Elementy drewniane

Wszystkie elementy drewniane, zwłaszcza za* narażone na silne działanie wilgoci, muszą być zgodnie z przepisami chemicznie i konstrukcyjnie zabezpieczone przed możliwością zaatakowania przez grzyb. Przy stosowaniu drewna z rozbiórki należy gruntownie zbadać, czy nie jest ono zagrzybione i w razie potrzeby wykonać odpowiednie zabiegi zabezpieczające.

Jeżeli drewno podczas transportu, składowanie lub montażu nie było chronione przed wilgocią, to należy w odpowiednim czasie stworzyć wystarczającą możliwość odparowania zer nadmiaru wilgoci. Należy przy tym zwrócić uwagę, aby szkody nie poniosły sąsiednie elementy konstrukcji. Zasypki zwiększające ciężar stropu powinny być układane zupełnie suche (program uprawnienia budowlane na komputer).

Elementy drewniane muszę być chronione przed wilgocią podciąganą lub przenikającą z sąsiednich elementów za pomocą izolacji w pasmach lub arkuszach (z klejonymi stykami). Konstrukcję drewnianą należy starannie zabezpieczyć przed przenikaniem wilgoci z pomieszczeń wilgotnych, np. przez ułożenie szczelnych warstw izolacyjnych lub parochronnych. Jeżeli nie jest to możliwe, to zamiast drewna należy zastosować materiały odporne na wilgoć i nie rozkładające się (program uprawnienia budowlane na ANDROID).

Warstwa podłogowa powinna być oddzielona od belek pod względem akustycznym. Można ją układać na zasypce piaskowej, nasypanej na belkach, która zwiększa jednocześnie ciężar stropu. Jeśli projektuje się zasypkę między belkami, to górną warstwę stropu należy ułożyć co najmniej na pasmach z miękkiego materiału izolacyjnego.

Podsufitka i sufit powinny tworzyć warstwę możliwie ciężką i szczelną, ale podatną na zginanie (np. otynkowana warstwa z desek, dwie warstwy płyt gipsowo-kartonowych). W tym celu należy ją (przede wszystkim wówczas, gdy górna warstwa stropu nie może być oddzielona od belek) podwiesić do przenoszącej dźwięki konstrukcji nośnej punktowo i sprężyście albo przymocować do belek za pomocą rusztu z łat. W szczególności trzeba zważać na szczelne i elastyczne połączenie podsufitki i sufitu ze wszystkimi sąsiednimi elementami budynku. Pustą przestrzeń wewnątrz stropu należy wyłożyć materiałem pochłaniającym dźwięk (np. matami z włókna mineralnego) (uprawnienia budowlane).

Poziome belki drewniane

W wielu przypadkach stwierdzono ugięcie, niekiedy bardzo znaczne, belek drewnianych. Powodowało ono zwykle zarysowanie lub odpadanie wykładzin drewnianych deskowań stropu, tynku ułożonego na podkładzie czy płyt gipsowo-kartonowych. Niekiedy skutki ugięcia w przykry optycznie sposób uwidaczniały się na podłogach (spadki, wykrzywienia) lub sufitach. Ugięcia przekraczające we wszystkich tych przypadkach wielkość dopuszczalną były przede wszystkim skutkiem przeciążenia belek drewnianych, wynikającego ze zmiany sposobu użytkowania, późniejszej rozbudowy poddaszy, składowania ciężkich materiałów, ułożenia dodatkowej zasypki żwirowej, gromadzenia się wody na dachu płaskim. Niekiedy przyczynę ugięcia było zbyt skąpe zwymiarowanie belek drewnianych w stosunku do przewidywanego obciążenia i rozpiętości (program egzamin ustny).

Poziome belki drewniane są podobnie jak belki stalowe czy żelbetowe dźwigarami zginanymi, których ugięcie nie może być zlikwidowane, lecz co najwyżej ograniczone. Wielkość ugięcia jest przy tym wprost proporcjonalna do obciążenia i rozpiętości oraz odwrotnie proporcjonalna do momentu bezwładności przekroju dźwigara i do współczynnika sprężystości jego materiału (opinie o programie).

Dopuszczalne ugięcie pod obciążeniem stałym i użytkowym wynosi (zgodnie z normą DIN 1052) dla dźwigarów pełnościennych pracujących jako belki stropowe np. pod pomieszczeniami mieszkalnymi 1/300, a dla płatwi i krokwi 1/200 (segregator aktów prawnych).

Strzałka odwrotna, która dla dźwigarów złożonych wynosi, zależnie od rodzaju konstrukcji (dźwigary kratowe, dźwigary pełnościenne), sposobu łączenia (klejenie, łączenie na śruby) czy wilgotności (drewno półsuche, świeże), od 1/300 do 1/200, zmniejsza ostatecznie ugięcie (promocja 3 w 1).