Cielętniki

Ogólnie biorąc główne kierunki rozwoju budownictwa inwentarskiego zmierzają do rozwiązań funkcjonalnych pracooszczędnych, tj. zastępowania pracy ludzkiej pracą maszyn i urządzeń, jak również stosowania lekkich rozwiązań konstrukcyjno-budowlanych o niskim stopniu kapitalności. Uzasadnione to jest szybkim starzeniem się technologii użytkowej - stąd też zbyt trwale budownictwo uważane jest za nieekonomiczne i nie znajdujące szerszego zastosowania w praktyce (program uprawnienia budowlane na komputer).

Budynki dla bydła zasadniczo dzielą się na:
cielętniki,
jałowniki,
obory.
Cielętniki przeznaczone są do chowu cieląt, zarówno młodszych jak i starszych, w wieku od 2 tygodni do 6 miesięcy.
Jałowniki służą do chowu młodych sztuk bydła w wieku od 6 miesięcy do 2 lat (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Natomiast obory przeznaczone są w zasadzie do chowu wyłącznie sztuk starszych i pod względem użytkowym dzielą się na obory dla krów mlecznych oraz opasów. Współczesne rozwiązania obór są bardzo zróżnicowane pod względem funkcjonalno-użytkowym i dostosowane do określonych kierunków produkcyjnych i wymagań technolgicznych.
W tym zakresie rozróżniamy następujące główne rodzaje obór:
a) obory alkierzowe, w których krowy utrzymywane są na stanowiskach wiązanych, w związku z czym wymagane są odpowiednie warunki cieplno-wilgotnościowe, ponieważ zwierzęta nie mają swobody ruchów. W tego rodzaju budynkach w naszych warunkach średnia temperatura wnętrza nie powinna być niższa niż +6 do +12°C przy wilgotności względnej 85% (uprawnienia budowlane),
b) obory wolnostanowiskowe (boksowe), które w zasadzie są odmianą obór alkierzowych, lecz z tą różnicą, że krowy nie są wiązane na stanowiskach, ale posiadają pełną swobodę ruchów i przebywają w specjalnie urządzonych boksach indywidualnych lub grupowych. W tego rodzaju budynkach wymagania co do średniej temperatury wnętrza (w okresie zimowym) są złagodzone, lecz powinny wynosić nie mniej niż -f 4°C, przy wilgotności względnej 85%,
c) obory wolnowybiegowe, które stanowią wyłączną osłonę krów od opadów atmosferycznych i najczęściej panujących dokuczliwych wiatrów, zwłaszcza w porze zimowej, natomiast umożliwiają w każdej porze roku swobodne poruszanie się zwierząt zarówno we wnętrzu budynku, jak i po stronie zewnętrznej, tj. na wybiegach (program egzamin ustny).

Obory wolnowybiegowe są to więc zasadniczo odpowiednio przystosowane lekkie budynki nieocieplone, w których wymagania cieplno-wilgotnościowe są mniej istotne ze względu na konieczność zapewnienia zwierzętom swobody wybiegu na zewnątrz, a zatem pozostawienia odpowiednich otworów niezamykanych, bądź jednej ściany całkowicie otwartej.

Kierunek technologii

Ze względu na technologię chowu rozróżniamy więc chów ciepły, do którego służą budynki alkierzowe i wolnostanowiskowe oraz chów zimny, prowadzony w budynkach otwartych (wolnowybiegowych) (opinie o programie). Obranie odpowiedniego kierunku technologicznego chowu bydła uzależnione jest od wielu czynników takich jak klimat, kierunek produkcji, zatrudnienie, koszty, wyniki produkcyjne itp. Obrany kierunek technologii chowu przyjmuje się konsekwentnie od chwili urodzenia zwierząt. Dlatego występują w praktyce również cielętniki i jałowniki przystosowane do wychowu zimnego, naturalnego lub ciepłego, alkierzowego (podobnie jak obory) (segregator aktów prawnych).

Niezależnie od wymienionych powyżej głównych rodzajów budynków dla bydła poszczególne rozwiązania funkcjonalne różnią się także niekiedy zasadniczo pomiędzy sobą; dotyczy to przede wszystkim układu stanowisk i pomieszczeń, sposobu obsługi, zadawania paszy i usuwania odchodów zwierzęcych, sposobu przeprowadzenia udoju mleka, wymagań dotyczących „czystości produkcyjnej” krów, związanej z profilaktyką ochrony człowieka przed nabawieniem się chorób odzwierzęcych (np. gruźlicy).
Budynek ma ściany zewnętrzne z trzech stron, natomiast od strony południowej istnieje otwarta przestrzeń z dostępem do wybiegów.

Konstrukcja budynku rozwiązana jest na siatce modularnej 4,50X4,50 m (promocja 3 w 1). Zastosowano tutaj system półszkieletowy, to znaczy, że podłużna ściana północna - wykonana z betonu pumeksowego lub pustaków żwiro- betonowych Alfa - wykorzystana jest jako ściana nośna, natomiast od strony południowej występują żelbetowe słupy nośne, na których spoczywa prefabrykowany żelbetowy podciąg.