żłobionych przez owady. Stosowany w drzewnictwie podział na otwory małe i duże, wyodrębnia i podkreśla - z pewnymi wyjątkami - dwie grupy szkodników niszczących drewno (opinie o programie). Pierwsza z nich, drążąca otwory małe, obejmuje owady, których cały cykl rozwojowy może odbywać się na wszelkich składowiskach drewna okrągłego lub tarcicy oraz w drewnie użytkowym w postaci słupów teletechnicznych, zabudowań, mebli itp.
Stąd wynika trudność zniszczenia tych szkodników oraz niebezpieczeństwo dalszego rozmnażania. Szczególnie na składach przy dużych ilościach drewna, szkodniki te mają dogodne warunki do szybkiej rozmnoży. Wobec zwyczaju żerowania kilku do kilkunastu kolonii lub kilku pokoleń w tej samej sztuce, doprowadza to do kompletnego zniszczenia całych partii drewna. Liczba występujących na drewnie otworów małych jest zazwyczaj duża, wskutek czego stanowią one poważną wadę drewna.
W odróżnieniu od nich druga grupa owadów drążąca otwory duże obejmuje przeważnie owady, które opadają stojące lub świeżo ścięte drzewa w lesie; tylko dalsze stadia rozwojowe mogą przebiegać na składowiskach surowca okrągłego lub na materiałach tartych (segregator aktów prawnych). Liczba otworów dużych w jednej sztuce drewna jest zazwyczaj niewielka. Drewno ulega całkowitemu zniszczeniu tylko w wypadku zaistnienia w lesie gradacji danego gatunku szkodnika. Dlatego też duże otwory owadzie stanowią na ogół mniejszą wadę drewna niż otwory małe.
Chodniki o okrągłym przekroju i małej średnicy (do 3 mm), określane w drzewnictwie mianem małych otworów owadzich, są następstwem działania owadów żerujących masowo. Liczba chodników jest zawsze duża i dlatego stanowią one poważną wadę, najczęściej zaś wykluczają drewno od możliwości zastosowania (promocja 3 w 1).
