Dźwignice pływające samobieżne

Coraz częściej stosuje się dźwignice pływające samobieżne, tj. z własnym napędem, które w obrębie placu budowy mogą poruszać się bez pomocy holownika.
Nośność dźwignic pływających waha się od 5 do 1000 t (program uprawnienia budowlane na komputer).

Powiększanie się ich nośności umożliwia stosowanie bloków o coraz większych wymiarach, co ma duże znaczenie dla stateczności budowanych z tych bloków budowli. Istotną cechą dźwignicy pływającej jest jej wysięg, wahający się w granicach od 7 do 25 m, a wyjątkowo do 30 m poza burtę pontonu.
Pontony mają różne wymiary, zależnie od tego, czy służą tylko jako podstawa dla dźwigu, czy mają też przewozić na swym pokładzie ciężary, a także od nośności dźwignicy, jej typu itp. Nurkowie pracują w specjalnych skafandrach, zaopatrzonych w aparaturę umożliwiającą im pobyt pod wodą (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Skafandry pozwalają nurkom nie tylko na opuszczanie się na dno morza, ale również i na swobodne w pewnych granicach poruszanie się pod wodą, wykonywanie potrzebnych prac itp.

Opuszczeniu się nurka o każde 10 m pod powierzchnię wody towarzyszy wzrost ciśnienia wody na niego o 1 atm. Ciśnienie to może być przejęte bądź przez skafander, odpowiednio mocno skonstruowany, bądź przez ciało nurka. W pierwszym wypadku nurek oddycha powietrzem o normalnym ciśnieniu, a napór wody przejmuje pancerz skafandra, w drugim wypadku do nieprzemakalnego, lecz miękkiego kostiumu nurka dostarcza się powietrze pod ciśnieniem równym ciśnieniu wody.
Skafandry pancerne są ciężkie i utrudniają swobodną pracę nurka na dnie morza, a ponadto są kosztowne (uprawnienia budowlane).

Umożliwiają za to opuszczenie się na głębokość większą niż 200 m. W skafandrze miękkim nurek, o ile oddycha normalnym powietrzem, stanowiącym mieszaninę tlenu i azotu, nie może przekroczyć głębokości 35 m, wyjątkowo 60 m. Ostatnio wprowadzono przy pracach nurkowych zamiast powietrza mieszanki tlenowo-helową (heliox) i tlenowo-azotowo-helową, które umożliwiają opuszczanie się i pracę nurka w miękkim skafandrze do głębokości 150 m, bez ujemnych skutków dla zdrowia (program egzamin ustny).

Normalny czas pracy

Przy robotach budowlanych rzadko zachodzi potrzeba, aby nurek opuszczał się głębiej niż 20 m i dlatego używane są do nich niemal wyłącznie skafandry miękkie.
Jako normalną głębokość pracy nurka w skafandrze miękkim, na której osiąga on swoją normalną wydajność pracy, przyjmuje się 6 do 13 m.
Za normalne uważa się dalej następujące warunki:
- falowanie nie większe niż 2° (wysokość fali do 0,5 m),
- prędkość prądu podwodnego nie większa niż 0,5 m/s,
- widzialność do 5 m (opinie o programie).

Normalny czas pracy zespołu nurkowego wynosi dziennie 8 h. z czego nurkowie przebywają pod wodą najwyżej 6 h.
Do czasu pracy nurka wlicza się również czas jego opuszczania i podnoszenia. Nagłe podniesienie nurka grozi chorobą kesonową. Dlatego powinno ono odbywać się zawsze powoli (z maksymalną prędkością do 7,0 m/min), a ponadto przy głębokościach ponad 10 m stopniowo, tzn. nurek w czasie wynurzania musi zatrzymywać się przez pewien czas na mniejszych głębokościach, czyli na tzw. stopniach rozprężania; dotyczy to zarówno nurkowania przy użyciu powietrza, jak i przy użyciu mieszanek tlenowo-helowych; tak nurkowania klasycznego, jak i swobodnego.
Istnieją tablice rozprężania podające położenie tych stopni i czas odczekiwania na nich, zależnie od głębokości i czasu trwania nurkowania (segregator aktów prawnych).

W Polsce stosowano bardzo bezpieczne tablice rozprężania Dolatkow- skiego, Bogusławskiego, Wiczyka i Hajela z 1954 r., obecnie stosuje się bez złych skutków nieco łagodniejsze (krótsze czasy) tabele Międzynarodowego Biura Pracy w Genewie (1970).

Tablice dekompresyjne dla nurkowań przy użyciu mieszanek heliox i in. na dużych głębokościach (do 180 m) są opracowywane (i utrzymywane w tajemnicy) przez niektóre towarzystwa eksploatacji ropy (we Francji np. Comex) na podstawie próbnych nurkowań i zbierania danych z nurkowań przemysłowych (promocja 3 w 1).