Dobetonowanie na miejscu

Dobetonowanie na miejscu stosuje się w typach pali z wbijaną głęboko w grunt dolną końcówką, w typach tych uzupełnia się betonem cały trzon na miejscu, albo wykorzystuje się odpowiednie urządzenia pomocnicze do wytworzenia głębokiego otworu pionowego przez wbijanie, wypełnianego następnie w całości betonem z dodaniem wkładek zbrojeniowych (program uprawnienia budowlane na komputer). Do pali wierconych należą te typy, przy wykonywaniu których do gruntu wprowadza się rurę w sposób wiertniczy i wyciąga ją następnie równocześnie z zapełnianiem betonem przygotowanego otworu. Typ zawiercanych pali jest niezwykle rzadko stosowany. Jest to rodzaj pali stalowych zawiercanych do gruntu za pomocą występów śrubowych w dolnej części pala. Wtłaczane pale są to te, które wciska się w grunt za pomocą dźwignika mającego odpowiednie oparcie.

Od czasu pierwszego zastosowania żelbetu do produkcji pali pojawiły się dziesiątki typów pali żelbetowych i betonowych o różnych sposobach wykonania (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Opisy tych typów, zazwyczaj bezkrytyczne (nieraz takich typów, które po pierwszych próbach zastosowania zostały następnie zarzucone), można znaleźć w dużej ilości w niejednym podręczniku. Tutaj zajmujemy się tymi typami pali, które u nas były najczęściej używane lub zasługują na większą uwagę pod względem technicznym. Trzeba zaznaczyć, że w palowaniach przyjęto uważać miarę 3 m za najmniejszą dopuszczalną długość pala. Jest to zrozumiałe, gdyż przy mniejszym zagłębieniu pali z zasady-okazuje się bardziej korzystne pewne pogłębienie fundamentów i oparcie się bezpośrednio na gruncie, a wówczas unika się palowania (uprawnienia budowlane).

Dotychczas często spotkać się można w literaturze fachowej ze zdaniem, że pale opieramy na nośnej warstwie gruntu. Jest to niesłuszne. Tworzywo pala i tworzywo gruntu są to materiały o tak różnej wytrzymałości, a podstawy pali są tak małe, że przekazanie nacisku pala na grunt nie może odbyć się w jakiejś jednej płaszczyźnie, z wyjątkiem tylko tego wypadku, gdy pal dochodzi do jednolitej skały (program egzamin ustny). W zwykłych warunkach pal opiera się nie na warstwie gruntu, lecz w warstwie lub w warstwach gruntu i przekazuje swój nacisk nie tylko przez podstawę, lecz również przez boczny opór trzona pala. Nieraz opór boczny nawet znacznie przewyższa opór podstawy.

Wzór dynamiczny

Do oznaczania nośności pali wbijanych można używać wzorów uzależniających tę nośność od postępu zagłębiania się pala, czyli tzw. wpędu. Jeżeli przyrównać energię kinetyczną uderzenia ciężaru wbijającego pal do wartości pracy wykonanej przez ten ciężar i ciężar pala przy posuwie (tj. wpędzie) w dół wynikającym z tego uderzenia i uwzględnić przy tym straty na niepełną sprężystość uderzenia, odkształcenie sprężyste trzona pala, gruntu itd., to można otrzymać w tym czy innym układzie wzór dynamiczny do określenia zależności między nośnością pala i wpędem (opinie o programie). Istnieją dziesiątki wzorów opartych na tej zasadzie ogólnej, uwzględniających w różny sposób rozmaite czynniki. Przytoczymy tu wzory Brixa d Eytelweina, gdyż u nas są one najczęściej stosowane oraz wzór Hiley (wymawia się Hajli) ze względu na dużą jego wartość pod względem teoretycznego ujęcia. Istnieją poza tym wzory doświadczalne, którymi zajmować się nie będziemy wobec mniejszej ich wartości (segregator aktów prawnych).

Wprowadzimy następujące oznaczenia Q - ciężar młota, czyli spadającej masy służącej do wbijania pali. Młot ten różnie zwany u różnych narodów, a więc w języku francuskim zwany jest mouton, czyli baranem, w jęz. rosyjskim - babą, w jęz. niemieckim - Bar, czyli niedźwiedziem, w jęz. angielskim monkey, czyli małpą, lub częściej hammer, czyli młotem. U nas dotychczas najczęściej młot taki zwany jest babą, co jest raczej mało udatnym neologizmem, czasem taranem, co raczej wiąże się z pojęciem narzędzia dającego uderzenia poziome (taran do rozbijania ongiś murów obronnych) (promocja 3 w 1). Uważam sumę C₂ + C3 zmierzyć bezpośrednio przy wbijaniu pala przez ustawienie przy palu ławy na dwóch palikach, doczepienie do pala kartki papieru i szybki ruch poziomy ołówkiem opierającym się na desce po tym papierze.