Dok pływających skrzyń żelbetowych

Możliwe jest jeszcze zastosowanie do budowy doku pływających skrzyń żelbetowych lub bloków pustakowych zarówno do ścian, jak i dna, zatapianych na miejscu przeznaczenia i wypełnionych betonem.
Artykuł Agatza daje bardzo systematyczny przegląd doków nieco starszego typu (program uprawnienia budowlane na komputer).
Rozwiązania proponowane przez autora i jego współpracowników jako warianty rozwiązania doku Stoczni im. Komuny Paryskiej (Hueckel i Węgrzyn).

W pierwszym rozwiązaniu przewidziano konstrukcję doku całkowicie prefabrykowaną ze skrzyniowych elementów żelbetowych. Dno doku składa się z trzech rzędów skrzyń łączonych ze sobą w kierunku poprzecznym za pomocą kabli. W kierunku wzdłużnym skrzynie dna mają po 20 m długości i łączone są na zamki i kable sprężające, podobnie jak w kierunku poprzecznym (program uprawnienia budowlane na ANDROID). W stropie skrzyń przewidziano otwory dla zabetonowania komór oraz dla ewentualnej zamiany pojedynczych komór na keson pneumatyczny.
W celu lepszego powiązania dna doku z podłożem zaprojektowano wnęki w dnie skrzyń, przez które można by wykonać zastrzyki cementowe petryfikujące grunt w otoczeniu wnęk. Skrzynia boczna dna pływa przy zanurzeniu 7,20 m, skrzynia środkowa (wewnętrzna) przy zanurzeniu 6,60 m. Na skrzyniach dna oparto również w rozstawie co 5,0 m prefabrykowane słupy dla belki fundamentu poddźwigowego (uprawnienia budowlane).

W rozwiązaniu drugim ściany boczne doku zaprojektowano z żelbetowych skrzyń pływających o wysokości 19,0 m, szerokości podstawy 17,0 m i długości 20,0 m. Od strony wewnętrznej przewidziano w ścianach wnęki dla połączenia ścian z dnem doku. Skrzynie pływają przy zanurzeniu ok. 11,0 m.
Po ustawieniu skrzyń na podsypce kamiennej grubości 2,0 m przewidziano zabetonowanie między nimi pod wodą dna doku. Dno doku miałoby grubość 9,0 m i spoczywałoby na warstwie 2,0 m podsypki kamiennej.

Fundament poddźwigowy

W rozwiązaniu trzecim zaprojektowano dno doku jako złożone z żelbetowych skrzyń pływających o wymiarach w planie 52,0 m i 18,2 m i wysokości 7,50 m. Skrzynie te zostałyby posadowione na 2,0 m warstwie podsypki kamiennej, a następnie wypełnione betonem przez otwory w stropie. Pochyłe ściany boczne skrzyń dennych łączyłyby je ze wspornikowymi częściami fundamentu ścian bocznych (program egzamin ustny).
Ściany boczne stanowią żelbetowe skrzynie pływające ustawione również na 2,0 m podsypce kamiennej. W przekroju poprzecznym na skrzynie składają się trzy komory: środkowa szerokości 7,20 m i pełnej wysokości 19,50 m i dwie boczne szerokości 4,50 i 3,50 m, stanowiące poszerzoną podstawę, a od strony komory doku również oparcie dla dna doku, gdy działa na nie wypadkowa obciążeń skierowana w górę. Fundament poddźwigowy oparto na skrzyni za pośrednictwem prefabrykowanych słupów żelbetowych (opinie o programie).

Rozwiązanie czwarte wzorowano na konstrukcji suchego doku wybudowanego w Le Havre. Całą konstrukcję stanowiłyby pływające elementy stalowe w kształcie litery U, długości 30,80 m w kierunku osi doku, zatopione i posadowione na warstwie 2,0 m podsypki kamiennej, a następnie wypełnione betonem w pierwszej fazie metodą Contractor, a w dalszej na sucho (segregator aktów prawnych).
Każdy element stalowej konstrukcji spawanej składa się z 7 dźwiga- rów-blachownic wysokości 6,0 m, rusztu dennego z dwuteowników i blachy poszycia grubości 10 mm. Blachownice dna łączą się ze stalową konstrukcją ścian bocznych. Przewidywano łączenie 3-4 elementów na powierzchni wody, a następnie zatapianie.

W rozwiązaniu piątym dno doku zaprojektowano przewidując zastosowanie elementów pływających stalowo-kablobetonowych. W kierunku poprzecznym segment dna składa się z 3 dźwigarów kablobetonowych, systemu Vierendeela, łączonych kablami. W kierunku osi doku segment ma długość 37,90 m i składa się z 7 dźwigarów kablobetonowych. Na pasie dolnym dźwigarów oparto ruszt z dwuteowych belek stalowych. Poszycie dna zaprojektowano z blachy stalowej, grubości 10 mm (promocja 3 w 1)..