Dna prefabrykowane

Przy grubszym piasku, pospółce lub żwirze można zaoszczędzić część cementu przez dodanie gliny z dodatkiem upłynniającym (np. bentonitu) i przyspieszającym wiązanie drobno zmielonego piasku lub pyłu dymnicowego (program uprawnienia budowlane na komputer).

Przy bardzo drobnym piasku stosuje się zastrzyki silikatowe, przy czym można wtryskiwać osobno poszczególne składniki lub razem, zmieszane bezpośrednio przed użyciem.
Dna prefabrykowane montuje się z płyt żelbetowych o ciężarze 2,5-1-3,0 T, wielkości do 3 x 3 m i grubości 15 cm. Płyty te układa się albo na warstwie chudego betonu uszczelnionego asfaltem, albo na poduszce żwirowej zalanej zaprawą cementową. Przy dnie nieckowatym montaż zaczyna się od części poziomej. Płyty mają wypuszczone zbrojenie górne i dolne dla wykonania połączenia w stykach (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
W zbiornikach wyniesionych wykonuje się dno w zasadzie jako monolityczne, ewentualnie z elementów prefabrykowanych łączonych na mokro i wtedy zwykle sprężonych.

Pracuje ono jak strop obciążony równomiernie z góry. Korzystne są płyty sklepione, gdyż są ściskane i przez to przy niewielkiej grubości szczelne.
Dylatacje i sposoby posadowienia. Ważną sprawą dla konstrukcji zbiorników jest prawidłowe rozmieszczenie dylatacji (uprawnienia budowlane). Zbiorniki małe nie wymagają przerw, natomiast większe, ze względu na skurcz i zmiany temperatury, powinny być zdylatowane. W zbiornikach naziemnych lub zagłębionych dodatkową korzyścią uzyskaną przez wykonanie dylatacji jest poważne zmniejszenie momentów spowodowanych odporem gruntu oraz nierównomiernym osiadaniem gruntu pod obciążeniem. Ma to specjalne znaczenie dla płyty dennej w miejscu połączenia jej ze słupami i ścianami.

Ponieważ szczeliny dylatacyjne są dosyć trudne do uszczelnienia, wskazane jest niekiedy ograniczenie ich liczby i długości. Stosujemy wtedy dwojakiego rodzaju przerwy, a mianowicie: przerwy konstrukcyjne, które pozostają kilka miesięcy otwarte i których zadaniem jest niwelowanie znacznego skurczu betonu oraz znacznych wahań temperatury przy nieprzykrytym i nienapełnionym zbiorniku, oraz przerwy dylatacyjne stałe, rozstawione w większych odległościach.

Odległość między przerwami konstrukcyjnymi przy różnych zbiornikach przyjmowano 15-25 m, obecnie zaleca się rozstaw nie większy niż 12 m (program egzamin ustny). Płytę denną dzieli się gęściej, nawet co 5 m. Dobrym rozwiązaniem jest wykonanie dna w dwóch warstwach płyt o grubości 10 cm, rozdzielonych np. papierem bitumicznym; szczeliny warstwy górnej i dolnej mijają się.

Szerokość szczeliny dylatacyjnej

Odległość pomiędzy stałymi przerwami dylatacyjnymi nie powinna być większa od 40 m, oczywiście jeżeli przy tym zastosowano czasowe przerwy konstrukcyjne.
Szerokość szczeliny dylatacyjnej wynosi od kilku milimetrów do kilku centymetrów, a wyjątkowo przy szkodach górniczych do kilkunastu centymetrów. Szczegółowe omówienie dylatacji oraz sposobów ich zabezpieczenia (opinie o programie).

Posadowienie zbiorników na terenach szkód górniczych wymaga specjalnej konstrukcji. Ponieważ wskutek usuwów gruntu konstrukcja może na części swojej powierzchni stracić podparcie, kierujemy się tu następującymi zasadami:
1) ograniczamy wielkość zbiorników,
2) stosujemy fundamenty w postaci płyty lub rusztu o znacznie mniejszej powierzchni od przekroju poziomego zbiornika w celu zwiększenia naprężeń na grunt,
3) przy gruntach zwięzłych dajemy pod fundamentem grubą warstwę amortyzacyjną piasku lub żwiru (segregator aktów prawnych).

Jak widać z podanych przykładów, budowle dzieli się na elementy mniejsze o rzucie zbliżonym do kwadratu, a fundament skupiony w środku podpiera konstrukcję poprzez wsporniki i przepony usztywniające. Możliwe zmiany podparcia, które należy uwzględnić w obliczeniach. Przy zbiornikach wydłużonych korzystniejsze jest posadowienie dwu- miejscowe.

Otwarty zbiornik pokazany na tym rysunku został dodatkowo usztywniony kratą żelbetową, która współdziała m.in. w przenoszeniu momentów skręcających powstałych wskutek ukośnego usuwu lub osiadania terenu (promocja 3 w 1). Jako zabezpieczenie przed parciem gruntu zastosowano prefabrykowaną ścianę oporową ustawioną w pewnej odległości od ścian zbiornika.