Dobór materiału ochronnego

Obok rur wykonanych całkowicie z tworzyw sztucznych stosuje się bardzo często rury stalowe z wewnętrzną lub zewnętrzną izolacją niewrażliwą na korozję. Dobór materiału ochronnego zależy oczywiście od charakteru przepływającej cieczy lub rodzaju gleby. W USA zbudowano maszynę do nakładania izolacji na zewnętrzną stronę rurociągu. Maszyna taka powleka rurę warstwą gorącej smoły, a następnie owija podwójnym bandażem saranowym; pod wpływem ciepła smoły folia saranowa kurczy się ’) tworząc szczelną powłokę, bardzo dobrze chroniącą powierzchnię metalu przed szkodliwym działaniem czynników zewnętrznych (program uprawnienia budowlane na komputer).

Prościej oczywiście byłoby stosować rury wykonane całkowicie z tworzyw sztucznych i tak też postępuje się, o ile pozwalają na to względy wytrzymałościowe. Tam jednak, gdzie należy liczyć się z koniecznością przepływu cieczy pod większym ciśnieniem, stosuje się konstrukcje wielowarstwowe (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Rura stalowa przejmuje na siebie obciążenie mechaniczne, a izolacja, czy to zewnętrzna, czy wewnętrzna, chroni przed korozją.

Na wkładki do rur stalowych używa się bądź wężów wytłaczanych, bądź też rur wykonanych zazwyczaj na miejscu z arkuszy. Wkładki muszą zawsze mieć nieco mniejszą średnicę, aby po nasmarowaniu klejem ich powierzchni zewnętrznej oraz wnętrza rury wkładka dała się łatwo wsunąć w tę ostatnią. Wstępny docisk wkładki do rury zapewnia się za pomocą dobrze dopasowanej „duszy” (uprawnienia budowlane). Ostateczne związanie wkładki z rurą oraz dopasowanie ich wymiarów stanowi osobny zabieg.

Usunięcie par resztek rozpuszczalnika

Dawniej osiągano to napełniając pionowo ustawioną rurę gorącą wodą, dziś stosuje się często gorące powietrze pod ciśnieniem, za najbardziej zaś racjonalny sposób uważa się wyssanie gazów spomiędzy ścian rury i wkładki. Zaletą takiego postępowania jest możność znacznie lepszego usunięcia par resztek rozpuszczalnika i uniknięcia pęcherzy. Wkładka musi być dłuższa od rury, a końce jej zostają wywinięte na kołnierz rury (program egzamin ustny).

Znacznie dogodniejsze są rury i węże wykonane całkowicie z tworzyw sztucznych. Rury w krótkich odcinkach - od 3 do 6 m - wyrabia się z duroplastów (inaczej mówiąc, z tworzyw termoutwardzalnych, tj. twardniejących w sposób nieodwracalny po silniejszym ogrzaniu, np. z fenoplastów), z laminatów poliestrowych oraz ze sztywnych tworzyw termoplastycznych (mięknących po każdym ogrzaniu), np. z twardego polichlorku winylu, polietylenu, polimetakrylanu metylu (opinie o programie). Z tworzyw giętkich - zmiękczonego polichlorku winylu, polietylenu, octano-maślanu celulozy - produkuje się też węże w odcinkach 30-120-metrowych, które są sprzedawane w zwojach. Zwijanie jest możliwe tylko w przypadku mniejszych średnic rur, np. w przypadku polietylenu tylko do 0 3″ (7,6 cm). Im większy jest przekrój węża, tym wąż musi być krótszy, a średnica zwoju większa (segregator aktów prawnych).

Ze względu na duże i stale wzrastające znaczenie polietylenu w różnych dziedzinach przemysłu, m. in. w przemyśle budowlanym, należy poświęcić nieco więcej uwagi temu stosunkowo jeszcze młodemu tworzywu (produkcję rozpoczęto w 1938/39 r.), a już przeżywającemu poważne i daleko w skutkach sięgające zmiany w procesach wytwórczych (promocja 3 w 1).

Do niedawna produkowano polietylen tzw. metodą wysokociśnieniową (2-3 tys. at). Zaobserwowano na nim zjawisko tzw. korozji naprężeniowej, występujące na wężach i kablach polietylenowych. W temperaturze normalnej polietylen jest dostatecznie wytrzymały mechanicznie i bardzo odporny na działanie rozpuszczalników, poddany jednak wieloosiowym naprężeniom - jak to się dzieje przy nawijaniu na szpule o przekroju kwadratowym - a jednocześnie działaniu pewnej grupy rozpuszczalników i chemikaliów (polarnych) łatwo rysuje się i pęka. W celu uniknięcia korozji naprężeniowej węże i kable wyrabia się z mieszaniny polietylenu z poliizobutylenem (5-12,5%), podczas gdy wyroby sztywne mogą zawierać czysty polietylen. Skłonność do korozji naprężeniowej maleje ze wzrostem ciężaru cząsteczkowego produktu.