Ciężar własny

Ciężar własny samej powłoki, praktycznie biorąc, może być zawsze rozpatrywany jako obciążenie równomiernie rozłożone nawet wówczas, gdy powłoka ma lekkie żebra usztywniające. Wobec tego, że większa część powłoki jest jedynie lekko zbrojona, ciężar objętościowy żelbetu rzadko kiedy przekracza 2,4 T/m³; wartość ta jest zazwyczaj przyjmowana (program uprawnienia budowlane na komputer). Z drugiej strony, w powłokach długich belki krawędziowe są tak mocno zbrojone, że przy obliczaniu ciężaru własnego trzeba uwzględnić odpowiednie zwiększenie ciężaru objętościowego żelbetu.

Duńskie normy określają obciążenie śniegiem na m² rzutu poziomego dachu. Obciążenie śniegiem w zależności od nachylenia powierzchni dachowej przyjmuje się zgodnie z powyższymi normami. Normy obciążeń, które głównie stosowane są dla dachów płaskich, są szczególnie niewygodne dla walcowych konstrukcji dachowych. Dlatego w niniejszej książce uproszczono je w sposób następujący (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Dla zwykłych powłok długich, dla których dokładne przyjęcie zmienności obciążenia pozostaje bez większego znaczenia, przyjmuje się średnie obciążenie 65 kG/m² na całej powierzchni powłoki, pod warunkiem, że maksymalne nachylenie powierzchni powłok nie różni się znacznie od 40° (uprawnienia budowlane).

Dla wszystkich innych p o w ł o k, dla których zmniejszenie obciążenia, odpowiadające wzrostowi nachylenia powłoki, nie jest pozbawione znaczenia, oraz wszędzie tam, gdzie ze względu na obliczenie naprężeń błonowych istotna jest ciągła zmienność obciążenia, przyjmuje się obciążenie śniegiem 80-100 sinV kG/m² powierzchni powłoki.Różnice pomiędzy obciążeniami a. i b. i obciążeniem wg Duńskich Norm (program egzamin ustny). Jak widać, dla pewnych wartości cp obciążenie b. przekracza nieco obciążenie normowe.

Obciążenie śniegiem

W przypadku powłok o powierzchni falistej przyjmuje się, że zagłębienia między poszczególnymi powłokami wypełnione są do połowy śniegiem o ciężarze objętościowym 150 kG/m³ (opinie o programie).

Dla powłok wielofalowych, np. dla powłoki długiej, przyjmuje się dodatkowe obciążenie od śniegu wypełniającego każde wgłębienie. Obciążenie to skupione na belce krawędziowej określa się za pomocą wzoru

Obciążenie śniegiem w którym szerokość powłoki B i strzałkę / wyraża się w m. Określając obciążenie dodatkowe wg wzoru, przyjmuje się dla pozostałej części powłoki obciążenie równomiernie rozłożone o wartości 65 kG/m² rzutu poziomego (segregator aktów prawnych).

• Obciążenie wiatrem. Zgodnie z Duńskimi Normami obciążenie wiatrem przyjmuje się dla dachów walcowych o nachyleniu stycznych do krawędzi mniejszym niż 40° jako jednostajne ssanie o intensywności 112 kG/m². Wobec tego, że ssanie zmniejsza naprężenia wywołane ciężarem własnym, obciążenie wiatrem na właściwą powłokę uwzględnia się jedynie w przypadku bardzo wyniosłych powłok.
• Z drugiej strony często się przyjmuje, że obciążenie ścian budynku parciem wiatru przekazuje się na konstrukcję dachową. W takim przypadku przy obliczaniu naprężeń w konstrukcji dachowej można uwzględnić ssące oddziaływanie wiatru na powłokę, zmniejszając w ten sposób ostateczne naprężenia.
• Naprężenia wywołane zmianą temperatury i skurczem nie mają specjalnego znaczenia w przypadku powłok długich. W przypadku powłok krótkich (i sklepień usztywnionych) ze ściągami trzeba rozpatrywać wpływ różnicy temperatur powłoki i ściągów. Najistotniejsze są naprężenia oziębieniem powłoki, gdyż nakładają się one z naprężeniami wysłanymi skurczem oraz sprężystym wydłużeniem ściągów (promocja 3 w 1).

Podane niżej rozważania oparte są na teorii sprężystości, tzn. na założeniu, że użyty materiał jest idealnie sprężysty i zachowuje się zgodnie i prawem Hooke’a. Podobne rozważania dają się wyprowadzić w oparciu teorię nośności granicznej. Sformułowania będą oczywiście  ale, ogólnie biorąc, wnioski końcowe będą takie same.