Elektrody ukośne uprawnienia budowlane

Elektrody ukośne były perforowane na całej swej długości, gdyż przewidywano pozostawienie ich w gruncie na stałe. Podciąganie ich do góry nie było możliwe, ponieważ przechodziły między rzędami elektrod prostopadłych. Odwadniano nasycony grunt za pomocą elektrod rurowych i prętowych wbitych obwodowo w odległości 8,0 m od osi komina i kanału (program uprawnienia budowlane na komputer).

Po przeprowadzeniu prac zeskalających grunt dalsze odchylenie komina nie nastąpiło. Dworzec morski w Le Hawre został zaprojektowany jako szkieletowa, żelbetowa konstrukcja, składająca się z szeregu poprzecznych ram. Niektóre słupy tam oparto na istniejącej platformie. Platforma opierała się na palach o długości 30 m. Słupy pozostałych ram zostały posadowione na palach długości 10 m. Opierały się one na warstwie piasku i żwiru. Grubość tej warstwy wynosiła 2-3 m (program uprawnienia budowlane na ANDROID). Pod nią znajdowała się 20 m warstwa nawodnionej gliny piaszczystej, poniżej której znów rozpościerała się znacznej grubości warstwa żwirów i piasków o bardzo dużej wytrzymałości. Obciążenia przypadające na słupy ram wynosiły od 400-600 T.

Podobne obciążenia grup pali wykazały osiadanie 4-5 mm przy obciążeniach 60-H100 T na pal. Na podstawie przeprowadzonych badań ustalono, że można oprzeć obiekt na palach o długości 10 m bez konieczności przedłużania ich do warstwy żwirów, tj. do głębokości 30 m. W projekcie ustalono maksymalne obciążenie pali na 42 T. Już w czasie budowy, kiedy obciążenie pali wynosiło około 10 T, zauważono osiadanie fundamentów od 5-10 mm miesięcznie. Po dwu latach od chwili rozpoczęcia budowy maksymalne osiadanie wynosiło 36 cm (uprawnienia budowlane). Na podstawie długo prowadzonych badań ekspertyz ustalono, że przyczyną tak znacznego osiadania była deformacja glin plastycznych. Inżynierom francuskim w tym okresie (1932-1934 r.) fakt ten nie był dostatecznie znany.

Przypuszczali, że jeśli pale opierają się na wytrzymałej warstwie piasków i żwirów, to obojętne jest, co dzieje się pod tą warstwą.

Mokry piasek

Postanowiono zastosować jako wzmocnienie wykonanie 30 m pali i oparcie ich na żwirach znajdujących się na tej głębokości (program egzamin ustny).
Wielki, 24-piętrowy budynek w Sao Paulo odchylił się od pionu o 60 cm w dwóch kierunkach, ku ulicy i nowo wykonanemu wykopowi pod sąsiedni budynek. W wykopie tym powstał ruch wody w pokładzie drobnego piasku, który otaczał grupę żelbetowych pali podtrzymujących narożnik budynku. Budynek usiłowano wzmocnić przez zastosowanie zastrzyków z cementu oraz soli aluminium. Gdy to jednak nie dało pomyślnego rezultatu, zastosowano zamrażanie gruntu. Zamrażanie trwało przez okres 8 miesięcy przy użyciu rur o podwójnych ściankach i średnicy 2 i 4. Rury zagłębiono do warstwy nośnej zalegającej na głębokości 18 m. Temperatura gruntu w czasie zamrażania wynosiła - 20°C. W tym czasie wykonano wspierające filary betonowe, za pomocą których budynek został podniesiony. Powodem pochylenia się budynku było naruszenie bocznego oparcia warstwy drobnego, mokrego piasku. Należało zabezpieczyć wykop w celu umożliwienia ruchu wody (opinie o programie).

Na kilka lat przed wybuchem drugiej wojny światowej wybudowano w Szczecinie 10-piętrowy elewator zbożowy. Został on posadowiony na palach Franki. Grunt nośny zalega w Szczecinie na głębokości około 9 m poniżej średniego poziomu wody w Odrze, powyżej są warstwy miękkich torfów i namułów. Podczas wykonywania pali grunt nie ulegał zagęszczeniu, lecz w miarę wbijania wypychany był spomiędzy nich w górę. Parcie w górę okazało się tak silne, że pociągnęło za sobą trzony poprzednio wykonanych pali, które popękały, ponieważ nie były zbrojone na całej długości (segregator aktów prawnych).

Przy formowaniu pali w słabych i silnie nawodnionych gruntach zachodzi niebezpieczeństwo pękania trzonów pali wskutek wypierania gruntu w górę. Jako wzmocnienie wbito dodatkowe pale prefabrykowane między pale Franki.
W celu przebudowy sceny w operze berlińskiej wywiercono szereg studzien, przy pomocy których obniżono poziom wody gruntowej na taką głębokość, żeby można było wykonać wszystkie roboty w gruncie odwodnionym. Następnie obok filarów podtrzymujących konstrukcję dachową wykonano pale, przebito filary, przeciągnięto przez nie dźwigary i oparto je na palach.

Po wykonaniu tych prac usunięto stare fundamenty filarów, wykonano pod nimi nowe w pionowych odpowiednio silnie obudowanych studniach (promocja 3 w 1). W końcu fundamenty filarów połączono z nową żelbetową posadzką, która została zaprojektowana w celu przejęcia całego wyporu wody, jaki powstał po usunięciu studzien odwadniających.