Depolaryzacja wodorowo-tlenowa

W praktyce często spotyka się procesy zachodzące zarówno z. wodorową i tlenową depolaryzacją, z różnym ich wzajemnym udziałem. Tak na przykład korozje stali, cynku, aluminium w roztworach neutralnych stają się procesami mieszanymi, ze znaczną przewagą depolaryzacji tlenowej. Pomimo że oba te procesy postępują niezależnie, to jednak przy pewnej zawartości soli i wielkości pH środowiska w miarę zużycia tlenu znaczenie depolaryzacji tlenowej będzie się zmniejszać, a rola depolaryzacji wodorowej wzrastać w ogólnym procesie korozyjnym (program uprawnienia budowlane na komputer). W wielu procesach przebiegających z wydzielaniem wodoru, a mianowicie przy korozji w rozcieńczonych kwasach odgrywa dużą rolę i tlenowa depolaryzacja.

Przez pasywność metali rozumie się taki ich stan, przy którym tracą one zdolność wstępowania w niektóre reakcje fizykochemiczne, właściwe im w stanie normalnym.
Zjawisko pasywności przy procesach elektrochemicznych polega na tym, że metal spasywowanej elektrody tracąc w mniejszym lub większym stopniu zdolność przechodzenia do roztworu przyjmuje potencjał niewłaściwy sobie, lecz zbliżony wielkością do potencjału innych bardziej elektrododatnich (szlachetniejszych) metali. Z tego powodu pasywność sprzyja ochronie metalu, ponieważ zatrzymuje korozję elektrochemiczną (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Pasywność metali może być powierzchniowa, przejawiająca się w powierzchniowych warstwach metalu i może być wtedy zniszczona wskutek oczyszczenia powierzchni metalu. Pasywność powierzchniową uzyskuje się przez działanie na powierzchnię metalu substancjami chemicznymi. Może być również pasywność wewnętrzna, przejawiająca się w całej grubości metalu i nie dająca się usunąć przez mechaniczne i chemiczne oddziaływanie na powierzchnię (uprawnienia budowlane). Pasywność taka zależy od struktury metalu. Czas pasywacji jest to okres czasu od początku działania pasywatora na metal do chwili wystąpienia stanu pasywnego. Metal spasywowany może ulec depasywacji. Stan pasywny żelaza występuje np. po zanurzeniu w roztworze HN03. Trwałość spasywowanego żelaza wymaga stężenia HNQ3 powyżej 30% (program egzamin ustny).

Korozyjna pasywności metali

Korozyjnej pasywności metali sprzyjają:
- Tlen, ozon i różne utleniacze, stężony kwas azotowy (d = 1,4), sole kwasu chromowego itd.
- Pozostawanie metali jako anod pod działaniem stałego prądu elektrycznego, co zwykle związane jest z działaniem tlenu wydzielanego na anodzie.
- Walcowanie metali na gorąco przy dostępie powietrza (opinie o programie).
- Obecność zasad w cieczy otaczającej metal.
- Gładkie, polerowane powierzchnie metalu.

Aktywizują korozję metali:
a) Wodór i inne czynniki redukujące.
b) Nagrzewanie czystego metalu w próżni.
c) Przebywanie metalu pod działaniem prądu w charakterze katody, przy czym w danym wypadku aktywizujące działanie związane jest z wydzielaniem wodoru przy elektrolizie.
d) Obecność kwasów w płynach otaczających metale oraz jony chloru (segregator aktów prawnych).
e) Mechaniczne uszkodzenie powierzchni spasywowanej.

Żelazo pasywuje się w roztworach HN03, AgN03, HC103) KC103, HJ03, H3AS04, K2Cr04, KMn04 i innych, przy dość wysokim stężeniu. Czyste żelazo pasywuje się łatwiej niż stal (tj. żelazo zawierające domieszki węgla, siarki, fosforu, magnezu i innych).
Normalny potencjał elektrodowy dla żelaza w stanie aktywnym wynosi 0,2-0,51 V, natomiast w stanie spasywowanym 0,5-1,0 V.
Wilgotne powietrze, a zwłaszcza oczyszczone z C02, szybko aktywizuje spasowywaną powierzchnię żelaza. Nasycenie natomiast powierzchni spasywowanej płynnymi węglowodorami (olejami mineralnymi) silnie zwiększa trwałość stanu pasywnego.

Żelazo spasywowane w kwasie azotowym traci ten stan już po 15-20 min zanurzenia w wodzie destylowanej (promocja 3 w 1).
Korozja stali w gruncie zależy od składu chemicznego domieszek uszlachetniających i od charakteru gruntów. Domieszki miedzi, niklu, chromu, molibdenu i inne uodporniają stal na korozję. Jednakże odporność na korozję stali zawierającej te domieszki jest właściwie wynikiem tworzenia się trwałej, dobrze przyczepnej błonki ochronnej.