Deficyt mieszkań

Przewidywana eliminacja istniejącego deficytu mieszkań, dla której przyjmuje się okres trzydziestu lat, oraz pokrycie potrzeb wynikających z przyrostu naturalnego ludności i z konieczności zastępowania ubytków zasobu mieszkaniowego w sumie wskazują, że należałoby budować rocznie w Afryce, Azji i Ameryce Łacińskiej łącznie 19-24 milionów mieszkań w okresie 1960-1970. Prowadzenie budownictwa w takiej skali, stosując tradycyjne metody realizacji, wymaga nakładów inwestycyjnych rzędu 10% dochodu narodowego, co w wielu przypadkach równa się całemu funduszowi inwestycyjnemu krajów słabo rozwiniętych. Z tych też przyczyn trzeba znaleźć bardziej dostępne formy rozwiązania, które umożliwiłyby obniżenie kosztu budowy (program uprawnienia budowlane na komputer).

W oparciu o dotychczasowe doświadczenia zdobyte na terenie Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej ocenia się, że istnieje możliwość obniżenia wydatku pieniężnego na budowę mieszkań do 500 dolarów za jednostkę. Oczywiście to będzie wtedy realne, jeśli szeroko zastosuje się takie środki zmierzające do obniżenia kosztu budowy, jak stosowanie typowych projektów, praca własna zespołów - jednostek budujących, własne materiały itp. Dodatkowo ocenia się, że koszt budowy urządzeń komunalnych wyniesie około 500 dolarów na mieszkanie. Dla terenów wiejskich wydatek pieniężny na jedno mieszkanie ocenia się na 200 dolarów łącznie z urządzeniami komunalnymi (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Wychodzi się z założenia, że na terenach wiejskich istnieje możliwość szerokiego stosowania budownictwa opartego o samopomoc zespołów budowlanych, stosujących lokalne materiały budowlane. Koszt budowy potrzebnej liczby mieszkań i niezbędnych urządzeń komunalnych o standardzie dostatecznie wysokim byłby stanowczo zbyt wygórowany dla wymienionych wyżej kontynentów. Przekraczałby on również możliwości pomocy zagranicznej przeznaczonej na ten cel. Z tych to więc przyczyn, wydaje się rzeczą pewną, że nastąpi dalsze pogorszenie się sytuacji w przyszłości, o ile nie podejmie się dodatkowych kroków zaradczych (uprawnienia budowlane).

Zagadnienia mieszkaniowe

W styczniu 1963 r. Komitet Mieszkalnictwa, Budownictwa i Planowania Przestrzennego na swojej pierwszej sesji w Nowym Jorku uchwalił rezolucję, która między innymi zaleca państwom członkom ONZ, członkom agencji specjalnych, ekonomicznym komisjom regionalnym i innym organom Organizacji Narodów Zjednoczonych podjęcie szerokiego programu akcji na polu mieszkaniowym, budownictwa i planowania przestrzennego w okresie Dekady Rozwoju celem stworzenia warunków dla jak najlepszego wykonania ustanowionych zadań (program egzamin ustny).

Zagadnienia mieszkaniowe, budownictwa oraz planowania przestrzennego są poważną częścią pracy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Już na pierwszym posiedzeniu w 1946 r. Zgromadzenie Ogólne ONZ podkreśliło ciężar i powagę problemów mieszkaniowych w różnych częściach świata (opinie o programie).

Działalność Organizacji Narodów Zjednoczonych na tym polu jest skoncentrowana na programie, którego cele można pokrótce następująco scharakteryzować:

1. studiowanie warunków życia oraz pomaganie w opracowywaniu polityki i programów zmierzających do poprawy warunków bytowych i komunalnych,
2. studiowanie metod finansowania i realizacji programów poprawy warunków mieszkaniowych i komunalnych oraz udzielanie pomocy krajom w rozwiązywaniu ich problemów w tym zakresie,
3. organizowanie prac badawczych w dziedzinie techniki budowlanej celem obniżenia kosztu budownictwa, a tym samym zwiększenie budownictwa mieszkań dla grup społecznych o niskim dochodzie rodzinnym,
4. studiowanie metod planowania przestrzennego jako integralnej części planowania ekonomicznego oraz udzielanie pomocy krajom w opracowywaniu planów i polityki działania łącznie z kształceniem kadr i zakładaniem krajowych ośrodków do badań problemów urbanizacji (segregator aktów prawnych).

Pomoc techniczna udzielona krajom rozwijającym się w zakresie gospodarki mieszkaniowej, budownictwa i produkcji materiałów budowlanych zmierza do tego, by projekty prototypowo-przykładowe (pilot projects), które umożliwiają badanie oraz demonstrowanie praktycznych metod i techniki produkcji, stały się podstawą udzielania pomocy zagranicznej w organizowaniu oraz rozwijaniu środków i zasobów krajowych (promocja 3 w 1).