Dno i przegrody
Dno i przegrody oraz zewnętrzne skarpy ziemne segmentów o szerokości około 30 m, długości około 50 m i głębokości do 4 m, uszczelnione są około 30 cm warstwą tłustej gliny lub iłu, pokrytą betonowymi płytami ochronnymi.
Podtorze suwnicy stanowią żelbetowe ściany oporowe, których przerwy dylatacyjne uszczelnione są za pomocą odpowiednio wygiętych blach cynkowych, przymocowanych za pośrednictwem podkładek i śrub młotkowych do przyległych segmentów, w sposób zapewniający wymianę tych blach. W celu zapobieżenia pionowemu klawiszowaniu segmentów w ich stykach, grożącemu szczególnie na terenach górniczych, przewidziano w nich odpowiednie poziome zazębienie (zwidlenie) (program uprawnienia budowlane na komputer).
Szyny jezdni łączone są z żelbetowym podtorzem w sposób umożliwiający łatwą ich rektyfikację.
Oprócz przedstawionego rozwiązania stosuje się jeszcze szereg innych (nie mieszczących się w ramach niniejszego opracowania) typów osadników cyklicznych, wielokomorowych, o różnych kształtach i różnych sposobach wybierania mułu, np. jezdną zgarniarkę łyżkową itp.
Zwały węgla są składowiskami na otwartym powietrzu służącymi do okresowego magazynowania węgla surowego lub sortymentowego - najczęściej miału - z możliwością dogodnego zebrania go, w miarę potrzeby do dalszego użytkowania. Konieczność składowania węgla wynika z okresowego braku wagonów lub braku zbytu na część produktów, jak również wskutek przerw w pracy zakładu przeróbczego w przypadku jego awarii (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Zwały odpadów, zwane też hałdami, służą do składowania kamienia (skały płonnej) na czas nie określony. Zwykle traktowane są jako nieużytki, choć obecnie materiał ich wykorzystuje się coraz częściej po odpowiedniej przeróbce - do podsadzki płynnej, do budowy dróg i do produkcji betonu (np. lekkie kruszywo spiekane z łupków przywęglowych) (uprawnienia budowlane).
Teren zwałowiska
Z technologicznego punktu widzenia i z uwagi na wyposażenie maszynowe wyróżnia się cztery grupy urządzeń zwałów węgla:
a) doprowadzające węgiel na zwały: kolejki linowe oraz szynowo-kołowe, o pracy przerywanej, lub przenośniki taśmowe o pracy ciągłej,
b) zwałujące: suwnice bramowe, wyposażone przeważnie w chwytak czerpakowy i umożliwiające zarazem zbieranie węgla ze zwałów, rewersyjne przenośniki taśmowe z wózkiem zrzutowym zabudowane na estakadzie, przenośniki taśmowe typu dołowego lub zwałowarki taśmowe z wysięgnikiem obrotowym itp. (program egzamin ustny),
c) zbierające węgiel ze zwałów: suwnice bramowe z chwytakami czerpakowymi, czerpaki linowe (używane również do wybierania mułu ze stawów osadowych), ładowarki zautomatyzowane na podwoziu gąsienicowym lub kołowo-szynowym z kołem czerpakowym (frezowym) na wysięgniku, urządzenia zgarniakowe łańcuchy zgrzebłowe o ruchu poprzecznym do torów jezdni przenośniki taśmowe typu budowlanego na zestawach kołowych i gąsienicowych,
d) transportujące węgiel ze zwałów’, podobne do doprowadzających węgiel na zwały (opinie o programie).
Z budowlano-konstrukcyjnych elementów na uwagę zasługuje tu: teren zwałowy czyli zwałowisko, o szerokości kilkudziesięciu i długości nawet kilkuset metrów, mosty, estakady, jezdnie kołowe, szynowe i podpory kolejek linowych oraz stacje rozładunkowe, przeładunkowe i załadowcze (segregator aktów prawnych).
Teren zwałowiska powinien być plaski, ze spadkiem do 5%, odwodniony drenażem. Nośność gruntowego podłoża zwału ma wykluczać nadmierne i nierównomierne jego osiadanie pod przewidywanymi obciążeniami.
Plac zwałowy powinien być wzmocniony utwardzoną nawierzchnią. Od najtańszego i zarazem najmniej trwałego utwardzenia powierzchni terenu przez jej walcowanie, poprzez nawierzchnie tłuczniowe i brukowe, dochodzi się do najtrwalszych nawierzchi z trylinki lub płyt betonowych na podkładzie z kilku warstw różnych frakcji kamienia. Te ostatnie nawierzchnie są technicznie i ekonomicznie uzasadnione przy stosowaniu ciężkich urządzeń zbierających, niszczących słabsze nawierzchnie uderzeniami i zdrapywaniem przy zgarnianiu węgla ze zwałów (promocja 3 w 1).
