Departamenty

W okresie wczesnego średniowiecza Kielecczyzna stanowiła pogranicze ziem krakowskiej i sandomierskiej. W XIII w. prawie całe dzisiejsze województwo, z wyjątkiem regionu jędrzejowskiego i miechowskiego, znalazło się w obrębie ziemi sandomierskiej. Zmiana ustalonych w XV-XVI w. granic administracyjnych nastąpiła dopiero w czasie rozbiorów, kiedy województwa krakowskie i sandomierskie zostały włączone do Austrii. Ustanowiono wówczas sześć cyrkułów (program uprawnienia budowlane na komputer). W okresie Księstwa Warszawskiego powstały departamenty radomski i krakowski, dzielące te ziemie na linii Staszów-Kielce-Włoszczowa.

Po roku 1816 departamenty przemianowano znów na województwa, pozostawiając je niemal w tych samych granicach, przy czym wyłączony z radomskiego powiat kielecki stał się częścią nowo utworzonego województwa sandomierskiego (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Siedzibą władz województwa krakowskiego, z którego wyłączono Wolne Miasto Kraków, stal się w roku 1816 Miechów, a w 1818 Kielce. W 1845 r. gubernia kielecka weszła w skład nowo powołanej guberni radomskiej, zaś w 1867 ponownie ją przywrócono, włączając do niej powiaty: jędrzejowski, włoszezowski, olkulski, miechowski, pińczowski i stopnicki.

Pozostałe ziemie obecnego województwa, leżące w powiatach koneckim, opatowskim i iłżeckim, znalazły się w guberni radomskiej. Podział taki utrzymał się do I wojny światowej. Po odzyskaniu niepodległości do województwa kieleckiego, powstałego z połączenia guberni kieleckiej i radomskiej, włączono powiały zawierciański, będziński i częstochowski. Ówczesne województwo kieleckie obejmowało cały obszar północnej Małopolski, łącząc ziemie ograniczone z trzech stron Pilicą i Wisłą, a od południowego zachodu sięgając po Sosnowiec i Częstochowę (uprawnienia budowlane).

Po 1945 r. powiaty olkuski i miechowski włączone zostały do województwa krakowskiego, a będziński, zawierciański, częstochowski i miasto Sosnowiec do śląskiego. Tak zmniejszony obszar województwa kieleckiego liczył około 19.500 *) , km“ i w znacznym stopniu odpowiadał przedrozbiorowemu województwu sandomierskiemu. Reforma administracyjna w 1975 r. przyniosła kolejne zmniejszenie terenu województwa - wiele powiatów zostało włączonych do nowo utworzonych województw: radomskiego, tarnobrzeskiego, piotrkowskiego i częstochowskiego. Natomiast z województwa krakowskiego przyłączono północną część powiatu miechowskiego (program egzamin ustny).

Granice administracji kościelnej

Wskutek tych zmian nastąpił podział historycznie ukształtowanych regionów wyznaczonych naturalnymi w większości granicami, a także rozparcelowanie pomiędzy trzy województwa unikatowego pod względem wartości zabytkowych obszaru Staropolskiego Zagłębia Przemysłowego.
Dużo bardziej stabilne były granice administracji kościelnej (opinie o programie).

Większość ziem dzisiejszego województwa, tj. obszar między środkową i dolną Pilicą oraz Wisłą, należała do biskupstwa krakowskiego, i to zapewne od czasu jego ustanowienia. Pozostała część - rozległy archidiakonat kurzelowski oraz kasztelanie małogoska i żarnowska - do archidiecezji gnieźnieńskiej. Taki podział administracji kościelnej dotrwał do pierwszego rozbioru Polski w 1772 roku. Władze austriackie, zgodnie z. józefińską zasadą godzenia granie administracyjnych i kościelnych, powołały na zajętych ziemiach trzy diecezje: lubelską, tarnowską i kielecką (segregator aktów prawnych).

Ta ostatnia funkcjonowała w latach 1807-1818 na terenie zbliżonym do dzisiejszego województwa (bez części południowo-zachodniej). Następne lata przyniosły kolejne zmiany. Reaktywowano diecezję krakowską obejmującą ziemie po obu stronach granicy rosyjsko-austriackiej, jednak po 1831 r. Rosja przestała uznawać jurysdykcję biskupa krakowskiego, mającego siedzibę w innym państwie. W roku I860 północna część województwa znalazła się w obrębie diecezji sandomierskiej.

Sytuację uregulowano w 1880 r.. powołując ponownie diecezję kielecką utworzoną z ośmiu pokrywających się z powiatami dekanatów i 229 parafii (promocja 3 w 1). Usytuowanie tej nowej diecezji było jednak bardzo niepraktyczne ze względów administracyjnych - północna jej granica przebiegała niemal na rogatkach Kielc, zaś odległość południowo-zachodnich krańców od siedziby biskupa sięgała niemal 100 km.