Dolny koniec pala

Pale są to podłużne elementy z różnych materiałów, o stosunku boku przekroju (lub średnicy przekroju) o długości
zwykle kilku do kilkunastu, wyjątkowo do 25 m, zagłębione pionowo lub ukośnie w grunt, zwykle w grupach lub rzędach.
Dolny koniec pala nazywa się ostrzem lub podstawą zależnie od swego kształtu zaostrzonego lub rozszerzonego.

Górny, zwykle tępo ścięty koniec pala nosi nazwę głowy lub głowicy pala (program uprawnienia budowlane na komputer).
Na głowach pali, wystających po zagłębieniu ich w grunt z dna wykopu fundamentowego konstruuje się wyżej wspomniane elementy masywne fundamentów.
Zależnie od układu gruntu, w który pale są zagłębione, rozróżnić można dwa skrajne przypadki ich stosowania (program uprawnienia budowlane na ANDROID).
Jeżeli górne, przypowierzchniowe warstwy podłoża stanowią grunty zupełnie nienośne, poniżej zaś nich zalegają warstwy wytrzymałe, jak np. skały, żwiry, grube piaski lub zwarte iły, to pale doprowadzamy do warstw nośnych, zagłębiając w nich nieco dolne końce pali lub (np. przy skałach) opierając je na górnej powierzchni tych warstw. Wówczas wszelkie obciążenia fundamentu przenoszą się poprzez pale całkowicie na dolną, wytrzymałą warstwę gruntu przez docisk w dolnych końcach, zaś górne, słabe warstwy gruntu w przenoszeniu ciężarów żadnego udziału nie biorą. Pale tak zaprojektowane nazywają się palami słupowy mi (albo stojącymi).

Gdy grunty są jednorodne lub wykazują niewielkie różnice wytrzymałości poszczególnych warstw i gdy wytrzymałość ta jest stosunkowo nieduża oraz wzrasta z głębokością, wówczas w przenoszeniu obciążeń pali biorą udział warstwy na całej długości pali, przy czym część obciążenia przekazywana na grunt przez docisk w dolnych końcach pali jest znikoma i może być pominięta.
Pale takie nazywają się palami zawieszonymi (wiszącymi) (uprawnienia budowlane).

W gruntach sypkich odgrywają one równocześnie rolę pali zagęszczających, powiększających nośność gruntu, przez który przechodzą.
Zastosowanie pali zawieszonych, jak stwierdzono na podstawie nowszych badań (jeśli zadaniem ich nie jest jedynie zagęszczenie gruntu), uzasadnione jest w tych przypadkach, gdy długość ich przekracza szerokość fundamentu (lub łączną szerokość grupy fundamentów).

Najwłaściwsze kryteria podziału pali

W innym przypadku bowiem zasięg bryły izobarycznej nie zmienia się istotnie w stosunku do zasięgu bryły izobarycznej fundamentu płytkiego (bez pali) tej samej wielkości i stosowanie pali traci sens (program egzamin ustny).

W praktyce stosunkowo rzadko występują „czyste” wyżej opisane przypadki; zwykle spotyka się przypadki pośrednie, przy których górne, słabsze warstwy przejmują również dużą część obciążenia i przekazują ją warstwom głębszym, bardziej wytrzymałym, a równocześnie duża część obciążenia przenosi się na te wytrzymałe warstwy bezpośrednio przez docisk w dolnych końcach pali.
Najwłaściwsze kryteria podziału pali opierają się na materiale, z jakiego pale są wykonane, oraz na sposobie wykonania lub zagłębiania pali w grunt.
Z uwagi na materiał pale można podzielić na:

a) drewniane,

b) stalowe,

c) betonowe,

d) żelbetowe (opinie o programie).

Z uwagi na sposób wykonania lub zagłębiania w grunt pale dzieli się na:

a) wbijane,

b) wkręcane,

c) wpłukiwane,

d) wciskane,

e) wibrowywane i wreszcie,

f) wykonywane na miejscu w gruncie (nabijane).
Zależności pomiędzy obu wyżej przedstawionymi kryteriami. Znakiem ( + ) oznaczono przypadki, gdy pale bywają stosowane, znakiem (-) zaś przypadki niespotykane w praktyce (segregator aktów prawnych).
W dalszych częściach rozdziału 4 omówiono jedynie pale betonowe i żelbetowe zgodnie z założeniami pracy.

Pale betonowe i żelbetowe podzielić można na dwie zasadnicze grupy:
1) pale prefabrykowane (gotowe),
2) pale nabijane, czyli wykonywane na miejscu w gruncie (promocja 3 w 1).

Pale prefabrykowane są to pale (z reguły żelbetowe lub sprężane) wykonywane w formach (deskowaniach) na specjalnych placach prefabrykacji, a potem po stwardnieniu zagłębiane w grunt różnymi sposobami, najczęściej przez wbijanie.